Zaterdag was de dag van het uitstapje (hoewel Londen op zich natuurlijk ook al een uitstapje was). En het uitstapje bracht ons naar Oxford, beroemd van universiteit en inspecteur Morse.
Oxford, stad met zo’n 150.000 inwoners. Zusterstad van Leiden, ontstaan ergens in de 8e eeuw. Een eeuwenoude stad dus, vol met prachtige oude gebouwen. Stad der “dromerige spitsen”, wiens naam hetzelfde betekent als Coevorden (leuk weetje om indruk me te maken – is een doorwaadbare plaats voor ossen en koeien). Zie ook de kopfoto.
Een reisje naar Oxford betekende met de Overland Rail, verder met de Tube naar Paddington Str. Station en vandaar met de National Rail. Gelukkig hadden we in de propvolle trein het genoegen vier Spaanse tienermeiden te treffen, die de hele coupé bezig hielden met hun ratelende conversatie. Vervolgens liepen we te midden van een grote groep Japanse jongeren de stad in.
De universiteit telt 38 colleges, redelijk onafhankelijk van elkaar en vaak gebouwd rond een quadrangle, een plein of grasveld.
Hiernaast zie je de ingang van Christ Church College uit 1546, één van de grootste colleges. Misschien herken je de poort als achtergrond voor een tv- of filmopname. Want die worden hier veelvuldig gemaakt. Wellicht liep inspector Morse met zijn adjudant Lewis onder deze poort door, op zoek naar een moordenaar. Sommige gebouwen werden ook gebruikt voor de Harry Potter films., zoals de Christ Church Cathedral van hetzelfde college.
Oxford staat ook bekend om zijn ‘punters’, een soort Venetiaanse gondels waarmee je kunt worden rondgevaren over de dromerige Theems.
Je wordt dan in een smalle boot, met stompe neus, rondgeduwd. Rustiek, dobberend op het heilige water, genietend van al het groen om je heen, snuivend aan jaren her. Daar moet je wel romantisch van worden en, naar ik aanneem, ‘s avonds met een pint erbij een goed verhaal over kunnen schrijven.
En zo slingerde onze weg zich langs Magdalen College, de St. Edmund Hall, het New College, het Hertford College en het All Souls College richting Sheldonian Theatre.
En zo schoof de zon langzaam westwaards, terwijl wij door de Oxfordse dreven dwaalden, door straatjes en steegjes.
Weliswaar te midden van een grote hoeveelheid toeristen (daar kan Leiden jaloers op zijn), maar alle glorie viel toch goed te bewonderen. We zijn nergens naar binnen gegaan, want ieder college vraagt afzonderlijk toegang (en niet zo weinig ook).
Daarna was het tijd om weer naar Londen terug te keren, een uurtje treinen en we zaten weer op Paddington Str. Station. Dit keer schoven we binnen bij restaurant Bangla, opnieuw in Spitalfields. Heerlijk Indiaas eten met een Bangla tintje, veel pannetjes op tafel, zacht zoet, heet, alle variëteiten.
En met deze smakelijke hap kwam een einde aan Day Three van ons weekje Londen. Maar eerst nog even een stukje met de bus terug, voordat het zachte bed wachtte.