En dat alles onder de inspirerende leiding van de onverbeterlijke inspecteur Carl Mørck, nog steeds geplaagd door een schuldgevoel vanwege een eerdere zaak waarbij één collega omkwam en zijn beste vriend/collega verlamd raakte. Uiteraard bijgestaan door zijn mysterieuze assistent Assad, wiens achtergrond volstrekt onduidelijk is, en Rose (of toch haar zuster Yrsa).
Vanaf de eerste bladzijde worden we ingeleid in het verhaal. Twee jongens zitten opgesloten in een oude houten loods aan zee, vastgeketend en geboeid. De oudste weet een fles te ontkurken en daar een papieren ‘noodkreet’ in te proppen, geschreven met het bloed van zijn vingertop. Dan gooit hij de fles in het water onder de loods.
De fles spoelt uiteindelijk, jaren later, aan op de Schotse kust. Waar hij terecht komt in een politiebureau, in een vensterbank. Tot dat iemand het briefje ontdekt en de grotendeels onleesbare tekst ziet. Vanaf dat moment wordt de Afdeling Q van Mørck ingeschakeld.
Ook maken we in het begin al kennis met een man en zijn gezin. De man is veelvuldig van huis, tot verdriet van zijn vrouw en zoontje. Tussen man en vrouw ontstaat een spanning vanwege het geheime leven dat hij leidt. Zij denkt dat hij een soort spion is, of iemand van een geheime dienst. Eigenlijk weet ze niets van hem, zijn verleden is in nevelen gehuld.
Mørck, Assad en Yrsa (of is het Rose) komen er achter dat er meerdere kinderen verdwenen zijn. En dat het altijd gaat om kinderen uit hele gelovige gezinnen, vaak behorend tot een sekte. Het blijkt erg moeilijk om in dit milieu binnen te komen. De kringen sluiten zich bijna altijd hermetisch als hij met vragen komt. Maar langzamerhand ontwikkelt zich een patroon. Een buitenstaander wint heel langzaam het vertrouwen van een lokale geloofsgemeenschap en pikt daar een geschikt gezin uit. Een kinderrijk gezin, waar een kind meer of minder niet zo opvalt.
En dan slaat deze buitenstaander meedogenloos toe.
Tussendoor speelt een romance tussen de mysterieuze moordenaar en een oudere vrouw Isabel, die haar minnaar uiteindelijk ontmaskert als een bedrieger, een ‘fraud’.
Er komt een jacht op gang naar de moordenaar, die op dat moment twee kinderen heeft ontvoerd en opgesloten. Bij deze jacht krijgt Mørck onverwacht hulp van Isabel en de moeder van de ontvoerde kinderen. Kortom, naarmate je verder komt neemt de spanning verder toe. En passant valt de psychologe Mona, die in het vorige boek nog afstandelijk deed, voor onze Carl.
Adler-Olsen toont in dit boek de context van de streng gelovige geloofsgemeenschappen, die vooral op het platteland van Denemarken nog voorkomen. Gemeenschappen als de Jehovah’s Getuigen, de evangelisten, de Hoeders der Zonde en de Moederkerk. Ook Nederland kent nog wel van deze gesloten gemeenschappen, waar vaak ook sprake is van hechte gezinnen met veel kinderen. En waar men dus de voorkomende problemen zoveel mogelijk binnen de eigen kring oplost. En, naar blijkt, dus gevoelig zijn voor oplichters en mensen met snode bedoelingen.
Adler-Olsen heeft zichzelf met “De Noodkreet in de Fles” overtroffen. Het verhaal is helder, de karakters van de hoofdpersonen ontwikkelen zich verder en we komen ook iets meer te weten over Assad. Zelfs de persoon van de moordenaar wordt uitgediept, zodat we ook weten wat hem tot zijn daden drijft, zonder daar overigens begrip voor te moeten krijgen.
Te koop voor 15 euro of minder in bijna alle boekhandels. Een aanrader, wat mij betreft! Ik ben inmiddels begonnen in de volgende in de serie Q, “Dossier 64”.