Leids Film Festival – mijn tweede dag

Gisteren begonnen met één film, dan moet je het tempo ietwat opvoeren. Vandaar vandaag twee films.

Margin Call was de openingsfilm van het festival, een grote Amerikaanse bioscoopfilm die 10 november gaat draaien. Een thriller met veel bekende acteurs en de debuutfilm van regisseur J.C. Chandor. De film is een visualisatie van de recente financiële crisis, waarbij je een blik kunt werpen op hoe de mensen in die wereld denken en handelen. Een film op het goede moment dus.

De film begint met een modern angstbeeld van veel mensen. Je wordt vriendelijk verzocht even mee te lopen, waarna je te horen krijgt dat je per direct bent ontslagen. Pak je spulletjes maar in en en passant krijg je de mededeling dat je nog zes maanden de helft van je salaris krijgt en ook nog verzekerd bent. Je telefoon, pasje en inlogcodes zijn per direct geblokkeerd.

Een van de ontslagenen is Eric Dale (Stanley Tucci) die net een gigagroot risico op het spoor is. Hij kan zijn werk niet afmaken, maar geeft zijn USB-stick aan de net nieuwe risico-analist Peter Sullivan. Die ontdekt binnen een paar uur, dat de bank met de verkoop van risicoproducten grote verliezen dreigt te lijden. Paniek slaat toe, iedereen wordt er bij gehaald, tot aan de grote baas John Tuld (Jeremy Irons) aan toe.

Het verhaal speelt zich grotendeels af binnen de muren van de bank en laat zien, hoe de verschillende werknemers met hun eigen verantwoordelijkheden omgaan met de enorme risico’s die zijn genomen. Het laat ook zien, dat de bank er voor kiest om grote verliezen te nemen door direct te verkopen en andere banken met de risico’s op te zadelen. We zien hoe mensen twijfelen, hier en daar komt een vleugje ethiek om de hoek kijken, die vervolgens snel de deur weer wordt uitgetimmerd. Jeremy Irons zet een uitstekende topman neer, keihard, zonder scrupules. Zelf overleven komt eerst, ten koste van wie dan ook.

Margin Call is een spannende film, verteld als een thriller. Doordat het zich grotendeels in de bank afspeelt, wordt het ook een beetje benauwend. Ook qua tijd is het eenvoudig, de film begint op een werkdag en eindigt vroeg in de volgende ochtend, alles dus in een kort tijdsbestek. Er moeten dus in korte tijd onder hele grote druk zwaarwegende beslissingen worden genomen. Dat komt heel goed door en soms heb je daardoor bijna geen tijd om adem te halen. Sterk verhaal, prima cast, mooi in beeld gebracht.

Mijn waardering is een 8,5.

Film nummer 3

Happy Happy  heet in het Noors Sykt Lykkelig en volgens de aanwezige regisseuse Anne Sewitsky had dit beter vertaald kunnen worden met Insanely Happy, oftewel krankzinnig gelukkig.

De film is een komisch drama, dat draait rond twee echtparen. Kaja en Sygve wonen diep in Noorwegen en verhuren daar een tweede woning. Eirik en Elisabeth komen daar tijdelijk wonen, tijdens de barre wintermaanden. Eirik en Elisabeth, gelukkig en knap, goede banen, zijn het tegendeel van Kaja en Sygve. Kaja vindt zichzelf maar niets en Eirik leidt een geheel eigen leven. Samen hebben ze niet veel.

Kaja wil zijn zoals Elisabeth en dringt zich een beetje op. Langzaam lopen de verhoudingen tussen de twee paren spaak. Er gebeuren onverwachte dingen en langzamerhand komen we ook achter de breuklijnen van deze echtparen. Relaties vallen uit elkaar (of waren eigenlijk al uit elkaar gevallen, alleen wisten de betrokkenen dat zelf nog niet).

Het verhaal wordt met humor verteld. Het lijkt een komisch drama te worden, maar als de rafelrandjes steeds meer zichtbaar worden moet je soms slikken vanwege de ongemakkelijke gebeurtenissen. Eigenlijk is het gewoon een mensenfilm, met al hun tekortkomingen, geheime wensen, hunkeringen, mislukkingen. Een normaal menselijk leven dus, waarbij relaties na verloop van tijd verpieteren.

IJzersterk verteld door Anne Sewitsky met een heerlijke cast (let ook op de kleine rollen van de twee kinderen). Een film met een lach en een traan, die niemand van het publiek onberoerd liet.

Mijn waardering is een 8,5.