Sinds een aantal maanden is Leiden weer een uitstekend restaurant rijker, Lundi op de Turfmarkt. Lundi betekent in het Frans maandag, maar dan is het restaurant gesloten, net als op dinsdag. Lundi betekent eigenlijk Lunch&Diner, en dat zijn twee dingen die je er heel goed kunt doen.

In een lokaal weekblad werd de lunch al buitengewoon hoog gewaardeerd en dat deden HW en eega besluiten om deze zaak, in het kader van de Restaurantweek, met een bezoekje te vereren.

Als je de voordeur binnenkomt, dan kom je in een soort pijpenlaatje terecht. Een fraai pijpenlaatje, dat dan weer wel, waar aan twee kanten een beperkt aantal tafeltjes staan. De capaciteit is dus niet zo groot en daarom is reserveren wel aanbevolen. Wil je tenminste niet teleurgesteld worden.

Vanwege de Restaurantweek kregen HW en eega uiteraard het bijpassende menu. Er werd gestart met een mulfilet, gelakt met limoengember siroop op een salade van postelein, raapstelen en pommodori-salsa waarbij saffraanmayonaise. De mulfilet zag er, door de lak, zeer appetijtelijk uit en smaakte heerlijk. De mul is een relatief klein visje dat je steeds vaker op de markt ziet en dat een stevige bite heeft. Is ook goed geschikt voor een bbq. De pommodori-salsa paste naadloos bij de vis en ook de groeten waren van een grote versheid. Het geheel vergezeld met een mooie frisse Spaanse Solliluna wijn, van de Viura druif.

Hierna kwam het tussengerecht op tafel. Een gebakken kwartelborstje met een gekonfijt kwartelpootje met pompoenrisotto, sali chipjes en een lichtgerookte paddenstoelensaus. Vergezeld door een Dos Ochos rosé, van de Merlot en Malbec druif.

Zoals je ziet zag het er smakelijk uit en dat was het dan ook. Het vlees was goed rosé gebakken, hetgeen de smaak ten goede kwam. Ook het gekonfijte kwartelpootje was om de vingers bij af te likken, hetgeen HW dan ook deed. De risotto, vaak een lastig gerecht om goed op tafel te brengen, was precies vochtig genoeg en smaakte voortreffelijk.

En toen was het tijd voor het hoofdgerecht. Een combinatie van rosé gebraden kalfsoester en op lage temperatuur gegaarde kalfssukade met gepofte knoflookaardappelpuree en een zwarte truffeljus.

De kalfsoester was stevig en toch rosé, precies goed en de kalfssukade, die smolt gewoon op je tong. Het is niet elke dag dat je kalfssukade eet maar dit smaakte onverbiddelijk naar meer. De zwarte truffeljus verleende het vlees een absolute eigenheid, geheel eigenzinnig. Maar lekker en het totaal afgemaakt met een goede puree. De bijgeschonken Chianti riserva 2007 had de nodige volle smaak, nodig om tegen de vleessmaak te kunnen opboksen.

Tot slot werd het geheel besloten met een witte chocolade parfait met pure chocolade schuim en een compote van amarene kersen. De witte parfait lag op een bedje van gehakte walnoten en dat samen zorgde voor een onverwachte smaaksamenstelling. De papillen krulden bijna van de tong af, zeker ook in combinatie met de frisse amarene kersen. Langzaam eten, was het credo, want met ieder hapje werd het heerlijks minder en eigenlijk wilde HW geen afscheid nemen van dit dessert. Bijpassend was de Birbet, een fris zoete dessertwijn uit Piemonte, licht mousserend.

Al met al mogen we zeggen dat we een avondje ouderwets heerlijk hebben gegeten, met verrassende combinaties, smaakvol opgediend door uitermate vriendelijk personeel.

Kortom, een AANRADER van HW voor een avondje uit.