En toen was daar al vroeg in de ochtend 3 oktober. Als ware het een werkdag diende het bed verlaten te worden op om tijd op het Stadhuisplein te kunnen meezingen bij de Reveille. Ontbijtje iets na zessen, autootje in, parkeren en lopen naar het Stadhuisplein om daar net op tijd de eerste tonen van het Wilhelmus te kunnen horen.

Een heel bijzonder gevoel om zo in het donker het Geuzenlied, Berg op Zoom (Merck toch hoe Sterck) en nog een paar Leidse liederen te zingen. Daarna met gezwinde spoed naar het Van der Werffpark voor de Koraalzang. Het park liep in het donker aardig vol en het mooie is dat er ook heel veel jonge kinderen bij zijn. De Leienaars weten hun kinderen goed op te voeden!

Klokslag 8 uur begon het gezang en de vele aanwezigen zongen uit volle borst mee, dat is duidelijk te zien. Van het donker via schemering naar het daglicht, een speciale ervaring om met zovelen te delen. En als dan ook nog iedereen werkelijk voluit ‘Mijn Nederland’ meebrult, dan weet je wat “‘ heb u lief, mijn Nederland!” betekent. Een brok in de keel moment.

Hier kun je goed zien hoe druk het was bij de Koraalzang, onder de bezielende leiding van Wim de Ru en met begeleiding van ‘Concordia’ en ‘Werkmans Wilskracht’.

Daarna met zijn allen richting centrum en De Waag voor de uitreiking van het “Haring en Wittebrood”.

De geur van de Geusjes en de haringen kwam je al van verre tegemoet. Een Geusje is een Oudhollands vloerbrood van zo’n 400 gram, afgewerkt met roggebloem bovenop. Een heel lekker en smakelijk brood. Ruim 10.000 Geusjes worden uitgedeeld, samen met ongeveer 40.000 haringen.

Haringen van Ouwehand uit Katwijk, hoe kan het anders. En heel veel vrijwilligers staan al die haringen in tasjes van de Leienaars te pakken, dat mag ook wel eens gezegd worden. Want dat is even stevig aanpoten, daar in de Waag.

En buiten staan dan een batterij dames klaar om je haringen schoon te maken. Helemaal gratis, hoewel je wel mag doneren in het geldbakje. Het Katwijkse haringsnijdersgilde bestaat tegenwoordig helemaal uit Marokkaanse dames, die de haring vakkundig bereiden. Hulde voor deze dames die het in korte tijd heel druk hebben.

Dan is het tijd voor een bakkie koffie, op het terras bij een ouderwetse Leidse bakker, Snijer op de Botermarkt. Uiteraard met appelgebak met slagroom. Inmiddels is het te laat voor het bijwonen van de Herdenkingsdienst in de Pieterskerk, dus eerst maar even de haringen en het brood naar de auto brengen. Op de weg terug lopen we een paar ‘potloodventers’ tegen het lijf.

En dan is er altijd een vriendelijke dame te vinden die wel even wil helpen om het puntje van het potlood even bij te punten. Een vaardige vrouwenhand doet wonderen op dit gebied!

Onderweg naar de kermis kom je nog de restanten en overblijfselen tegen van 2 oktober. Maar hé komaan, het is tijd voor de kermis.

Dit is de kermisattractie, die mijn lieftallige echtgenote voor mij in gedachten had. Gepropt in een karretje door een achtbaan, wat zeg ik, erger dan een achtbaan. In een achtbaan ga je simpel omhoog en omlaag en door bochten, maar hier gaat het karretje ook nog eens zelf draaien, zodat je niet meer gewoon alleen maar vooruit kijkt maar ook nog eens snel in de rondte wordt geslingerd. Enfin, ik heb het overleefd en het is wel een ervaring!

Diezelfde eega probeert mij ook over te halen tot een luchtreis, maar daarvoor boek ik liever een tripje via de KLM. Zij niet, zij zoekt het in hemelse sferen….

..en beweert zelfs daar op die hoogte in aanraking te zijn gekomen met mysterieuze krachten. Ik geloof het graag, want op een hoogte van ruim 70 meter ontstijg je wel het Leidse gewoel.

Het is genieten voor jong en oud en het is ook al genieten door oud te laten kijken naar het plezier van jong. Rijden in een auto….

..of op een kartbaan maakt helemaal niets uit, de lol en het plezier stralen er van af. En daar gaat het om op een kermis! Dan wordt het tijd om een goed plekkie te vinden voor de optocht, dit jaar met het thema “The American Dr3am”.

Traditiegetrouw wordt de stoet geopend door de erewacht te paard met het vaandel van de 3 October Vereeniging, met daarachter de rijtuigen met notabelen.

Vriend Emile van Aelst, erkend blogger onder de naam Leidse Glibber, is officieel hoffotograaf en mag zelfs in de stoet meewandelen. Jammer Emile, kun je niet lekker met je camera bij de Trechter biertjes drinken.

De optocht wordt geopend met “Een ode aan de vrijheid”, gebracht door het musicalgezelschap ‘Otis’, uiteraard in combinatie met het Vrijheidsbeeld.

Natuurlijk was er alle aandacht voor de Pilgrim Fathers, de vroege protestanten die zo’n belangrijke rol hebben gespeeld bij het ontstaan van de Verenigde Staten. Zij vertrokken begin 17e eeuw vanuit Leiden naar het ‘beloofde land’. Jan van Hout was de toenmalige gemeentesecretaris die de Pilgrims inschreef als nieuwe bewoners van Leiden.

Als muziekkorps maakt Jong K&G dit keer de meeste indruk op mij. Vlekkeloos marcheren en musiceren en dan nog zo jong zijn. Sommige muzikanten zijn bij wijze van spreken nog turfhoog. Heerlijk om te zien, zulk jong talent en wat gaat K&G daar nog van genieten straks.

Het Wilde Westen met de Daltons kan natuurlijk niet ontbreken, uiteraard in goed gezelschap van de man die sneller schiet dan zijn schaduw, Lucky Luke (inclusief onafscheidelijk sigaretje).

Tegenover het Wilde Westen staat het leven van de Amish. Heel protestants, heel eenvoudig levend met een hecht gezinsleven en ook heel gelovig. De Amish leven nu nog steeds met die kernwaarden en houden zich goed staande temidden van een enorm veranderde wereld.

Die veranderde wereld krijgt gestalte in de “High School Musical”. Daarin komen basketball en leren op een high school samen, muziek en dans. En in het Leidse geval gekoppeld aan het Leidse basketball van Z&Z Leiden.

Uiteraard mag Las Vegas niet ontbreken, de glitter & glamour vanuit de casino’s waar vakkundig het geld uit je zak wordt geklopt. Maar ook het centrum van grote shows, zoals van Hans Klok met zijn lieftallige assistente Pamela.

En dan is daar al weer het einde. Traditiegetrouw loopt K&G als afsluiter, met dit keer een heel bijzonder uitzicht. Ik kan me voorstellen dat de heren muzikanten af en toe even het ritme kwijt waren.

Alle 3 oktober foto’s kun je hier zien.