Sport

Hoe staat het Nederlandse voetbal er voor?

Morgen begint de Eredivisie weer te draaien. Een mooi moment om eens even te kijken waar het Nederlandse voetbal staat. En welke toekomst wacht het Nederlandse voetbal (en dan bedoel ik niet de gevolgen van het virus).

Om maar met de deur in huis te vallen, het Nederlandse voetbal staat er niet erg goed voor. We doen wel alsof het allemaal prima gaat, maar de werkelijkheid is anders. Geen enkele ploeg in de Champions League, twee ploegen in de Europa League.

Dat zijn geen prestaties om van achterover te vallen. Het betekent dat onze topploegen geen aansluiting meer hebben bij de Europese top. Kan deze aansluiting nog worden gerealiseerd? Naar mijn mening gaat dit niet meer lukken, ondanks de ambitie van Ajax.

De grote Europese ploegen zijn financiële concerns, met op de achtergrond grote Amerikaanse en Arabische investeerders. Deze ploegen willen eigenlijk af van het Champions League model en willen toe naar het Amerikaanse NBA model. Een gesloten competitie waarin zo’n 18 tot 20 teams week in, week uit tegen elkaar spelen. En waarvoor Ajax net een maatje te klein is. Een dergelijke competitie heeft wereldwijd zulke enorme financiële voordelen (Chinese en Amerikaanse markten) dat de rijken doorgroeien naar superrijken. Ik denk dat deze competitie er gaat komen, buiten UEFA en FIFA om. En dat je mag kijken via een abonnement waarvoor stevig betaald moet worden.

Daarmee wordt op termijn het einde ingeleid van de Champions League, Europa League en de nieuwe Conference League. Ongetwijfeld zal er een nieuwe competitie voor in de plaats komen. Duidelijk is wel dat een aantal competities worden uitgekleed (Engeland, Spanje, Italië, Duitsland). De gevolgen zullen onvoorspelbaar zijn.

Voor Nederland lonkt de BeNeLiga. Wellicht kan daarmee meer tv-geld worden binnengeharkt. Dan even kijken naar de Eredivisie, die begint aan de Supermaand.

Mijn persoonlijke mening. Ajax vind ik geen echte stabiele ploeg. Prima spelers, maar het vernuft van Ziyech en Frenkie de Jong wordt node gemist. De echte creativiteit is een beetje verdwenen. Tel daarbij op het vertrek van Donny van de Beek en de problemen worden duidelijk. De nieuwe spits Haller gaat dit probleem volgens mij niet oplossen. De verdediging blijft matig. Ajax blijft voor mij de kampioenskandidaat, maar je moet er niet raar van opkijken als ze worden voorbijgestreefd door PSV.

PSV heeft waarschijnlijk de beste aanval van Nederland. Götze heeft gezorgd voor een creatieve impuls. Maar ook in Eindhoven is het centrum van de verdediging een kwetsbaar onderdeel. Je ziet PSV wel stapje voor stapje beter worden. Komende zondag kan de wedstrijd tussen PSV en Ajax wel eens een cruciale rol gaan spelen.

AZ komt nog net te kort voor de top. Goede ploeg zonder superspelers. AZ zal nooit de top kunnen bereiken omdat de spelers niet kunnen worden vastgehouden. Daarvoor ontbreekt de financiële basis. Net te weinig volwassenheid om de laatste stap te kunnen zetten. Dat bleek wel tijdens de laatste wedstrijd tegen Rijeka.

Feyenoord doet het ondanks de vele blessures niet onverdienstelijk. Feyenoord was nooit een ploeg met de beste spelers, gevolg van de lege kas. Desondanks is het een hele stugge en stabiele ploeg, die ineens zou kunnen opstaan. Het wachten is op een grote investeerder en het nieuwe stadion.

Tot slot, het virus kan nog roet in veel eten gooien.

Voelen

Prettige kerstdagen en een heel fijn en gezond 2021

Afbeelding
Voelen

Blog verhuist naar nieuwe website

Beste lezers van dit blog.
Vanwege de gigantische hoeveelheden spamberichten heb ik besloten om dit blog te sluiten. Het blijft wel bestaan als backup van alle geplaatste blogs.

Mijn nieuwe website is maar een hele kleine vernadering verwijderd, namelijk van hermanwillem.com naar

hermanwillem.nl

https://hermanwillem.nl

Ik hoop jullie als lezer op mijn nieuwe website te mogen verwelkomen.

Tot ziens en lezens.

Films, Zien

La Odisea – de zoektocht naar je eigen geld

Een reactie plaatsen

Waardering: 3 uit 5.

Ergens op het Argentijnse platteland ligt het dorpje Alsina. Veel inwoners zijn voor een betere toekomst weggetrokken naar Buenos Aires. Oud profvoetballer Fermin Perlassi, wereldberoemd in het dorpje vanwege een doelpunt dat hij ooit heeft gemaakt. Er staat dan ook een standbeeld van hem in het dorpscentrum.

Samen met zijn vrouw heeft Fermin zijn oog laten vallen op een oude graansilo. Hij denkt dat als deze silo weer in gebruik wordt genomen, met bijbehorende fabriek, er weer veel mensen werk kunnen vinden en dat dit goed is voor de toekomst van het dorp.

Maar….. hij heeft onvoldoende geld om de boel te kopen. Maar hij bedenkt dat het als coöperatie kan worden gedaan en legt zijn idee voor aan een aantal dorpsbewoners. Die willen allemaal wel mee doen en geven hun bijdrage aan hem. Fermin bergt het geld, 150.000 dollar, op in een kluis bij de bank in de dichtstbijzijnde stad. Met dit geld hoopt hij een banklening te krijgen waardoor de silo kan worden gekocht.
De bankdirecteur haalt hem echter over om het geld op een bankrekening te zetten. Hij kan er dan voor zorgen dat de lening binnen een paar dagen rond is.

Maar dan slaat de crisis ongenadig toe. De Argentijnse ‘corralito’ wordt ingevoerd en dat betekent dat alle banktegoeden worden bevroren. Er mag elke week slechts een klein bedrag worden opgenomen.
Van een eerlijke bankbediende hoort Fermin dat de bankdirecteur, samen met een advocaat, alle gelden de dag voor de ‘corralito’ contant hebben opgenomen en achterover gedrukt.

Het geld is dus weg. Maar Fermin en kornuiten laten het er niet bij zitten en gaan op jacht naar hun tegen geld.

‘La odisea’ is een lekker wegkijkende film, die met humor en spanning een inkijkje geeft in de tijd dat Argentinië niet aan de rand van de afgrond stond, maar er al was ingedonderd. Er zit een mooi tempo in de film en je ruikt het Argentijnse platteland. De karakters worden niet al te veel uitgediept, maar er zitten wel een paar fraaie typetjes bij.

Een film om gewoon een middagje of avondje te ontspannen.

Leiden, Zien

Vanuit Leiden naar de nieuwe wereld

Een reactie plaatsen

Momenteel valt in het Museum de Lakenhal de tentoonstelling “Pilgrims naar Amerika – en de grenzen van vrijheid” te zien. Deze tentoonstelling valt binnen het kader van ‘Pilgrimjaar – Leiden400’. Want in 1620 vertrokken de Pilgrims vanuit Leiden naar Delfshaven om daar in te schepen voor een reis naar de nieuwe wereld. De reis ging via het Engelse Plymouth en uiteindelijk kwamen de mannen en vrouwen aan op Cape Cod, maar deze sombere omgeving werd al snel ingeruild voor Plymouth Bay in Massachusetts.

Wie waren de Pilgrims

De kerkhervormers, die van invloed waren op de Pilgrims (“Licht is op de kandelaar gestelt”)

In de 16e eeuw wilde de Engelse koning Hendrik VIII scheiden van zijn vrouw, maar hij kreeg daar van de paus geen toestemming voor. Daarop besloot de koning de RK kerk te verlaten en een eigen kerk op te richten, de Anglicaanse kerk. Maar die nieuwe kerk leek nog in veel onderdelen op de RK kerk, reden waarom er een aantal mensen waren die vonden dat de vele rituelen moesten verdwijnen. Deze groep waren de Puriteinen. Daarnaast was er een groep die zich van de kerk wilden afscheiden, de Separatisten. Maar ja, koning Hendrik stelde de Anglicaanse kerk verplicht en dat leidde tot vervolging van andersdenkenden.

Veel van de Separatisten wilden uit Engeland vluchten. Onder hen William Brewster, William Bradford, John Robinson en John Smyth. Zij kwamen uiteindelijk op verschillende manieren in het begin van de 17e eeuw in Amsterdam terecht.

Na onderlinge onenigheid verhuisde een deel van de Separatisten naar Leiden, een tolerante stad (indertijd qua grootte de tweede stad na Amsterdam). Hun voorganger was John Robinson. De hechte gemeenschap, afkomstig van het platteland, had het zwaar in het stadse Leiden. Ze mochten geen eigen kerk hebben en moesten voor bv. een hoop dus terecht in de Pieterskerk of de Hooglandse kerk.

Op 1 mei 1609 kwamen de Pilgrims in het centrum van Leiden aan. Links “De Groenmarkt met gezicht op de Stille Rijn”, een schilderij van Hendrick van der Burgh uit 1660, daarnaast een foto van de huidige plek. Let op het gebouw De Waag aan de linkerkant.

Genoeg is genoeg, op naar Amerika

Na zo’n 12 jaar ploeteren in Leiden, met veel armoe, besloot men in overleg met in Engeland achtergebleven gelijkgestemden over te steken naar Amerika. Daartoe werd een schip, de Speedwell, aangekocht. In augustus 1620 verliet de groep Leiden en zeilde naar Delfshaven om daar in te schepen op de Speedwell. Met deze boot voer men naar Southampton, waar inmiddels de Mayflower uit Londen was aangekomen met de Engelse vluchtelingen. Vanuit Southampton vertrokken de twee schepen richting Amerika, maar al snel bleek de Speedwell te lekken en moesten de schepen terug naar Plymouth. Daar werd het slechte schip verkocht en vertrok de Mayflower alleen naar Amerika, richting Virginia.

“Het vertrek van de Pilgrims uit Delfshaven, 1620” van Adam Willaerts

Het beloofde land

Kennelijk was het kompas niet helemaal in orde, want in plaats van in het beloofde Virginia kwam de Mayflower aan bij Cape Cod in Massachusetts, een heel stuk noordelijker. Dat bleek een moeilijk doordringbaar stuk land en daarom reisden ze iets verder. Uiteindelijk gingen ze aan land in Plymouth Bay en stichtten daar het plaatsje Plymouth.

Het leven was zwaar. De helft van de overstekers en bemanning waren inmiddels overleden en de andere helft probeerde manhaftig het nieuwe leven te beginnen. Helaas ging dat wel ten koste van de oorspronkelijke bewoners van het land, een Indiaanse stam, Wampanoag genaamd. Een groot deel van de indianen waren aan een epidemie overleden, waarschijnlijk door eerder contact met Europeanen.

Overblijfselen uit Leiden zijn het burgerlijk huwelijk, de organisatie van het bestuur in kleine zelfsturende wijken en vermoedelijk ook Thanksgiving (hoewel de meningen hierover nog verschillen en wat onduidelijk zijn).

De tentoonstelling is nog tot en met 13 september te zien.

  • De Mayflower
  • d’ Arminiaensche schans tot Leyden
  • Weegschaal (evenaar) van Hollandt of Hollandsche transformatie, 1649
  • ‘Vrijwaring van gebrek’ van Norman Rockwell (1943)
  • Ter gelegenheid van Thanksgiving verkleed als Pilgrims en ‘indianen’, 1998
Films, Zien

Never, Rarely, Sometimes, Always

Een reactie plaatsen

Waardering: 4 uit 5.

Deze filmtitel is ontleend aan de antwoorden op een checklist van een abortuskliniek in Manhattan.
Regisseur/schrijver Eliza Hittman heeft een ontroerend en gevoelig drama gemaakt over twee tienermeiden in het huidige Amerika.

We leren de 17-jarige Autumn kennen als ze bij een talentenshow echt zingt, in tegenstelling tot de andere deelnemers. Ze lijkt niet echt populair want ze krijgt een scheldwoord naar haar hoofd geslingerd. Later smijt ze de schreeuwer een glas water in het gezicht. Ze is dus niet gemakkelijk te intimideren.
Toch maakt Autumn geen vrolijke indruk, eerder een beetje afstandelijk en melancholisch.

Maar al snel komen we er achter waar dit aan ligt. Ze is namelijk zwanger. Dat blijkt als ze een kliniek bezoekt. Daar krijgt ze ook een afschuwelijk Pro Life filmpje te zien. En passant krijgt ze foldertjes mee over adoptie.
Autumn wil niet dat haar ouders van haar zwangerschap weten. En in de staat waar ze woont, is een abortus voor een 17-jarige zonder ouderlijke toestemming onmogelijk.

Dus stapt Autumn met haar nichtje Skylar en een veel te zware koffer in de bus naar New York. Daar komt ze erachter dat ze al langer zwanger is dan haar in de kliniek is verteld. Hierdoor moet ze naar een andere plek en duurt het allemaal dagen langer dan gepland.
Geld hebben ze in beperkte mate, onderdak is te duur, dus zoek je ‘s-nachts een bowlingbaan of een gokpaleis op.

Never Rarely Sometimes Always is een film die je niet snel vergeet. Heel rustig verteld, zonder sensatie, zien we de tocht van de twee meiden. We ervaren dat het voor zulke meiden niet gemakkelijk is om je staande te houden. Maar ze slaan zich door alle tegenslagen heen en komen veilig weer thuis.

Sidney Flanagan als Autumn en Talia Ryder als Skylar spelen de sterren van de hemel. Hun gezichten spreken boekdelen en geven uiting aan hun innerlijke gevoelens. Hun spel is mede de kracht van deze film. De scène waarin Autumn de vragen uit de titel beantwoord, tonen dat ze op dat moment echt wordt geconfronteerd met zaken waar ze liever niet aan denkt.

Ik vond het een sterke film met een uitmuntend verteld en in wezen eenvoudig verhaal. Het laat zien hoe empatisch de medewerkers van de klinieken in New York zijn, in tegenstelling tot die buiten de grote stad.

Films, Zien

Picciridda – groot worden op een zonnig Italiaans eiland

Een reactie plaatsen

Waardering: 4 uit 5.

Picciridda betekent kleine meid in het Italiaans en het is het filmdebuut van regisseur Paolo Licata. Eind jaren 50 woont de kleine Lucia in een klein dorpje op een mooi en vooral zonnig Italiaans eilandje (de film is opgenomen op Sicilië). Ze woont daar samen met haar vader, moeder en broertje. Maar de werkloosheid is hoog en de armoede groot. Daarom besluiten Lucia’s ouders om, samen met haar broertje, naar Frankrijk te trekken en daar te gaan werken.

Trauma 1: Je ouders met broertje met een boot zien vertrekken naar verre oorden om achter te blijven bij je oma, Nonna Maria. Oma is een norse, forse vrouw. Zwijgzaam maar met enig aanzien in het dorpje. Vooral omdat ze de overledenen mooi kan opmaken voor de begrafenis. De verhouding tussen Lucia en haar oma is moeizaam, maar langzaam zien we toch dat ze elkaar gaan waarderen.

Trauma 2: In de familie bestaat een onuitgesproken haat. Lucia mag van oma niet omgaan met haar tante Pina en haar nichtje Cettina. Waarom dit niet mag blijft onuitgesproken. Als Lucia hier naar vraagt krijgt ze geen antwoord. Ooit is er iets gebeurd, waardoor de twee grote zussen (Maria en Pina) niet meer met elkaar praten. Lucia vind ze wel aardig en snapt er niet veel van.

Trauma 3: Lucia heeft wel een vriendinnetje, maar op school laten haar klasgenoten haar links liggen. Ze wordt zelfs een beetje gepest. Thuis heeft ze vriendschap gesloten met een zwarte kip, die ze vertroeteld.

Trauma 4: Er overkomt Lucia iets waarover ik hier niets ga vertellen, omdat dit cruciaal is voor het verhaal.

In deze moeilijke omstandigheden zien we Lucia langzaam, via verdriet en eenzaamheid, opgroeien tot een sterk meisje. Uiteindelijk vertrekt ze ook naar Frankrijk, omdat haar ouders het daar goed hebben gedaan. Als ze na meer dan tien jaar terugkeert, is haar oma overleden. Dan ook pas komt ze achter het onuitgesproken geheim.

Picciridda is een bijna toeristisch aandoende film. Mooie zonnige beelden, soms zelfs met een gouden glans. Je verlangt onmiddellijk naar de Italiaanse lucht. Het verhaal wordt helder en duidelijk verteld, bijna op een boekachtige manier. De twee hoofdrolspeelsters, Marla Castiglia als het jonge meisje Lucia en Lucia Sardo als Nonna Maria, spelen een geweldige rol. Ook de bijrollen zijn prima bezet. Je voelt je thuis in het dorpje, alsof je er zelf rondrijdt op je Solex. De ogen van de hoofdrolspeelsters weerspiegelen hun innerlijk. Soms wordt het drama iets te melodramatisch aangezet.

Al met al is Picciridda een mooi drama, goed in beeld gebracht met een uitstekende cast. Kortom, een prima zomerfilm.

Kunst, Leiden, Zien

Mondialen schilderen in de Leidse Hout

1 reactie

Vandaag was het prachtig weer om in de open lucht te schilderen. Dat idee kregen enkele leden van de Leidsche Mondialen, een Leids kunstenaarscollectief, ook. En zo trokken vier van de leden het Leidse Hout in om daar de gevoelige penseel te beroeren.

Schilderen in de open lucht heeft voordelen, maar ook nadelen. Het leuke is dat veel mensen even een kijkje komen nemen en een praatje komen maken. Nadeel daarvan is dat je niet opschiet, dat je penseel vooral in de ruststand staat.

Mooi is de prachtige natuur, de blauwe lucht met de statige witte wolken, de glanzend groene bladeren en het transparante licht. Nadeel is dat de familie Zwaan, vader, moeder en zeven koters, ook af en toe een blik willen werpen op het kunstzinnige werk.

Een nadeel is ook dat als je begint het landschap er anders uitziet dan een uur later. Het zonlicht is anders gaan vallen, de schaduwen verschuiven, de kleuren lichten iets anders op. Voordeel is dat iedere schilder tegenwoordig een mobiel met camera heeft om de beginstand vast te leggen. Want met een paar uurtjes werk in de open lucht ben je er natuurlijk nog niet. Dan moet het werk thuis afgemaakt worden en gelukkig heb je dan de foto bij de hand om verder te kunnen gaan.

De kunstenaars van orde waren Hanny Verlint, Ineke de Vries, Celine Michel en Reinout van Dijk. Na afloop was het de bedoeling om even lekker op het terras van het Theehuis uit te puffen, maar helaas. Vele anderen waren op hetzelfde idee gekomen, geen plekje meer vrij.

Boeken

Slachtoffer 2117 laat ons weten wie Assad is

Een reactie plaatsen

Zeven misdaadromans heeft Jussi Adler-Olsen ons laten gissen over de identiteit en achtergrond van Assad, een van de hoofdfiguren in zijn Serie Q. In 2007 begon deze serie met ‘De vrouw in de kooi’ (in 2013 verfilmd). In dat boek maakten we kennis met Carl Mørck, inspecteur en toen net leider van Afdeling Q. Mørck is een uitstekend politieman, uiteraard met zijn Deense eigenaardigheden en problemen, die een beetje uitgerangeerd was en toen tot hoofd Afdeling Q werd gebombardeerd. Als assistent kreeg hij Assad, een mysterieuze kracht waarvan zijn achtergrond en verleden in duister bleven gehuld. Daar kwam Rose bij als administratief ondersteuner, die uiteindelijk heel slim bleek, doortastend met een steeds grotere rol in het opsporingswerk.

Afdeling Q was bedoeld als een afvoerputje. Het kantoor was gevestigd in de diepe donkere krochten van het hoofdbureau, daar waar de verwarmingsbuizen zo laag waren dat je je hoofd eraan stootte. Oude onopgeloste zaken, ‘cold cases’ in moderne politietaal, werd hun werkterrein. Ze waren daarin zo goed dat ze vele jaren later eigenlijk het paradepaardje van de politie begonnen te worden.

Waar de vorige boeken in deze serie zich bijna allemaal geheel afspeelden in Denemarken, heeft Slachtoffer 2117 een internationaal tintje. Het speelt zich af in Griekenland en Duitsland.
Op een Grieks strand spoelen de overlevenden van een vluchtelingenbootje aan. Maar ook lijken spoelen aan. Een Spaans journalist maakt hier foto’s van en Assad herkent op die foto zijn vermoord geachte vrouw en dochter. In de aangespoelde groep zitten ook enkele terroristen. Zij zijn gekomen met het oogmerk om grote aanslagen te plegen. Maar een bijkomende zaak is dat de leider een appeltje te schillen heeft met Assad.

En zo ontspint zich een spannend verhaal dat zich via dat Griekse strand grotendeels afspeelt in Duitsland, waar de eerste grote aanslag wordt voorbereid.
Natuurlijk gaat Assad op pad om de hem zeer bekende terrorist te pakken te krijgen.
Wat volgt is een zenuwslopende jacht op de leider van het terroristengroepje, die steeds een stapje voor blijkt te liggen.

Thema’s in deze misdaadroman zijn terrorisme, de vluchtelingencrisis, de strijd in Irak en Syrië, een oorlogstrauma, wraak en vergelding. Ik schrijf ook met opzet misdaadroman zonder de toevoeging ‘literair’ want de boeken van Jussi Adler-Olsen zijn snel leesbaar, maar het zijn geen literaire meesterwerken. Om er toch van te kunnen genieten is het literaire sausje ook niet nodig.

Leiden, Zien

Rust, groen en schoonheid bij de graven

Een reactie plaatsen

Gisteren liep ik weer eens over de oude begraafplaats Groenesteeg. Deze begraafplaats werd in 1812 aangelegd op het Nieuw Bolwerk omdat de Franse bezetter het per 1813 verbood om nog langer mensen in een kerk te begraven.

Op de begraafplaats, die in 1975 werd gesloten, liggen vele bekende Leidse notabelen. Burgemeesters, hoogleraren, kunstenaars, industriëlen uit vooral de 19e eeuw. Zo vind je er het graf van de bekende kunstschilder Floris Verster, maar ook het graf van de moeder van Vincent van Gogh (samen met een heleboel andere familieleden). Koos Hartevelt van de jeneverstokerij, de beroemde wetenschappelijke uitgever Brill, Snouck Hurgronje, Zaalberg (bekend van de wollen dekens), textielfabrikant Krantz, textielbaron Leembruggen, professor Kaiser (bekend sterrenkundige), om maar eens wat namen te noemen.

De begraafplaats staat vol met oude bomen en ligt hoog langs de singel. Het is een prachtige plaats voor mijmeren. Geniet van de plaatjes. En let vooral op de fantastische oude heksenboom, een hele oude rode beuk uit 1830 met geweldige vorm en omvang.

vanuit het altijd mooie Leiden

%d bloggers liken dit: