Maar daarom niet getreurd, want de Previewdag is ook mooi. Zes films op rij, van 10 uur in de ochtend tot ongeveer half twaalf ‘s avonds. Net laat genoeg om de gewone reguliere trein terug te kunnen halen.
Zes prachtige films, waarvan hier per film de review volgt.
Een jong stel trekt al backpackend door de Georgische Kaukasus. Over een aantal maanden gaan ze trouwen, maar voor die tijd dus nog even spannend rondtrekken door een bijna verlaten gebied. Met een Georgische gids gaat het stel op pad. Giebelend en woordspelletjes spelend trekken ze door de majestueuze natuur. Over kabbelende stroompjes, langs steile rotswanden, over groene grasvlakten. Maar ineens, in een afgelegen gebied, ontmoeten ze een paar streekbewoners.
En dan gebeurt er iets, wat de relatie tussen de man en de vrouw voorgoed verandert. Eén ogenblik in de tijd is er slechts voor nodig om alles op zijn kop te zetten.
Daarna trekt het stel met de gids weer verder. Of gaan ze terug. We weten het niet. Maar ook de relatie tot de natuur is ineens anders, hoewel die er wel hetzelfde uit ziet. Geen gegiebel meer, maar zwijgend verder trekken.
Een mooi thema in een goede film, die iets te lang duurt. En dat is jammer want daardoor verdwijnt de spanningsboog. Lonely people on the loneliest planet.
Mijn waardering is een 6,5.
In de haven van Le Havre wordt een container ontdekt met Afrikaanse vluchtelingen. Een tiener, Idrissa (Blondin Miguel), kan ontsnappen en zwerft door de stad. Daar ontmoet hij een oudere schoenenpoetser(André Wilms), die hem onderdak verschaft. De politie is druk op zoek naar de jongen, maar de rijen in de volkswijk sluiten zich. De schoenenpoetser krijgt hulp van veel buurtgenoten. Uiteindelijk krijgt hij voldoende geld bij elkaar via een benefietconcert, zodat de jongen illegaal met een vissersboot richting moeder (illegaal in Londen) kan gaan. Allemaal goede mensen dus, daar in Le Havre. Behalve een rotte buurman die steeds de politie belt. Prachtige rol overigens van als een unieke inspecteur (Jean-Pierre Darroussin), die uiteindelijk meehelpt.
Kaurismäki neemt hier, op zijn geheel eigenwijze, stelling in de vluchtelingenproblematiek. Wel oppakken, maar niet voor oplossingen zorgen. Geen geschikte film voor de heer Wilders. Subplot met een zieke echtgenote, die aan het eind al dan niet overleden is. Al met al een echte Kaurismäki film, droogkomisch. Doet soms een beetje denken aan de Tati-humor.
Mijn waardering is een 7,5.
Brandon (Michael Fassbender) is jong, geslaagd, heeft een goede baan en een mooi appartement. Verder neukt hij alles wat los en vast zit, kijkt voortdurend porno op zijn laptop en op zijn werk. Het toilet is voor hem een plaats om zich een paar keer per dag af te trekken. Op een dag staat zijn jongere zus (Carey Mulligan) voor de deur. Zij zingt, drinkt, maakt lol, doet het ook al na een ontmoeting met mannen. En haar armen zitten vol littekens van zelfmoordpogingen.
Als Brandon dan eindelijk een vrouw ontmoet die echt om hem geeft, dan blokkeert hij volledig. Zijn plassertje wil niet stijf worden en waar hij anders alles kan, lukt nu niets. Een grote sof.
Langzaam wordt duidelijk dat Brandon geen echt contact kan leggen, niet met vrouwen maar ook niet met zijn zus.
Regisseur Steve McQueen lijkt ons hier een spiegel te willen voorhouden. De jonge succesvolle mens groeit op in luxe en weelde, maar wordt beetje bij beetje gevoelsarmer. Dat is uiteindelijk een tragische constatering, die, als we een beetje ons best doen, wel om ons heen kunnen zien. Een zware film, met een getormenteerde Michael Fassbender in de hoofdrol.
Mijn waardering is een 8.
Nana speelt zich af rond een Franse varkensboerderij. Door de ogen van de 4-jarige Nana (Kelyna Lecomte) zien wij haar wereld en komen we te weten wat er speelt. Zo ontdekken we langzaam dat haar vader en moeder nogal wat echtelijke problemen hebben. Feitelijk speelt Nana de wereld van de volwassenen na. En omdat dat door de ogen van een kind is, ontbreekt de emotionele lading.
Valérie Massadian heeft een heel bijzondere film gemaakt, zonder geschreven dialoog en bijna niet geregisseerd. Een film verteld door kinderogen en dat is heel bijzonder. Absoluut de moeite waard om te gaan zien.
Mijn waardering is een 8.
Een gegoed Amerikaans gezin in Hawaii. Alleen ligt moeder in coma in een ziekenhuis, na een ongeluk met een speedboot. Vader (George Clooney) krijgt nu ineens de zorg voor twee opgroeiende dochters, Alexandra (Shailene Woodley) en Scottie (Amara Miller). Beide dochters, 16 en 10 jaar oud, zijn redelijk onhandelbaar. Hoe dat komt wordt langzaam duidelijk. Duidelijk wordt ook dat de stervende moeder andere dingen deed dan alleen een liefhebbende echtgenoot zijn. Vader en dochters gaan op een zoektocht naar de waarheid en komen daarbij zichzelf tegen. Tegelijk ontdekken ze elkaar en uiteindelijk ontstaat er een hechte band.
Tussendoor speelt nog een grote grondzaak die om veel geld draait. Grond die afstamt van oude voorouders van vader en die de familie te gelde wil maken. The Descendants raakt een aantal thema’s die voor Amerikaanse begrippen gevoelig liggen. Zoals de behandeling stop zetten van een comapatiënt en boze verwijten naar het hoofd slingeren van de comapatiënt. Maar zoals gebruikelijk in de klassieke Hollywoodfilm wordt dit afgewisseld met knappe humor.
Uitstekend spel van Clooney en vooral zijn twee dochters. Regisseur Alexander Payne (vooral bekend van Sideaways) heeft weer een sterke kaskraker afgeleverd, een lach-met-een-snikfilm.
Mijn waardering is een 8.
En voor deze film hadden we even geen puf meer, na de drie prima voorgaande films. Konden we toch nog rond elf uur thuis zijn, want vrijdag begint de eerste film al om 9.30 uur.