De wekker loopt af, het is zondagochtend 7 maart, 8 uur. Het is stil buiten, zo vroeg. De eerste zonnestralen doen hun best om goed door te komen. Ik spring uit bed. Vandaag wordt de 20 van Alphen gelopen, de voorjaarsklassieker. Ik mag daar verslag van doen, voor de radio, Alphen Stad FM.

Snel een croissantje en een broodje eten en dan naar station Leiden Lammenschans lopen. Onderweg is het stil, een enkele fietser, een enkele auto. Zelfs de Lorentzhof ademt nog een weldadige rust uit. Voor de Sint Petruskerk hangt een doek, dat iets verbergt.

Op het kleine stationnetje is het wat drukker, maar de treincoupé is praktisch leeg. In Alphen is het ook nog relatief stil, maar als ik dichterbij het stadhuis kom schalt het geluid je tegemoet. Overal wordt druk gehamerd, gesjouwd en opgebouwd. Hier komt de finish en dat is het meest belangrijke gebied natuurlijk.

Ik meld me om 10.15 uur in de VIP-tent, waar de radio kornuiten zich hebben verzameld. Daar staat ook de zender met antenne. In de VIP-tent komen later de sponsor-vip’s, de overheidsvip’s, andere bobo-vip’s en nog veel meer vip’s. Daarom is het ook een VIP-tent. Je kunt er ook drinken en happen (ja ja, ook de radiomedewerkers).

Ik werk van 11 tot 13 uur samen met radiocollega Jacques vd Burg. Samen doen we verslag van de aankomst van de korte prestatielopen voor kinderen, van 7 tot 12 jaar en van de prestatieloop van kinderen met begeleiding. Maar eerst krijgen we even een technische instructie, hoe we met 2 microfoons samen op 1 kanaal moeten omgaan. Onderling bepalen we hoe we de zaken aanpakken.

In de schaduw van het stadhuis blijkt het frisjes, om niet te zeggen koud. Het blijkt ook een tochtgat waar de wind met liefde doorheen stroomt (tot verdriet van onze handen). Het duurt even voor we aan de slag kunnen, maar dat geeft tegelijk de kans om wat medewerkers voor een interview te strikken.

Dan komt het ogenblik dat de triomfantelijke jonkies over de finish komen, rode koppies, zweet, hijgend, maar intens tevreden. Interviewtjes, ‘ging het lekker, ja’, ‘was het lastig, ja’ en zo. De sfeer bij de finish stijgt met de minuut, trotse ouders, grootouders, ooms, tantes. Bosjes bloemen, beertjes, noem maar op. Geweldig, heerlijk. Dan komen de kinderen met begeleiding binnen. Juichende ouders struikelen moeizaam over de finish, terwijl de kinderen eigenlijk helemaal niet in de gaten hebben dat ze er zijn. Het is dat de kinderen de ouders goed begeleiden, anders zou het helemaal mis gaan.

En voor we het weten is het 13 uur. Tijd voor een korte pauze, overdracht van de apparatuur aan onze opvolgers. En voor mij geldt dan ‘klaar maken voor de start van de grote 20’. Ik moet van de finish naar de start, verlies onderweg de radiocollega’s in de drukte uit het oog. Shit, waar staan ze nu met de apparatuur. Driftig gebel met de regie, ‘ik ben ze kwijt, waar staan ze’. Geen antwoord, zij weten het ook niet. Heen en weer draven bij de start, de minuten tikken weg. Eindelijk, vijf minuten voor de start ontdek ik de man met de apparatuur aan de andere kant van de weg, achter twee manshoge afzettingen. Op een holletje omlopen, microfoon in ontvangst nemen en positie innemen. Midden op de straat, ongeveer 100 meten na de startstreep. Daar is het startschot. Nog hijgend kan ik verslag doen, net alsof ik zelf een afstand heb gelopen. Voor en achter mij denderen honderden prestatie- en wedstrijdlopers voorbij. Allemaal nog in de verwachting van een eigen persoonlijk record.

In die groep loopt ook blog- en twittervriendin Rapunzel. Temidden van de grote meute is het onmogelijk om haar te ontdekken of even te zwaaien. Na een paar minuten is het over en is de achterhoede van de lopers uit mijn gezichtsveld verdwenen. Later blijkt dat Rapunzel het voortreffelijk heeft gedaan, 46e (van de 133) bij de vrouwen 20 km prestatieloop in 1.51.41. Complimenten, Rapunzel, voor deze prestatie!!

Mijn tijd bij de 20 van Alphen zit er op. Ik snel terug naar de VIP-tent om mijn koude uiterlijk een beetje te warmen met hete koffie en een paar lekkere broodjes. Dan is het tijd om een klaar staande fiets te pakken en richting voetbalveld te vertrekken. Want na de atletiek moet ik nog verslag doen van de tweede helft van de wedstrijd Alphen – Vredenburch.

Onderweg pik ik een technicus op, die zender en microfoon moet instellen. Anders kan ik wel hard praten, maar hoort geen hond iets. Maar eerst kijken we onderweg nog even naar de voorbijkomende kopgroep, vier mannen op weg naar de finish. Als ze voorbij zijn lopen we naar het voetbalveld. Het kost nog even wat moeite om de apparatuur aan de praat te krijgen, maar dan is het zo ver. In de kantine kom ik nog een oude bekende tegen, oud-speler van Bernardus 1 (mijn oude dorpscluppie). Even kletsen over vroeger en nu en dan naar buiten, voor het verslag van de wedstrijd.

Een mallotige wedstrijd, die uiteindelijk in de laatste minuut door Alphen met 4-3 wordt gewonnen. Lekker verslag doen, veel doelpunten, altijd leuk en spannend. Nog even in de bestuurskamer napraten over deze wonderlijke wedstrijd. Biertje erbij, technicus die de fiets weer komt brengen.

Op de fiets naar de studio om de fiets daar af te geven en dan lopend naar het station van Alphen. Het zonnetje schijnt lekker, de Stationsstraat van Alphen is mooi, vol met oude huizen. Tevreden bestijg ik de trein richting Leiden. Als ik langs de Sint Petruskerk loop is het doek aan de voorkant weg. De cijfers ’75’ zijn onthuld, de kerk bestaat 75 jaar. Door een rustig Plantsoen wandel ik naar huis, waar ik moe maar voldaan aankom. Lekker eten, biertje, wat wil een mens nog meer!

Dit was deel 3 van de serie ‘Druk, drukker, drukst’. Morgen volgt deel 4 van deze spannende serie, want waar eindigt dit allemaal!