De afgelopen dagen waren rare dagen. Het begon op maandag met het telefoontje dat mijn moeder opnieuw een longontsteking had opgelopen. Die had ze een paar weken eerder ook al gehad, mar daar was ze aardig van hersteld. Maar ze had er lichamelijk wel een klap van gekregen. Eega Trix bezocht haar die dag en dat ging nog goed, weliswaar had ze opnieuw een “jasje” uitgedaan, maar er viel nog goed te praten.
Dinsdagochtend vroeg belde Portaal om me te feliciteren met mijn nieuwe woning in Leiden. Met ingang van vandaag zijn de HW en eega de trotse huurder van een huis in de Rijnstraat. Natuurlijk waren we daar heel blij mee en tegelijk wisten we dat dit veel tijd gaat kosten. Immers, je moet in korte tijd een huis inrichten, je andere huis uitruimen en dat alles met de feestdagen er tussendoor. Maar we waren wel blij, want met een loting weet je het maar nooit en verwacht hadden we het niet.
Een uur later, na uitvoerig kletsen op de afdeling vanwege het nieuwe huis, belde het verpleeghuis. “Je moeder gaat snel achteruit, we gaan de dosis morfine verhogen, kom je nog vandaag?” Eind van de middag snel naar het verpleeghuis om te kijken hoe het er voorstond. En dat was niet goed, dat kon een kind zien. Moeder was niet meer aanspreekbaar en ik kreeg het gevoel dat het misschien wel snel voorbij zou zijn. Eén of twee dagen of misschien nog iets langer. Maar het was in ieder geval duidelijk dat ze zo de Kerst en Oudejaarsdag (dan zou ze 89 jaar worden) niet meer zou halen.
Maar het beeld was wel rustig, dankzij de morfine. Na een paar uur ging ik naar huis want ik had wel inmiddels een knagende honger gekregen. Rinkelde de telefoon opnieuw, opnieuw het verpleeghuis. “Het gaat nu erg snel achteruit, het zou goed zijn als u weer komt”. Snel in de auto, met eega, zoon en ex, richting het verpleeghuis. Tijdens het parkeren ging de telefoon opnieuw, “uw moeder is net overleden”. Kwamen we toch nog een paar minuten te laat.
Zo zit het leven dus in elkaar. Binnen een tijdsbestek van 10 uur een juich-mededeling en een verdriet-mededeling. Dat is best wel gek, een soort hinkelen op twee gedachten. Misschien hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt.
En in plaats van druk te zijn met de voorbereidingen voor een verhuizing, ben je dan ineens druk bezig met de voorbereidingen van een begrafenis.
Maar uiteindelijk heb ik wel vrede met de dood van mijn moeder. Ze was 88 jaar, een hele mooie leeftijd, ze genoot nog van alle activiteiten binnen het verpleeghuis, de dood kwam snel en geruisloos (nu ik dit typ lijkt het wel een thrillertitel), zonder lijden. Maar ja, ik zie haar natuurlijk nooit meer terug. We kunnen niet meer even met de rolstoel door het park, vogels kijken, de zon voelen, de groene bomen zien. Dat kan niet meer en dat zal ook wel even wennen zijn.
Sluit ik maar af met een paar Twentse gezegden van haar. “Laot mer kuul’n, ‘t lop wa los” en “Doo mer heanig an”.
Hoi HW, Tdixie, Yorma, e.a.
Ik had het al vernomen doch ook hier nog even een korte reactie.
Dit soort gebeurtenissen drukken je soms pijnlijk op het relatieve van het bestaan, het al. Vreugde en verdriet, juichen en treuren, het één kan niet zonder het andere bestaan. En zo is ons leven.
Achtentachtig jaar is weliswaar een hele leeftijd maar met het ouder worden van jezelf, besef je meer en meer dat het slechts een schijntje is, een zuchtje van de wind, een wissel van seizoenen, een tijdelijk verblijf, waarin je al je verlangens, doelstellingen enz. moet zien te realiseren. Kortom, je krijgt geen tweede kans.
Heel veel beelden heb je in je opgeslagen, heel veel herinneringen zullen je bijblijven, doch het verlies van je (schoon)moeder, oma is een verlies en daarmee wil ik jullie veel sterkte wensen.
zazen
Mijn oprechte deelneming. Natuurlijk is 88 jaar een prachtleeftijd, maar hoe dan ook mis je haar. Veel sterkte.
Mijn oprechte deelneming. Het is mooi dat je er vrede mee kan hebben, zo hoort het ook en 88 is een mooie leeftijd. Maar je neemt afscheid van je moeder. Wat dubbel: juichen om je huis en rouwen zo kort daarna.
mooie foto’s van haar op de log. Een ereplekje voor deze vrouw.
Allereerst gecondoleerd uiteraard, een mooie leeftijd maar het blijft je moeder en dan is het altijd te jong.
Het leven zit raar in elkaar he, voor en tegenspoed wisselen elkaar zo makkelijk af.
Beste Herman Willem,
Ik zag een mooie foto van je moeder. Bij deze nog gecondoleerd.
De reden dat ik mail, is dat ik een foto zoek die geschikt is om ergens voor te plaatsen als illustratie voor vrijwilligerswerk. De foto van je zoon en moeder en ook die van je eega en moeder lijken me daarvoor erg geschikt.
Het is niet commercieel !!! het gaat om vrijwilligerswerk voor in een parochie / kerk, voor bezoekwerk voor ouderen en/of zieken. Zou ik de foto kunnen gebruiken? Ik wil dat niet zonder medeweten doen.
Graag reactie.