Vandaag, twee weken na dato, dan het laatste verslag (puf, puf).

Dag vier al weer en in de startblokken voor film nummer 12, die om 12.45 uur begon. Nog niet uitgekeken? Nee, nog lang niet uitgekeken. Nog geen vierkante ogen? Nee, nog lang geen vierkante ogen. Nog steeds leuk? Ja, nog steeds ongelooflijk leuk.

Tot nog toe goede tot zeer goede films gezien, met een toenemende drukte. Vaak goed gevuld tot helemaal uitverkocht. Ik geloof wel dat het Leids Film Festival dit jaar beduidend meer bezoekers kent dan de vier eerdere versies. Voor het eerst ook met een echte competitie met een flinke hoofdprijs, de “Iron Herring International Competition”. De winnaar hiervan is op de zaterdagavond bekend gemaakt.

‘And the winner was….. (Untitled) van Jonathan Parker’. De prijs werd in ontvangst genomen door de aanwezige producente Catherine DiNapoli. Het prijzengeld wordt besteed aan de distributiekosten, zodat de film wordt uitgebracht in de Nederlandse bioscopen.

Maar goed, genoeg gebabbel, over naar de films van deze laatste dag.

FILM 12: “Please Give”

Regie en scenario: Nicole Holofcener. Met o.a. Catherine Keener, Oliver Platt, Amanda Peet en Rebecca Hall.

Film vertelt het verhaal van Kate (Catherine Keener) en Alex (Oliver Platt), een echtpaar dat samen een winkel met antieke meubels in New York runt. Ze wonen in een appartement, dat wordt uitgebreid zo gauw de 90-jarige buurvrouw overlijdt. Dus hopen ze op een spoedig heengaan van de krasse oude dame. Die op haar beurt door twee kleinkinderen op de been wordt gehouden, de ene heel lief en verzorgend en de ander een ‘bitch’, die vindt dat oma maar snel de hemel moet bezoeken. En dan is er nog de rebelse tienerdochter van Kate en Alex, Abby.

Deze mensen komen met elkaar in aanraking, letterlijk en figuurlijk. Alex krijgt een heimelijke verhouding met de ‘bitchy’ Rebecca, Kate probeert haar wanhoop en schuldgevoel kwijt te raken in het vrijwilligerswerk, Abby heeft last van onuitroeibare puistjes en de oude dame, wel die gaat uiteindelijk gewoon dood. Tot opluchting van iedereen.

De film voelt als een Woody Allen film, zonder de spitse humor. Toch is het een interessante studie van intermenselijke verhoudingen in een appartementengebouw.

Mijn waardering: een alleszins plezante komedie over gewone New Yorkers en hun besognes. Een 8.

 

FILM 13: “Mammuth”

Regie en scenario: Gustave de Kervern en Benoît Delépine. Met o.a. Gérard Depardieu, Yolande Moreau en Catherine Hosmalin.

Film gaat over Serge Pilardosse (Depardieu), een reus van een kerel die na een levenlang hard werken afscheid neemt als slachter. Serge heeft geen idee wat te doen met zijn vrije tijd, blijkt buiten de slachterij onhandig. Zijn vrouw Catherine (Moreau) moet de thuisklusjes zelf maar doen, want anders gebeuren er ongelukken.

Catherine komt er bij het aanvragen van het pensioen achter, dat een aantal pensioenpapieren ontbreken en dus moet Serge op pad langs zijn oude werkgevers om die papieren te verzamelen. Hij haalt zijn oude motor, een Mammuth, uit de schuur en gaat welgemoed langs ‘s heren dreven op weg.

Wat volgt is eigenlijk een soort odyssee door het verleden van Serge. Wat hij vroeger heeft gedaan, met wie en wat voor persoon hij zelf was. En over zijn schouder kijkt Isabelle Adjani mee als zijn ‘verloren’ liefde, die bij een motorongeluk is omgekomen. De reis van de onhandige Serge zit vol verrassingen, humor is dan ook een wezenlijk onderdeel van de film. Of Serge uiteindelijk alle pensioen papieren heeft blijft echter onduidelijk.

Mijn waardering: een leuke film met een glansrol voor Depardieu. Een 7.

FILM 14: “Howl”

Regie en scenario: Rob Epstein en Jeffrey Friedman. Met o.a. James Franco, Jon Hamm, Mary-Louise Parker en Jeff Daniels.

“Howl” gaat over het obscene gedicht met dezelfde naam van Allen Ginsberg. Hij werd in 1957 aangeklaagd voor de publicatie. De film geeft enerzijds het beeld van een actieve Ginsberg binnen de West Coast scene en anderzijds een beeld van het proces, waarin getuigen moeten verklaren of de tekst aanstootgevend is.

De film verandert in animatie, telkens als de tekst van het gedicht wordt voorgedragen. Een prachtige beeldende animatie, die duidelijk maakt waar het gedicht voor staat en over gaat. Zo wordt een belangrijk moment in de Amerikaanse cultuur beetje bij beetje geanalyseerd.

Helaas was de film niet ondertiteld, waardoor een deel van de film voor mij niet goed te volgen was. Dat gold zeker voor de tekst van het gedicht, terwijl dat juist de belangrijkste drijvende kracht van de film is. Dat maakt het voor mij moeilijk om een waardering aan de film te geven.

Mijn waardering: qua beeldtaal een mooie film, met prachtige animatie er door heen. Door het taalprobleem geen cijfer.

 

FILM 15: “Cyrus”

Regie en scenario: Jay en Mark Duplass. Met o.a. John C. Reilly, Jonah Hill, Marisa Tomei en Catherine Keener.

John, een net gescheiden veertiger, is wanhopig op zoek naar andere vrouwen. Maar, mede door zijn eigen gedrag, stoot hij keer op keer zijn neus. Eigenlijk is hij een ‘loser’, een sukkel, die niet weet hoe hij vrouwen moet aanspreken. Maar dan ontmoet hij Molly (Marisa Tomei) en het klikt onmiddellijk.

Maar Molly heeft een ietwat vreemde 21-jarige zoon Cyrus (Jonah Hill). Ook de moeder-zoon relatie is een tikkeltje eigenaardig. Cyrus heeft het tot zijn taak verheven om John als minnaar van zijn moeder de deur uit te werken. Dat leidt tot allerlei komische verwikkelingen en toestanden.

Mijn waardering: Een aanstekelijke komedie met acteurs, die er duidelijk plezier in hebben. Een 8.

FILM 16: “Potiche”

Regie: François Ozon. Met o.a. Catherine Deneuve, Fabrice Luchini, Gérard Depardieu en Karin Viard.

In het kader van de ‘Secret Cinema’ werden we aan het eind vergast op de Franse komedie “Potiche” met een echte sterrencast. Ik weet niet of het woord komedie hier echt op zijn plaats is, wellicht is klucht een beter woord. Want de film heeft aardig wat van zo’n toneelstuk, waar de acteurs door allerlei deuren opkomen en afgaan.

De film draait rond de belevenissen van de familie Pujol. Manlief (Luchini) is directeur/eigenaar van een paraplu-fabriek, geërfd van zijn schoonpapa. Vrouw Suzanne (Deneuve) is een ‘potiche’, een echte huissloof. Ze moet zich alleen maar bemoeien met de huishouding en vooral niet met het bedrijf. Dochter Joëlle (Godrèche) en zoon Laurent (Renier) moeten niets van hun arrogante en autoritaire vader hebben.

Maar dan breekt een staking uit, onder leiding van de communistische burgemeester Babin (Depardieu), die vroeger een verhouding heeft gehad met Suzanne. Voer genoeg dus voor allerlei kluchtige ontwikkelingen tussen de vele personages. Maar zoals te doen gebruikelijk komt natuurlijk alles tot een goed einde. Ozon schetst een typisch Frans gebeuren, luidruchtig, komisch, met grote gebaren. Hij deed dit eerder in zijn uitstekende komedie “8 Femmes”.

Mijn waardering: De film komt traag op gang, maar als die eenmaal loopt is er geen houden meer aan. Een 7.