Het merendeel van de Leidse bevolking heeft gisteravond het optreden van Bob Martyn in de Q-Bus gemist. Slechts een handjevol mensen bevolkte het kleine concertzaaltje. En omdat het ook nog eens Bob’s verjaardag was, werden de bezoekers getrakteerd op een plakje cake voor bij de koffie. Negenenzestig jaar werd de artiest, maar dat liet hij tijdens het optreden niet blijken.
Martin, van geboorte afkomstig uit Lowell, Mass., maakte zijn eerste toer door Nederland. In 1972 maakte hij zijn eerste plaat en daarna kwamen er nog drie. De laatste is “Next to Nothin’ ” uit 2000. Zoals je merkt is Bob Martyn niet iemand, die jaarlijks zijn dingetje doet en een plaatje afscheidt. Hij is ook niet zo bezig met de muziekbusiness.
Maar wat hij wel doet is verdomd goede muziek maken. Zijn stem doet denken aan een Springsteen, maar ook aan een Petty. Een prettig schurend geluid, dat past bij een stevige band. Maar gisteravond stond hij alleen met zijn gitaar en mondharmonica op het podium. Zong daar zijn liedjes, stuk voor stuk kleine pareltjes. Allemaal in die prachtige Amerikaanse traditie van ‘storytelling’, net als vele bekende Amerikaanse schrijvers ook sterke ‘storytellers’ zijn.
Bob Martyn vertelt over zijn jeugd in Lowell, als opgroeiende tiener/twintiger. Over de ‘main street’, over de uitgaansgelegenheden, de clubs, de bar’s en over alle Ieren, Grieken, Italianen en ander volk daar daar komt. Hij zingt over Jack Kerouac, de meest bekende plaatsgenoot uit Lowell. Hij zingt over de werkende klasse, de onderkant van de maatschappij.
Dat alles gewoon in de Q-Bus, voor een publiek van een man of dertig, veertig. Die stilletjes genoten van de prachtige, soulvolle stem van Bob Martyn en zijn heerlijke vertelseltjes. Jammer voor die meer dan 100.000 andere Leidenaren die dit hebben gemist.
Luister zelf en huiver van genot!
Echt aardige en basicale muziek en de begeleidende fotoshow mag er ook zijn.
Zwartwit heeft toch iets speciaals en Kerouac blijft een mythe hoewel ik zijn boek maar moeilijk door kon komen als ik mij goed herinner. Ik ben er echt meerdere keren in begonnen indertijd.
Het idee van de beatnik heb ik echter wel overgenomen toen, al bracht het mij aanvankelijk niet verder dan Barcelona, Gran Canaria (met een vrachtboot uit Barcelona vandaan) en slapen in o.a. een kartonnen doos (ergens doorliftend in Oostenrijk) en onder meer slapend in een spelonkje onder de wegoverhang van Marseille. Ja ja. . wel romantisch, de hele nacht de zee horen.
Maar wist je dat het tegen de ochtend behoorlijk kan afkoelen?? En dat ik en mijn maatje zonder! (naieve beatnikjes) een goede slaapzak e.d. op stap waren gegaan. We hadden zo’n groene ‘pukkel’ en dat was het.
Maar lekker die overrijpe en ovegrote perziken langs de snelweg in La douce France.
Zo zie je maar, maakt altijd wat los dit gedoe.
Voor echt huiveren zal ik echter toch meer in de hoek van de bach catates moeten zoeken (op momenten dan) of anderszins, maar dit klinkt
o n t e g e n z e g g e l i j k aangenaam.
Ik had gisteravond nog wel met mijn bezoek (was een van de aanwezigen bij dit concert) mee willen gaan, maar op dinsdagavonden ben ik bezet, masseer dan een goede vriendin, ayurvidische ofwel soort van welness massage.
Ga wel even neuzen straks bij de kroegentocht dus wellicht lopen we elkaar nog voor de voeten.
Zachi
Ik heb het hele nummer bij wijze van spreke ademloos uitgeluisterd. Wat mooi! Nu ik dit gehoord heb vind ik het jammer dat ik het optreden niet heb gehoord, ik zou deze man graag een keer live horen.
Wat bijzonder. Het nummer blijft in mijn kop hangen…
Hoe ouder ik word, hoe beter ik verhalen kan vertellen.
Maar zo muzikaal, nee dat zal mij nooit lukken, ook al wordt ik 100!
Prachtig nummer.
Muzikale groet.
Echt zonde dat ik het gemist heb maar ja kan helaas niet alles volgen.