Ik ben een liefhebber van detectives en misdaadboeken. De laatste tijd lees ik vooral veel werk van Scandinavische schrijvers, die kunnen me erg boeien. Het gaat vaak niet alleen om de actie, de plot, maar ook om de uitwerking van de karakters. Vanaf nu wil ik jullie verblijden met een kort verhaal over de boeken, die ik net uit heb. Vandaar de titel ‘Net uitgelezen’. Vandaag de eerste aflevering.

Het Dertiende Sterrenbeeld is de eerste misdaadroman van Unni Lindell uit 1996. Lindell is een Noorse, geboren in Oslo. Ze schrijft al sinds jaar en dag, kinderboeken, kookboeken, gedichten, romans, van alles eigenlijk. Het Dertiende Sterrenbeeld is de eerste van een serie misdaadromans met inspecteur Cato Isaksen in de hoofdrol.

Isaksen is een man van in de veertig, die terzijde wordt gestaan door brigadier Roger Høibakk en agente Randi. Zijn baas is de robuuste hoofdinspecteur Ingeborg Myklebust, waar onze Cato niet zo heel veel mee heeft.

Cato Isaksen worstelt met zijn gevoelens. Hij is weg bij zijn vrouw Bente en zijn zoons Gard en Vetle. Tegenwoordig woont hij bij de jongere Sigrid, met wie hij samen een baby heeft, Georg. In zijn hoofd trekt Bente echter nog steeds, hij kan zich niet van haar losmaken. Ook het gevoel dat hij faalt tegenover zijn tienerzoons laat hem niet los. Maar het werk roept, er worden een paar vreemde moorden in Oslo gepleegd, op mannen. Telkens wordt er bij het slachtoffer een briefje gevonden met daarop een paar zinnen uit een gedicht.

Isaksen en collega’s vermoeden dat er een seriemoordenaar aan het werk is, vooral als telkens weer een vermoorde man wordt gevonden, met een briefje eronder. Maar hoe ze ook zoeken, ze kunnen geen verband tussen de slachtoffers vinden. Zo wordt het zoeken naar een speld in een hooiberg.

Intussen raakt de relatie tussen Cato en Sigrid steeds verder in een dip en zoekt hij weer toenadering tot Bente. De relationele sores en de moorden vermoeien Isaksen nogal, waardoor hij knorrig en humeurig wordt. Sigrid zoekt haar toevlucht bij een vrouw, die een opvanghuis leidt. Zij is sjamaan (zegt ze zelf) en ze wil met een paar andere vrouwen het dier in hunzelf terug vinden.

Unni Lindell schrijft het verhaal in korte hoofdstukken, van één tot vier bladzijden lang. Dat houdt de vaart er wel in. Ze heeft een heel bijzondere manier van schrijven, heel beeldend, zodat je bijna kunt ruiken en voelen wat er gebeurt.  De korte hoofdstukken geeft haar de mogelijkheid om het verhaal vanuit steeds wisselend perspectief te vertellen, dan weer door de ogen van Cato, dan door de ogen van Sigrid of Bente en halverwege komen daar zelfs de ogen van de moordenaar bij.

Het Dertiende Sterrenbeeld is een uitstekend geschreven boek, met een prima plot die je soms een beetje op het verkeerde been zet. Pas aan het eind weet je echt wie de moordenaar is. De karakters worden goed uitgediept en doen verlangen naar het volgende boek in de serie met Cato Isaksen. Het boek kreeg 4 sterren in de Detective- en Thrillergids van VN.