De zon schijnt lekker aan het blauwe zwerk, de gedachten mijmeren vliedend door de met aswolken bezwangerde luchten en op dat moment denk je dan, tijd voor een gedicht. Daarom een gedicht van mijn goede vriend Ton Jansen, eminence grise van het Leids Dichtersgilde en meermalen gepubliceerd poëet. Enjoy!

Beleving

ik kom in de achterkamer van mijn leven

zie nog een kieropening van de deur

een vroeger kind dat speelde met jeugd

voor wie een venster een reis met uitzicht gaf

op het vloerkleed fantaseerde de zon

in de geweven patronen verre werelddelen

die met schemering langzaam verdronken

naar het donker van een dromerige avond

met de ochtend kropen schaduwen uit de slaap

de kamer leefde weer met staande dingen

in altijd bewaarde stilte in voortgaande dag

zij verzwegen hun eigen rust in een heimelijk

nu sta ik voor een raam met laat aanzien

op een moment dat het leven even vast houdt

het speelt met een oude klok die nooit verwijst

de vloer zwijgt tussentijds van mijn bestaan