Soms loop je zo maar tegen pareltjes aan. Pareltjes om te zien, om te proeven, om te horen. Zo liep ik vrijdag 4 februari tegen een hele grote parel aan. Een parel met de naam Gregory Page. Ik was overigens niet de enige, die Gregory als een parel zag, want hij stond die dag op de voorpagina van het Cultureel Supplement van de NRC. Dus dat wil wel wat zeggen.

En die parel stond dan zo maar, pardoes zou ik bijna zeggen, in het kader van Muziek in de Winkel in de Movies op het Levendaal. Hans van Polanen, een erkend parelduiker, was er weer eens in geslaagd om een parel in zijn zaak te krijgen.

Gregory Page maakt muziek die je terugvoert in de tijd. Als je je ogen sluit, dan hoor je de Seine ruisen op de achtergrond. Misschien, met een beetje goede wil, hoor je de vrolijkheid van de jaren 20. De onschuld, of was het geen onschuld, maar geraffineerd spel van de dames uit die dagen. Op een ander ogenblik neemt hij je mee, met een zachte Western swing, naar de oude jaren van de cowboys en, niet te vergeten, de cowgirls.

Ook zijn teksten zijn pareltjes. Gebaseerd op verhalen van mensen, die hij ontmoet. Gewone verhalen over vriendschap, liefde, verloren liefde.

Die avond in de winkel stond ik, samen met veel anderen, lichtjes meeknikkend met het hoofd en soms meeneuriënd met het refrein. Want hoewel je de liedjes niet kent, eenmaal gehoord en je kent het. Dat bleek toen ik die avond gelukzalig naar huis dreef, op zachte wolkjes van Page muziek in mijn hoofd.

Twee filmpjes van zijn optreden, luister, huiver en geniet.