Een vrije dag, dat was wel het minste wat ik kon doen voor Kees van Dongen. Want zijn schilderijen zien in het Boijmans, dat moest echt nog een keer gebeuren voor de sluitingsdatum van die grote tentoonstelling. Komende zondag de 23e is de laatste dag dat die kleurrijke schilderijen te zien zijn. Een aanrader.

Op tijd opstaan dus. Door een miezerend en ontwakend Leiden wandelen naar het station, wakker worden, je lichaam even bewegen. Lekker, zo’n vroege sfeer in de stad. Alles komt tot beweging en dan al bewegend in de bewegende trein naar Rotterdam. En van het station daar lekker lopen naar Boijmans, niet zo ver, maar de inmiddels drukke stad insnuivend.

Bij Boijmans kennis maken met de ‘grijze golf’, waar ik zelf inmiddels ook toe behoor (snifsnif). Door de kassa, verboden te fotograveren, kaartje scheuren, het hart klopt vol verwachting. En het hart wordt niet teleurgesteld. Want Kees van Dongen heeft iets speciaals, iets wat andere schilders niet hebben.

Hij heeft iets met vrouwen, ik denk dat hij een genieter is geweest van het schone geslacht. Dat blijkt uit al zijn portretten. De passie, de kleuren, alles  spettert van de doeken af. Bijzonder zijn de ogen, altijd amandelvormig. Maar heel bijzonder is zijn kleurgebruik. Hij maakt gebruik van kleuren als roze en citroengeel, die voor hem nog niemand had gebruikt. De balans tussen de achtergrond en de geportretteerde is meestal ook bijzonder.

Zaal na zaal hangt vol mijn deze bijzondere kunst. Aan het genieten komt bijna geen einde. Welk een vreugde, welk een levensvuur straalt je tegemoet. Ik ben blij dat ik deze tentoonstelling heb kunnen zien.