Bestaat er zoiets als mooi verdriet. Ik weet het niet, maar deze vraag kwam bij mij op toen ik een paar dagen geleden bij een begrafenis was. Natuurlijk was het daar heel erg verdrietig, want het overlijden was plotsklaps en veel te jong.
Meestal komen wij dan niet verder dan een aantal clichématige uitdrukkingen, omdat het zo vreselijk moeilijk is om de goede woorden te vinden. Ik heb dat zelf ook en voel me dan ook een beetje onhandig (of is het onmachtig). Het aanwezig zijn op zich wordt natuurlijk ook al gewaardeerd want daarmee geef je toch blijk van je medeleven.
Maar dit keer werd ik getroffen door de tekst van een oud Doopsgezind kerklied. En ik wil dit graag met jullie delen. Het lied heet Ik voel de winden Gods vandaag.
Ik voel de winden Gods vandaag; vandaag hijs ik het zeil, Gehavend is ‘t en zwaar van schuim, maar ‘k hijs ‘t en hoop op heil! Want Christus zelf als stille gast, reist in mijn scheepje mee. Op zijn bevel durf ik uit te gaan, op wilde hoge zee. De tranen die ik heb geweend, zijn door Gods wind gedroogd; ik denk niet meer aan wat voorheen vergeefs ik heb gepoogd. Maar met vernieuwde levensmoed neem ik een vast besluit. Ik voel de winden Gods vandaag en zeil de haven uit! O, laat mij nooit vergeten, heer, hoe Gij uw liefde toont. Doe mij bedenken, hoe Gij wreed met doornen werd gekroond. En, wijze Loods, als ik het waag en weer mijn zeilen hijs, nu voel ik de winden Gods vandaag…. Leid Gij mij op mijn reis!
Een dag of wat geleden kwam ik zappend bij de EO en zag en hoorde zo’n zoetgevooisd praatje aan. Nu eens niet wegzappend, maar nieuwsgierig naar wat men zoal in de wereld brengt besloot it even te blijven hangen.
Ja, en waar ging dat over . . . . over god vragen met je mee te gaan dit jaar.
Nodig hem uit! met je mee te gaan.
En waarom eigenlijk ook niet dacht ik. Wie mij kan zeggen wie god is steekt als eerste zijn vinger op en ik vermoed dat er geen vingers omhoog gaan.
Dus waarom niet je overgeven het het leven zoals het zich aan je voordoet, je omarmt, je laat ervaren. En waarom niet de oerkrachten van het heelal uitnodigen met je mee te gaan ofwel je open te stellen voor wat zich aandient in de verwachting dat het allemaal wel mee zal vallen, dat het zo erg wellicht nog niet is, dat alles toch vergankelijk is en je daar helemaal niets aan kunt veranderen.
Kortom, ik heb er geen bezwaar tegen dat GOD een beetje meelift om te zien hoe ik het ga doen in dit nieuwe jaar.
Echter . . oerkrachten laten zich niet uitnodigen, die zijn alomvertegenwoordigd toch.
Dus zal het wel een houding zijn wat ze wellicht bedoelen, een soort van berusting, een soort van overgave aan wat is en komt, een hopen dat het wel mee zal vallen dit jaar.
Een goed nieuwjaar gewenst eenieder die dit eventueel nog leest.
@rtychi
Toevallig dit gelezen omdat ik op was naar de tekst van ‘ Ik voel de winden Gods vandaag’. Ik vroeg me af of je inderdaad God had uitgenodigd om met je mee te gaan en hoe dat is bevallen. ‘ Mooie is dat God zowel de winden bestuurd maar ook het absolute Noorden is van je leven om je koers te kunnen uitzetten. En hij wil ook nog met je meevaren. Mooier kan toch niet?