Stil, bedaard, onaangedaan draait de aarde rond. Niets kan haar ritme verstoren, ook niet de gekke Oranjeziekte in Nederland.
Hoe moet je je voorbereiden. De spieren stalen, maar toch soepel houden. De zenuwen in het gelid laten, geen kans op ontsnapping. De kaken strak op elkaar, de blik op oneindig. Wat gaat er door een volk, dat afstevent op triomf of nederlaag. Wisten de Spanjaarden bij de Lammenschans het, wisten de Leidenaren in 1574 het. Of wisten ze helemaal niets en gingen ze gewoon over tot de orde van de dag.
Dat vroeg ik mij af, op die vroege zondagmorgen. Ook ik wilde de spieren stalen, de zenuwen beheersen. Maar ik had geen groen gras en teamgenoten om mij aan vast te klampen. Wel een stalen ros in de schuur en met eega besloot ik maar een ritje op het ros te gaan maken. Wellicht toonde de wereld zich op een andere wijze als wij het Leidse fort achter ons zouden laten.
Leiderdorp was de eerste nederzetting, of was het een parochie, die opdook. Gematigd, geen ophef, hier en daar een oranje kleurtje of vlaggetje. De stier op de Stierenbrug getooid in oranje kledij, tot afschrikking van de Spanjaarden, die ongetwijfeld ergens in de buurt in een hinderlaag lagen.
Langs de dreven van Koudekerk ging het richting Alphen, maar vlak voor dat bolwerk dreef het spoor ons links, langs de waterse dreven richting Woubrugge. Dorpje zonder echte historie, maar wel bekend van de schaatsende boer Angenent. Het brute brugbeeld ook daar in oranje kledij gehuld. Voort ging het, aan de andere kant van de wetering richting Roelofarendsveen. Bekend van de zinsnede “De trol van Roelofarendsveen” uit “Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen”. Ja, in zo’n dorp willen zelfs geen Spanjaarden gezien worden. Een veilige plaats dus om de Wijde Aa over te steken en verder te gaan langs God’s wegen.
Groen, donkere dreigende luchten, dikke druppels op ons voorhoofd. Het zou toch niet? Zware dreigende hemelen richtten zich op en staken vertoorn hun vingers in onze richting. Maar de Geuzenwind blaast de Spaanse furie richting einder en voort gaat het, richting Hoogmade. Hoogmade, hoge heerlijkheid uit de 13e eeuw waar zelfs de doodstraf mocht worden uitgesproken. Voorzichtig reden wij de heerlijkheid binnen. Goed opletten dat we ons aan de regels houden.
Ah, daar is de Scheepswerf, redding in dorstige contreien. Even lekker het ijzeren ros laven en kijken naar de voorbijvarende scheepsjongens van Bontekoe. Een bonte verzameling van vreemde snuiters en snoeshanen, ongetwijfeld behorend tot de Geuzenvloot van Boisot. Allemaal vlaggend en oranje-blanje-bleu op hun boten voerend. En om de overwinning al vast te vieren een Finaleschotel met Oranjebitter en met een Spaanse paellaschotel.
Een Geuzendrank verder, het ros gelaafd en tevreden bestijgen wij de beugels weer, terug richting Leiden, die fraaie stad. Het lijkt alsof het Spaans beleg wat is verminderd, maar dat kan ook bedrog zijn. Misschien zijn ze wel ingegraven, maar wij betrekken de burcht al vast weer en zetten de wapens klaar.
