“Ach, Herman, politiek is toch maar een spel”. Aan deze zinsnede moest ik denken toen ik maandagavond naar het 1Vandaag debat zat te kijken. Zes heren, de één wat deftiger dan de ander, stonden aan een klein tafeltje en soms recht tegenover elkaar. Waarbij de heren dingen tegen elkaar gingen roepen, of soms zelfs door elkaar heen tetterden. Debatteren heet dat in de volksmond, hoewel ik betwijfel of de volksmond überhaupt wel weet wat debatteren is.
Enfin, die heren waren politici. Dat is een heel aparte beroepsgroep. Ik schat in dat er zo’n dikke 8.000 mensen tot deze beroepsgroep behoren. Een groot deel daarvan doet dit in zijn vrije tijd. Er zijn maar een beperkt aantal echte beroepspolitici.
Politici spelen een spel, vooral met elkaar. Over ons, onder het mom dat ze ons besturen. Je zou denken dat het besturen een simpele zaak is, net als het besturen van een bedrijf. Dat is niet zo, want het is een spel. En het besturen van een bedrijf is geen spel. Want dan krijg je met boze aandeelhouders te maken, of met je eigen portemonnee. Maar politici niet, die spelen een groot spel met elkaar. Dat is het zogenaamde Politieke Spel. Een onderdeel daarvan is het ‘zwartepieten’. Als je dit aspect niet goed beheerst, kun je het spel nooit winnen. Een ander kenmerk van het spel is dat het uiterlijk in een vergaderruimte, in het openbaar, wordt gespeeld. Denken wij, argeloze toeschouwers. Maar niets is minder waar, het spel wordt achter het gordijn gespeeld. Soms wordt daarbij zelfs onder de gordel gestoten. Maar de spelers, de politici, blijven wel ‘vrienden’ van elkaar. Dat blijkt meestal als het spel gespeeld is. Dan wordt er net als in de voetbalkantine samen een biertje gedronken. Of een wijntje, voor de ietwat chiquere politici.
Maar voor de burgers is het geen spel. Want wij voelen de gevolgen van dit spel. “Ach, Herman, politiek is toch maar een spel”, dat zei een wethouder tegen mij. Toen hij het vertikte om een standpunt in te nemen. En zonder dat standpunt kon ik niet verder met mijn werk (als ambtenaar). Vandaar dat ik boos op hem werd. En ik niet snapte dat het maar een spel was. Nu snap ik dat en bekijk ik politici met andere ogen.
Maar ondanks alles speel ik het spel mee. En ga ik gewoon stemmen, voor het spel. Want de politiek is toch maar gewoon een spel. En dat is leuk. Ik hoop dat u het ook een leuk spel vind. En gewoon gaat stemmen.
Dat spel gaat nog wat verder. Politici doen meerdere spelletjes tegelijk met burgers, maar ook met ambtenaren, media en bedrijven. Ze zwartepieten dus niet alleen, maar doen dit tijdens het voetballen, waarbij een beleidsambtenaar de politicus van een blindoek heeft voorzien en de media hordes hebben aangebracht. Ze scoren dus slecht, vooral de amateuristische provinciale politici.
Van de ‘verkiezingsdebatten’ heb ik hooguit 5 minuten gezien. De rest heb ik doorgespoeld. Ik bepaal ook meer m’n stem op resultaten uit het verleden. De verkiezingsbeloftes maken bij mij geen enkele indruk. Horoscopen zijn waarschijnlijk betrouwbaarder, maar ook daar verspil ik mijn tijd niet aan. Helaas waren de Provincie-NH-resultaten in de afgelopen jaren zeer negatief. Geen enkele partij kwam boven een 4.
Ach . . ik heb maar gewoon weer (groen) links gestemd zoals vroeger psp, cp, sp, groenlinks, pvda (uitschietertje om een substantiele meerderheid te forceren die mislukt is).
Het schijnt een groot goed te zijn om te kunnen stemmen (al die waarnemers in de wereld om het stemmen te begeleiden (terwijl die arme mensen wellicht verkeerd (onbewust) verkeerd stemmen – tragisch) dus laat ik ‘m maar horen mijn stem.
Even ‘ ter controle en de vermaek’ de stemwijzer gedaan: PVDA en SP op gedeelde 1e plaats en Groenlinks op een miniem puntje minder op 2.
Had ik een op een ander moment van de dag de stemwijzer gedaan, had dit de score vast nog hebben kunnen wijzigen al ken ik geen maandagochtendblues meer (die blues is al jaren een gelopen race; en wat heb ik daarvoor ingeleverd: inkomen . . and a lot of shit). En dat luchtte enorm op.
Artichi
Het stemburo is voor mij om de hoek. Heen en weer lopend met het stemmen kan dat rustig aan in 10 minuten gebeurd zijn. Met een praatje onder weg en een kort kletsje met de mensen van het stemburo wil het soms zelfs wel een kwartier duren.
Vier jaar lang mag ik daarna wachten voor de herkansing. Mijn inbreng / stem is er altijd. 10 Minuten tot een kwartier op de vier jaar geeft mij in ieder geval het recht om vier jaar mee te praten over de politiek.
Wensen, verlangens, verwachtingen, dromen en idealen heb ik daar zelf al bij.
Vriendelijke groet
Alleen zo verrekt jammer dat mensen die de dupe van hun beleid worden niet veel troost zullen vinden in hun woorden: ‘Ach joh, het is maar een spelletje’.
Met veel genoegen dit logje gelezen en met name jouw persoonlijke ondertoon erin. Ja, wij zijn gaan stemmen en we hebben de Musketiers meegenomen. Wij vinden dat ze moeten opgroeien met het concept kiesrecht. En da’s gelukt!
Je begrijpt uiteraard wel dat ik naturlijk ook ben gaan stemmen.
En ja raar misschien maar ik kan enorm genieten van dit spel.
Gestemd en ook ik volg de debatten graag. De huidige politiek is niet mijn ding, maar vroeger was ook niet alles beter