Anderhalve week geleden bezochten Herman Willem en zijn eega het Filmfestival Rotterdam. Dat is inmiddels een jarenlange traditie. Gemakshalve kiezen wij voor de twee VPRO-dagen, van 10 uur ‘s-ochtends tot tegen middernacht films kijken. Dit keer 13 in totaal. Daardoor hoeven we niet het hele programma te doorzoeken en een hele week min of meer vrij te nemen, maar laten wij ons lekker een programma voorschotelen.
Donderdag was de zgn. Previewdag. Dan worden films getoond, die in Nederland in roulatie gaan. En op vrijdag was de Discoverydag, dat zijn de wat minder toegankelijke films die niet in Nederland uitkomen (althans over het algemeen niet).
De Previewdag kende dit keer 6 films, in de grote zaal van Pathé op het Schouwburgplein.
De dag begon met het Spaanse “La Mujer sin Piano”, ***, van Javier Rebollo. Een dag uit het leven van Rosa, getrouwd met een taxichauffeur, eenzaam in haar flat, hunkerend naar, ja naar wat eigenlijk. Op een avond verlaat ze haar huis en wil naar haar zoon. Maar ze mist de busaansluiting en moet de nacht op het busstation doorbrengen. Daar ontmoet ze een beetje vreemde Poolse arbeider. Samen zwerven ze door een nachtelijk Madrid, onpersoonlijk, koud, vervreemdend.
Kortom, vreemde avonturen in een wereldstad, een aardig begin van het festival.
Daarna volgde “Lebanon” (****), de eerste klapper van de dag. In deze Israelische film van Samuel Maoz volgen we een tankeenheid, die in de oorlog van 1982 Libanon binnentrekt. Het bijzondere van deze film is dat hij is geschoten door de ogen van een tankbemanning en dat geeft de film een claustrofobisch gevoel. Je ziet de wereld door de kijkgaten en sleuven van een tank en tijdens de gevechten weet je eigenlijk niet goed wat er om je heen gebeurt. De film geeft ook een indringend beeld van wat gewone soldaten voor hun kiezen krijgen. Een bevel om op burgers te schieten lijkt niet goed, maar wat als er tegenstanders achter zitten die jij willen doden. De film brengt deze dilemma’s goed in beeld, het is doden of gedood worden. En geen misverstand, als dienstplichtig soldaat wordt je gewoon voor de keus gesteld, weglopen kan niet. Duidelijk wordt dat ook niet iedere commandant een echt commandant onder druk is. Prima film, een aanrader voor als die in de bioscoop komt.
De volgende film was “Un Prophète”, ****, van Jacques Audiard. Deze film was al vantevoren gehyped in de pers, de pr-machine had zijn werk al gedaan. Audiard is geen onbekende regisseur, met zijn vorige films heeft hij al vele prijzen gewonnen. 
“Un Prophète” is een gevangenisfilm, maar net weer anders dan alle vorige. Het verhaal gaat over de jonge Marokkaan Malik, die voor het eerst in de gevangenis komt. Daar wordt hem hardhandig geleerd hoe de hiërarchie werkt. De Corsicanen heersen en Malik klimt langzaam omhoog. Door goed observeren, leergierig zijn en heel slim mensen tegen elkaar uit te spelen komt hij langzamerhand richting top. Film is uitmuntend geproduceerd, tot in de kleinste details klopt alles en het spel van Tahar Rahim (Malik) en Niels Arestrup als Corsicaanse ‘godfather’ is subliem. Absolute aanrader, duurt 2½ uur en verveelt geen minuut. De film is genomineerd voor een Oscar voor beste buitenlandse film.
Na deze twee magistrale films was “White Material”, *, van Claire Denis, met Isabelle Huppert in de hoofdrol, een beetje een afknapper. 
Deze film speelt zich af in een afrikaans land, dat wordt geteisterd door opstandelingen, kindsoldaten, vluchtelingen, enz. Huppert speelt een koppige eigenaresse van een koffieplantage, die weigert te zwichten voor de druk om te vluchten. Eerst moet de koffie worden geoogst, dan zien we wel verder. De kindsoldaten zijn beangstigend, maar Huppert speelt een hysterische rol. Haar uiterlijke verschijning helpt er ook niet bij, ze lijkt wel een anorexia patiënte. Al met al een ongeloofwaardige film, die nergens heen leidt.
Vervolgens kwam opnieuw een film waarvan de roem al vooruit was gesneld. “A Single Man”, ***, van Tom Ford (de Amerikaanse modekoning) met Colin Firth in de hoofdrol. Die overigens een Oscarnominatie kreeg voor zijn rol. 
Film vertelt het verhaal van George, die na het verongelukken van zijn vriend plannen ontwikkelt om zelfmoord te plegen. De grote liefde is weg, waarom zul je nog doorleven? Er is geen licht meer, alleen maar diepe donkere spelonken van de menselijke geest. Firth speelt zijn rol met verve, maar bij mij kwam het niet echt over. De film die in 1962 speelt is prachtig vorm gegeven, fantastisch om te zien. Dat mag je ook verwachten van een topontwerper. Maar het menselijke gevoel ontbrak voor mijn gevoel. Emoties worden onderdrukt, de regisseur geeft hier geen ruimte aan. En dat maakt de film naar mijn idee een beetje leeg. Maar het totaal blijft een plaatje om naar te kijken. Onlangs zag ik “The Visitor” met Richard Jenkins in de hoofdrol, eveneens een Oscarnominatie in 2007. Ook een universitair docent die een verlies heeft geleden en daardoor zichzelf kwijt is geraakt. Maar Jenkins speelt toch met meer gevoel.
De laatste film van de Previewdag was “Zarte Parasiten”, **, van Christian Becker en Oliver Schwabe. Jakob en Manu, twintigers, wonen in een tent in een bos. Waarom, geen idee. Wie Jacob en Manu zijn, geen idee. Manu zorgt voor een bejaarde dame en krijgt daar geld voor. Jacob dringt zich op bij een man, die vroeger een zoon heeft verloren. Is Jacob de verloren zoon? Uiteindelijk woont Jacob bij de man en vrouw in huis. Dit bevalt Manu niet, want er ontstaat een beetje verwijdering. Misschien zoekt Jacob wel een vaderfiguur of wil hij deel uitmaken van een gezin. We weten het niet. Uiteindelijk gaan Jacob en Manu, na ettelijke verwikkelingen, weer samen verder op een vaag pad. De film laat alle vragen onbeantwoord, heeft daardoor iets van een thriller, maar niet echt. Aardige film, onderhoudend en een mooie afsluiter van een zwaar programma.
Geef een reactie