Bestaat er zoiets als mooi verdriet. Ik weet het niet, maar deze vraag kwam bij mij op toen ik een paar dagen geleden bij een begrafenis was. Natuurlijk was het daar heel erg verdrietig, want het overlijden was plotsklaps en veel te jong.
Meestal komen wij dan niet verder dan een aantal clichématige uitdrukkingen, omdat het zo vreselijk moeilijk is om de goede woorden te vinden. Ik heb dat zelf ook en voel me dan ook een beetje onhandig (of is het onmachtig). Het aanwezig zijn op zich wordt natuurlijk ook al gewaardeerd want daarmee geef je toch blijk van je medeleven.
Maar dit keer werd ik getroffen door de tekst van een oud Doopsgezind kerklied. En ik wil dit graag met jullie delen. Het lied heet Ik voel de winden Gods vandaag.
Ik voel de winden Gods vandaag; vandaag hijs ik het zeil, Gehavend is ‘t en zwaar van schuim, maar ‘k hijs ‘t en hoop op heil! Want Christus zelf als stille gast, reist in mijn scheepje mee. Op zijn bevel durf ik uit te gaan, op wilde hoge zee. De tranen die ik heb geweend, zijn door Gods wind gedroogd; ik denk niet meer aan wat voorheen vergeefs ik heb gepoogd. Maar met vernieuwde levensmoed neem ik een vast besluit. Ik voel de winden Gods vandaag en zeil de haven uit! O, laat mij nooit vergeten, heer, hoe Gij uw liefde toont. Doe mij bedenken, hoe Gij wreed met doornen werd gekroond. En, wijze Loods, als ik het waag en weer mijn zeilen hijs, nu voel ik de winden Gods vandaag…. Leid Gij mij op mijn reis!
52.1543684.499946