Ik weet het, ik weet het, mea culpa, mea culpa. Een blog is om met enige regelmaat te vullen en ja, mijn regelmaat is er wel maar wel met zeer grote tussenpauzes. En telkens neem ik mij voor om daar iets aan te veranderen, maar dan lukt het weer niet. Dan weer dit, dan weer dat…..

Daarom even een snelle update over het verleden. Dinsdag 20 april waren de HW en eega uitgenodigd om de uitreiking van de Bob den Uylprijs bij te wonen. Deze prijs wordt elk jaar uitgereikt aan de schrijver van het beste reisboek. Dit jaar waren de genomineerden Karin Anema met “De Laatste Grens”, Erdal Balci met “Vandaag geen pont”, Bette Dam met “Expeditie Uruzgan”, Peter Delpeut met “In de woestijn fiets je niet”, Minka Nijhuis met “Birma, Land van geheimen” en Linda Otter met “In Centraal Azië”.

De prijsuitreiking werd geopend door Hugo Blom, hoofdredacteur van de VPRO Gids. Daarna volgde een hilarische column van A.L. Snijders over een bijeenkomst van de Vereniging van Nederlandse Burgemeesters waar hij een speech moest gaan houden. Maar zijn verhaal ging over een burgemeester, die een spannend erotisch verhaal vertelde. Echt hilarisch.

Helaas waren Erdal Balci, Minka Nijhuis en Linda Otter vanwege de toenmalige aswolk niet aanwezig. Zij zaten in resp. Istanboel, Kabul en Rome vast. De overige genomineerden waren er wel, zij werden geïnterviewd door Anton de Goede, programmamaker van Radio 6. Aardige gesprekken waarin de schrijvers goed voor het daglicht kwamen zodat duidelijk werd welke avonturen zij hadden beleefd. Zo had Peter Delpeut door Zuidelijk Afrika gefietst, samen met zijn vrouw en was Karin Anema met een trektocht van Samojeden meegetrokken in het noorden van Rusland (haar probleem was dat ze niet door de Samojeden werd geaccepteerd, hetgeen voor een bizarre tocht zorgde). Bette Dam verbleef lang in Afghanistan en beschrijft in detail hoe president Karzai aan de macht is gekomen. Ze heeft hem ettelijke keren langdurig geïnterviewd.  Mooie verhalen met een heel verschillende inhoud.

En toen werd het tijd voor de prijsuitreiking. Emile Fallaux als juryvoorzitter draalde niet lang en “the winner is”…. Minka Nijhuis met haar boek “Birma, land van geheimen”. Minka Nijhuis wordt min of meer beschouwd als de moeder van het Nederlandse reisboek, dus iedereen gunde haar de prijs van harte.

De prijs van 7.500 euro werd uitgereikt aan haar uitgeefster van Balans en aan haar nichtje, die veel werk voor Minka doet.

En men slaagde er ook nog in om Minka aan de telefoon te krijgen, in Kabul waar ze net door de stad liep, richting restaurant. Nou, met de prijs op zak kon ze nog een fles wijn extra bestellen, daar in het verre Afghanistan.

Een goede week later was het weer tijd om een jaar toe te voegen aan mijn geheel. Heel Nederland viert dit samen met mij, dat is wel weer leuk dan. Vlaggen overal, oranje mutsjes in alle soorten en maten, vrolijke gezichten, zo is mijn jaarlijkse “meer”-dag altijd een belevenis.

Vaste prik is altijd een bezoek aan “Parkkunst” in het Alphense Park Rijnstroom. Een mooi park met grote, oude bomen, grasvelden, water en oude gebouwen, kortom een heel stijl- en sfeervol park. En op Koninginnedag is dat park helemaal gevuld met kraampjes met kunstenaars. Kunstenaars van alle soorten, sieraden, schilderijen (alle soorten), tekeningen, foto’s, textiele kunst, beelden. Kortom, alles wat riekt naar kunst. De kunstenaars komen uit de hele wijde omgeving en er valt voor ieder veel te genieten.

Naast de kunstmarkt presenteert Parkexpressie zich, dat is een organisatie die allerlei creatieve cursussen organiseert. Dus staan er ook kraampjes met werk van cursisten, ook weer in alle maten en soorten.

Verder is er altijd theater, straattheater maar ook van die rondtrekkende bijzonderheden. Maffe voertuigen, maffe personages, maffe gebouwen, kortom er kan van alles worden genoten.

En uiteraard is er een muziekpodium, waar meestal drie bands optreden met verschillende soorten muziek.

Ook dit jaar was het weer heel druk, zeker toen het weer in de middag flink opklaarde. Het leek wel of half Alphen door het park paradeerde, gezien en gezien worden!

En ik, ik was gewoon weer een jaartje ouder. Niet dat je dat nou onmiddellijk voelt, maar toch…. Moet ik straks weer een ander getal invullen als er om de leeftijd wordt gevraagd.

En toen was daar weer Bevrijdingsdag. Na het gedoe op de Dam, dat duidelijk aantoonde dat de Nederlandse bevolking vol angst en schrik zit, was dat weer ouderwets. De Braderie op de Doezastraat was druk, druk, druk, dat kun je op de foto wel zien.

Veel aanbod van kleding, sieraden, antiek (of mag je gewoon ouwe troep zeggen) en een heuse boekenmuur. ‘t Was gezellig, het broodje kroket smaakte maar was wel duur en sja, wat moet je er verder nog van zeggen.

Zo bent u weer bij en heb ik weer bij geschreven en is alles weer goed.