Net gezien: The Artist

Stommer dan stom en nog eens zonder kleur ook. Wat brengt iemand er toe om in deze tijd van grote effecten, kiloknallers en supersone helden een stomme film te maken. En dan ook nog eens in zwart-wit.

Want The Artist is dat allemaal. Stom en zwart-wit. Stom, in die zin dat er wel muziek in zit. Want vroeger kregen de stomme films de muzikale begeleiding in de bioscoop zelf. En ik moet zeggen dat het in eerste instantie een vreemde gewaarwording is. Acteurs, die wel tot elkaar spreken maar zonder geluid. En af en toe tekstbordjes tussendoor, voor de snelle uitleg.

Maar eigenlijk heb je die uitleg niet nodig, want het verhaal is zonder gesproken woord prima te volgen. Vreemd om je te beseffen dat je eigenlijk al die teksten niet nodig hebt, als het een goed verhaal is. Een goed verhaal behoeft in de film geen uitleg, alleen slechte verhalen hebben dat nodig.

En The Artist heeft een dijk van een verhaal. Een klassiek Hollywoodverhaal, dat zich afspeelt rond 1927 en de jaren daarna. Het jaar dat de eerste geluidsfilm, The Jazzsinger, verscheen die voor een revolutie in filmland zorgde.

De hoofdpersoon in The Artist is George Valentin (Jean Dujardin), een grote ster in de stomme film. Bioscopen lopen vol voor hem en zijn prachtige klassieke kop. Op de filmset ontmoet hij een jonge vrouw met filmaspiraties, Peppy Miller (Bérénice Bejo), bubbelend van plezier en blij met elk klein rolletje. De ontmoeting heeft gevolgen want de twee voelen zich tot elkaar aangetrokken.

Het drama in de film zit hem er in dat de ster Valentin niet gelooft in de geluidsfilm. Hij steekt alles in een nieuwe grote stomme film, regisseert en produceert zelf, maar de film flopt grandioos. Want het publiek wil alleen nog maar geluidsfilms. En Peppy, die schrandere meid, heeft dat natuurlijk al lang door en klimt langzaam naar de top van Hollywood.

Valentin raakt totaal aan lager wal, vrouw kwijt, villa kwijt, geld kwijt. En tot overmaat van ramp moet hij zijn trouwe chauffeur Clifton (een prachtige rol van James Cromwell) ook nog ontslaan. Alleen het hondje Uggie blijft hem trouw. Een geweldig hondje dat zelfs zijn leven redt (grappig dat je het geblaf ook niet hoort).

Overigens komt af en toe het geluid van de omgeving wel door, heel vernuftig om te laten horen hoe de werkelijkheid in elkaar steekt. Uiteraard eindigt de film, zoals het hoort. Peppy redt George van de ondergang en samen gaan ze een fantastische toekomst op het doek tegemoet.

Acteren in een stomme film vraagt veel van de acteurs, want je moet je gevoelens op een andere wijze overbrengen op het publiek. En Jean Dujardin is werkelijk een meester hierin. Met zijn gezicht en zijn lichaamstaal snapt iedereen wat hem beroert en bezielt. Ook de andere acteurs zijn goed op dreef. Overigens mag Uggie niet vergeten worden, een Oscarwaardig hondje.

The Artist is met veel aandacht gemaakt. Tot in de kleinste details waan je jezelf in de jaren twintig en dertig. Regie en camera zijn sterk en uiteraard neemt het geluid een speciale plek in.

Een film die zeker de moeite waard is om te bezoeken. Maar je moet wel tegen een stomme film kunnen…

Deze film, een Oscarkandidaat, krijgt van mij een waardering van een 7½. Meer informatie bij de IMDB.