Op de zesde dag in Londen dachten HW en eega “kom, laten we Hare Majesteit eens een bezoekje brengen”. Maar kennelijk waren enige duizenden andere vriendelijke mensen op hetzelfde idee gekomen, zodat we in een fikse mensenmassa terecht kwamen. En dan kun je kiezen, of tussen die duizenden gaan staan en niets zien, of gewoon maar doorlopen.En zo kwamen we achter St. James Park in een heel prettig Italiaans koffie- en eettentje terecht. Altijd goed!

Na deze prettige onderbreking voor de lunch raakten we een beetje dwalend door de regeringsbuurt, vol ministeries en lunchende ambtenaren. Ja, die zijn er daar ook, duizenden, met stropdas en gestreken overhemd.

En zo kwamen we langs de Adam & Eve, zo’n typisch Victoriaanse pub, waaar de bloemetjes al buiten waren gehangen.

Na wat verdere omzwervingen kwamen we in een klein vierkant parkje terecht, dat al uit de 18e eeuw stamde. Onder de grond zat een oude begraafplaats en zelfs de bomen hadden een eigen geschiedenis. Kortom, de historie droop er van af. Mooi aangelegd, temidden van de grootse gebouwen, vol etende en pratende ambtenaren tijdens lunchbreak.

En verder ging de tocht, op goed geluk maar wat ronddwalen.

En zo belanden we even later in de Victoria Tower Gardens, aan de oever van de Thames naast het Palace of Westminster.

Hier namen we even de tijd om in de warme zon te koesteren en de Britten eens even te observeren. Op een paar plaatsen werden opnames gemaakt, mogelijk met politici, want die werken hier in de buurt.

Het Palace of Westminster is als regeringsgebouw wel ietwat imposanter dan ons Binnenhof. Eigenlijk zijn alle overheidsgebouwen daar groter en grootser dan in ons kleine landje.

En om al dat waardevols goed te kunnen bewaken heb je wel hele wakkere dienders nodig. En hele hoge hekken, met scherpe punten er op, en betonnen blokken.

Opvallend is dat de bewaking veel zwaarder en uitgebreider is dan in Nederland. Maar wel alles met een vriendelijkheid die dan ook weer groter is dan in Nederland. Want elke toerist wil wel met een ‘bobby’ op de foto en die nemen daar dan ook alle tijd voor. En de Horse Guards moeten ook het geduld opbrengen (en hun paarden natuurlijk ook) om alle Japanners op de gevoelige plaat te krijgen. Lijkt me een hele klus om je geduld te bewaren.

Helaas bleken we ook niet op de ‘tea-list’ van 10 Downing Street te staan, dus zijn we maar doorgelopen naar Trafalgar Square.

Daar namen we de metro naar St. Pauls, want het weer draaide ineens om van zonnig naar regenachtig. St. Pauls Cathedral is natuurlijk een geweldig imposante kathedraal met een rijke historie. Een toevluchtsoord in onzekere tijden voor de Londoners, zoals tijdens WOII en 9/11.

Uiteraard hebben HW en eega even bovenin de Dome (jawel, alle trappen gedaan) even naar elkaar gefluisterd, temidden van Japanners, Chinezen, Italianen, Spanjolen, Duitsers, Fransozen en nog veel meer vreemdelingen. En ik kan mijn naam echt horen rondgaan, heel zachtjes op fluisterende toon. Heel bijzonder.

Daarna was het tijd om weer terug te gaan, want we hadden afgesproken om het laatste dagmaaltje te gaan eten bij de Marquis of Cornwallis. Een heerlijk relaxte pub met een heel licht interieur, in tegenstelling tot de meeste andere pubs, die meestal een donker houten binnenste hebben. Lekker gegeten daar voor een alleszins redelijke prijs, 60 euro voor alle drankjes en eten van vier personen. Een AANRADER, vlakbij metrostation Russell Square.

‘s Avonds nog even rondgelopen door Covent Garden en daarmee kwam een einde aan eigenlijk de laatste dag Londen