Het geeft een vreemd gevoel als je merkt dat je werk voor een deel gewoon wegloopt, wegglipt. Zonder dat je daar wat aan kunt doen. Maar laat ik eerst even de situatie schetsen. Sinds oktober vorig jaar is helder geworden dat de organisatie waar ik werk, gaat veranderen. Voor alle duidelijkheid, die organisatie is een gemeentelijke overheid maar geen gemeente. Wij voeren taken voor een aantal gemeenten uit. Die gemeenten hebben vorig jaar bedacht dat dingen anders moesten.
Hoe wisten ze nog niet, het waarom was ook nog niet helemaal duidelijk, maar dat er dingen moesten veranderen, dat was wel duidelijk. Want ook gemeenten hebben met allerlei veranderingen te maken en ook de wereld om ons heen verandert voortdurend, dus daar is niets mis mee. Persoonlijk vind ik veranderen dan ook niet zo’n ramp.
Alleen sta je er nooit zo bij stil wat dit dan gaat betekenen. Immers, het credo dat onmiddellijk wordt geroepen is ‘mens volgt werk’. Maar langzaam sijpelt er toch wel zo het een en ander door. Het werk wat ik doe is ‘strategisch beleid en communicatie’. Dat betekent dat ik betrokken ben bij overstijgend beleid, zoals bv. regionaal arbeidsmarktbeleid, en dat ik de totale communicatie voor onze organisatie (rond de 40, 45 mensen groot) doe.
Gemeenten hebben aangegeven dat ze de regie weer in eigen handen willen nemen. Die hebben ze ruim tien jaar geleden aan ons gegeven en dat past niet meer in het democratisch proces. Vindt men nu. Vond men overigens twee jaar geleden nog niet. Het gevolg is dat bij overlegsituaties ik alleen nog ondersteunend kan werken aan de beleidsambtenaren van de gemeenten. Die onze tak van sport gedurende tien jaar niet hebben beoefend en nu ineens een geheel nieuw werkveld erbij krijgen.
Dat voelt alsof je langzaam je eigen werk overdraagt zonder er iets nieuws voor terug te krijgen. Het voelt alsof er langzaam een slagader, een luchtweg, wordt afgeknepen. Natuurlijk werd gezegd dat het niet zo zou zijn dat ik dan niets meer te doen zou hebben. Maar het is toch een vreemd gevoel, dat kriebelt. In je hoofd, in je lijf, het kriebelt.
Overigens geldt dat kriebelende niet alleen voor mij, maar voor een heleboel collega’s. Zo zielig en eenzaam ben ik nou ook weer niet. En ik heb het nog druk genoeg met de communicatie rond het totale veranderingsproces.
Maar toch blijft het kriebelen.
Tja
Een ander blijkt het ook te kunnen. Ja, geloof me of niet.
En daar ga je dan als als door de wol geverfde deskundige.
De kwaliteit die je nastreeefde zit en zat vooral in jouw hoofd.
En wat die ander er van bakt zal de beleidsmakers worst wezen.
Zij zien alleen bevestigd dat het anders kon en blijkt te kunnen. En kriebelen? of wellicht een pijnlijk proces? (in het ongunstigste geval), dat zal het zeker.
Evaluatie t.z.t. kan en zal wellicht een ander licht op de zaak werpen, doch dan zijn het elweer andere tijden.
En de deskundige . . die maakte er het beste van, zoals altijd.
Wat kan hij verliezen wat wezenlijk is?
Zachi van het goede leven