Martin, van geboorte afkomstig uit Lowell, Mass., maakte zijn eerste toer door Nederland. In 1972 maakte hij zijn eerste plaat en daarna kwamen er nog drie. De laatste is “Next to Nothin’ ” uit 2000. Zoals je merkt is Bob Martyn niet iemand, die jaarlijks zijn dingetje doet en een plaatje afscheidt. Hij is ook niet zo bezig met de muziekbusiness.
Maar wat hij wel doet is verdomd goede muziek maken. Zijn stem doet denken aan een Springsteen, maar ook aan een Petty. Een prettig schurend geluid, dat past bij een stevige band. Maar gisteravond stond hij alleen met zijn gitaar en mondharmonica op het podium. Zong daar zijn liedjes, stuk voor stuk kleine pareltjes. Allemaal in die prachtige Amerikaanse traditie van ‘storytelling’, net als vele bekende Amerikaanse schrijvers ook sterke ‘storytellers’ zijn.
Bob Martyn vertelt over zijn jeugd in Lowell, als opgroeiende tiener/twintiger. Over de ‘main street’, over de uitgaansgelegenheden, de clubs, de bar’s en over alle Ieren, Grieken, Italianen en ander volk daar daar komt. Hij zingt over Jack Kerouac, de meest bekende plaatsgenoot uit Lowell. Hij zingt over de werkende klasse, de onderkant van de maatschappij.
Dat alles gewoon in de Q-Bus, voor een publiek van een man of dertig, veertig. Die stilletjes genoten van de prachtige, soulvolle stem van Bob Martyn en zijn heerlijke vertelseltjes. Jammer voor die meer dan 100.000 andere Leidenaren die dit hebben gemist.
Luister zelf en huiver van genot!
