Net wakker, bezig met het uitruimen van de afwasmachine. Gaat de telefoon, “hallo, ik zat net in de trein in mijn tas te rommelen en toen vond ik jouw autosleutels”. Flits door je hoofd – hoe kom ik nu op mijn werk? – flits voorbij. “Neem mijn auto maar mee, die staat ergens achter de singel. Als je het bruggetje over gaat links en dan zo ongeveer de derde zijstraat van de singel. Op de hoek woont een oud vrouwtje”.

Ja, we hebben twee auto’s. Ik weet het, het is decadent maar ook wel gemakkelijk. Zoals nu dus, want Rijnsaterwoude vanuit Leiden op een andere manier bereiken is ietwat lastig. En kost tijd. Met ook nog een overleg in Alphen in de middag.

OK, dan eerst maar even nog thuis werken aan de correcties voor de nieuwsbrief. Beginnen twee bouwvakkers met hamer, schuurmachine en ander ongerief op de steiger ter hoogte van mijn werkkamer met hun noeste arbeid. Schuurt door je oren, je hersengolven worden ontregeld. Maar goed, de mannen moeten ook hun werk doen.

En buiten heerst een druilerigheid van een immense grootte. Grijs, grauw, somber, overal hangen druppels aan. Droefenis alom. Ik loop de deur uit, op zoek naar de auto van eega. Langs het Plantsoen, waar een eenzame halsbandparkiet meent de hele wereld te moeten bekrijsen. Mensen vlieden voorbij, als schaduwen gehuld in donkere mantels tegen de druppels en de kou. Spiedend vind ik de auto, op de hoek waar een oude vrouw woont. De oude vrouw laat zich niet zien, zoals niemand zich in die buurt laat zien. Wonen hier eigenlijk wel mensen op deze tijd van de dag of is alles verlaten. Een rijk oogstgebied voor een onwelkom gilde….

De auto start in één keer. Ik koers langzaam door de voorname buurt, waar veel grote bomen, nog zonder blad, staan. Langzaam laat ik Leiden achter mij en rijdt het droefgeestige polderlandschap binnen. Laaghangende wolken drukken op het stille landschap. Het lijkt of de koeien hun best doen er niet te zijn. Wie wil hier trouwens wel zijn, op zo’n droeve maandagochtend.

Na een half uurtje ‘sadness’ kom ik daar waar ik moet zijn, in Rijnsaterwoude. Een dorp waar eigenlijk niemand wil zijn. Verlaten liggend in het wijdse landschap is dit het einde. “Lord, have mercy on me” denk ik dan maar. “This is the end, my only friend”.