Weekendje Twente

Het afgelopen weekend bevond ik mij weer eens op mijn geboortegrond.

Ik kom namelijk uit een buurtschap vlak bij Hengelo, en dat buurtschap heet Oele (oftewel Eul in het Nedersaksisch). Oele heeft een typisch Twents landschap, afwisselend bos, weiland, koeien, akkers, boerderijen en nog veel meer moois.

De watermolen van Oele is één van de oudste van Twente en stamt oorspronkelijk uit de 14e eeuw. De huidige molen is van 1690. Het buurtschap is dus ook al een beetje oud.

Om een goed beeld te krijgen van hoe het er uit ziet zie je hierboven het schilderij “Bos bij Oele” van de bekende schilder Piet Mondriaan. Nou, als dat niet mooi is dan weet ik het ook niet meer 😉

Enfin, op zondag bezochten wij het Rijksmuseum Twente en wat wij daar ontdekten was werkelijk adembenemende kunst. Als je hier meer over wilt weten, lees dan verder.

Eigenlijk was ik getriggerd door de tentoonstelling “De Bazel tot Eek: vorm / functie / verbeelding” met werken van bekende ontwerpers uit de vorige eeuw.

Maar waar al snel het oog op viel was de tentoonstelling “Red Storm”, waar 50 werken van 10 jonge Chinese kunstenaars werden getoond. En werkelijk, daar viel mijn mond van open. Ik zal er een paar van laten zien, want ‘uiteraard’ mocht je niet in het museum fotograferen.

Hieronder “Don’t Forget About Me” van Wang Chengyun (1959).Het werk is uit 2008. Rood is de kleur van de liefde, maar ook van het geweld. Wang laat hier de dreiging zien die aan het geweld voorafgaat. De loop van de revolver is op de kijker gericht, het gezicht van een meisje erachter. Dat is al typisch, want geweld is toch een mannelijk ding. Er is geen oog, alleen een kille, lege oogkas. De bloem is de tegenhanger van de schutter. De bloem is eigenlijk schoonheid, maar aan deze bloem kleeft ook gevaar. Want deze bloem trekt je naar binnen, verleidt, is kwetsbaar. Maar achter de prachtige rode bladeren zit een donker binnenste. Schoonheid verhult hier het gevaar, ook in de schoonheid openbaart zich de dood. Zo is dit werk een metafoor voor het leven, voor de natuur maar ook voor de schilderkunst. Schilderen wordt zo ‘shoot to kill’.

Een ander treffend werk is “Conversation” van Li Songsong (1973). Het bijzondere aan dit werk is dat het beeld is opgedeeld in fragmenten. Li deconstrueert de werkelijkheid door verschillen in kleur, dikte van de verf, strijkrichting. Het wordt net een legpuzzel. En zo krijgt de werkelijkheid een nieuw verband, een nieuwe betekenis. Door de sporen in de natte verf mengt de kleur zich spontaan en krijgt een twee-dimensionaal schilderij er een derde dimensie bij. Plat wordt sculpturaal. En we blijven hangen om te kijken, in tegenstelling tot een foto van een pratend paar. Daar kijken we naar en we lopen verder. Nog een mooi voorbeeld van Li Songsong is “New Building”, eigenlijk een heel herkenbaar plaatje. Er staat een maquette van ee bouwplan op tafel en daarachter de ‘hoge’ heren, de bouwers, opdrachtgevers, politici, architecten, enz. Je ziet het belang van de mannen en hun houding drukt iets uit. Maar hun gezichten zijn praktisch anoniem, je herkent niemand. Alleen als je betrokken bent weet je wie het zijn. Li laat hiermee zien dat, net als in Nederland, de bouwwereld eigenlijk wel zichtbaar is maar je weet niet wie er achter zit.

Tot slot een werk van Li Jianfeng (1976). Het zal je niet verbazen dat dit werk “Bad Cops” heet en het zal nog minder verbazing wekken dat de schilder hiervoor zelfs korte tijd in de gevangenis heeft gezeten. Want spotprenten als deze zijn natuurlijk nog niet gewoon in China. Een werk in de rijke Chinese traditie van verhalende, illustratieve kunst. Politieagenten, gezagsdragers, als aangeschoten paljassen in een huis van plezier. Alle decorum is verdwenen, een ontluisterend beeld. Een cartoonesk beeld, maar toch een beeld dat gemaakt is en dat ook in China getoond is. En dat toont ook weer aan dat er de afgelopen jaren veel is veranderd in China.

Werkelijk een adembenemende tentoonstelling, daar in het Verre Oosten van Nederland. Als je tijd hebt moet je er zeker naar toe gaan, het is absoluut de moeite waard, en Enschede is ook nog een leuke stad.

Geen tijd, dan kun je hier alle werken op je gemak bekijken.

En wil je nog meer Chinese kunst zien, zowel oud als nieuw, dan moet je naar Brussel. In het kader van Europalia staat China in de schijnwerpers en het Paleis voor de Schone Kunsten heeft twee hele mooie tentoonstellingen. Hier meer info.