Rembrandt en ik

Dat is de titel van een nieuwe Nederlandse tv-serie. Na successeries als ‘Penoza’, ‘Bernard, schavuit van Oranje’ en ‘Den Uyl en de affaire Lockheed’ is het nu de beurt aan Nederlands grootste schilder aller tijden, Rembrandt, om onderwerp van een tv-serie te zijn. Genoemde series blonken uit door de geweldige acteurs en natuurlijk de natuurlijke decors en aankleding.

Vandaag heb ik, met terugwerkende kracht, aflevering 1 gezien. De aflevering die zich voor een groot deel in Leiden afspeelt, vanuit het gezichtspunt van Jan Lievensz. Deze twee waren vroege vrienden en en passant zien we ook nog Gerard Dou als leerling door het beeld schuiven. Het Gerecht en de Hooglandse Kerk zijn plekken die prominent in beeld komen. Het overige oude Leiden blijft voornamelijk buiten beeld en dat is jammer. Want de beelden herhalen zich een beetje. Drie keer over het Gerecht lopen verveeld. Ongetwijfeld heeft dit met de productiekosten te maken, maar het is wel jammer.

Ik heb niet gelet op de juistheid van het verhaal, want het is een dramaserie en geen biografie. Dat betekent ook dat er een bepaalde vrijheid is om de serie te maken.

Wat me wel erg opvalt is het hele cleane van de eerste aflevering. Voor zover ik weet was de 17e eeuw toch niet bepaald de schoonste eeuw van de geschiedenis. Maar als ik de opnamen zie heb ik voortdurend het gevoel dat de stadsreiniging net voorbij is gekomen. Een paar plukjes hooi liggen her en der verdwaald, maar verder is het schoon. En dat vind ik nu ongeloofwaardig, want de straten waren in die tijd niet echt schoon. Eigenlijk moet je de straten kunnen ruiken. Ik weet wel dat dit met de huidige tv’s niet kan, maar het beeld moet volgens mij de geur oproepen door de beelden. En dat gevoel kreeg ik niet. Ook de Hooglandse Kerk leek om door een ringetje te halen, de poetsdames waren net geweest. Jammer, want dat tast de geloofwaardigheid toch een beetje aan.

Wat vonden jullie van de eerste aflevering? Vanavond is deel twee. Ik zit klaar, met een zakdoekje voor de stank 🙂