Na vijf films op de donderdag en drie vervolgfilms op vrijdag leek het HW en eega goed om op zondag het festivalbezoek af te sluiten met twee heel verschillende films. Dit betekende wel dat HW de rechtstreekse uitzending van Feyenoord – Ajax moest missen. En dat hij natuurlijk ook niet wilde weten hoe de score zou zijn voordat Studio Sport zou beginnen.

Gevolg was ook dat HW en eega ‘s ochtends samen met nogal wat Feyenoord supporters op het station stonden. Een rood-wit ontwaken zullen we maar zeggen. Gelukkig moesten de supporters ook nog ontwaken, dus groepsgezang en dergelijke ontbrak.Anyway, twee mooie films was het resultaat. Een resultaat  dat ‘s avonds om 19 uur nog eens drastisch werd verdubbeld na het aanschouwen van de beelden van “De Klassieker”.

Film 8: The Blindfold

Regie: Garin Nugroho, met o.a. Jajang C. Noer, Adriana Isna en Eka Nusa Pertiwi

Indonesië, duur 90 minuten

The Blindfold is een film met een heel actueel thema, namelijk hoe jongeren door islamitische organisaties worden gerekruteerd. In Indonesië speelt dit nogal. Regisseur Nugroho maakte deze film, die in Rotterdam zijn wereldpremière beleefde, met de bedoeling om deze vooral op de middelbare scholen te laten zien. Het betekent ook dat er een waardeoordeel in de film zit. Aan de kijker de keus hoe je dat beoordeelt.

In veel landen speelt de radicalisering van het geloof een rol. Vaak als reactie op een corrupte en slecht functionerende overheid. Want de armoede groeit, maar de heersende klasse wordt steeds rijker. De film laat zien hoe jonge meiden worden geworven en geblinddoekt naar een contactadres worden gebracht. Daar krijgen ze onderricht en worden vooral ingezet om geld in te zamelen. Rima doet het heel goed als fondsenwerver en ze krijgt dan ook een promotie. Maar Rima komt er ook achter dat haar ambitie niet past in het rigide organisatiemodel. Voor vrouwen is slechts een dienende rol weggelegd en dat zint Rima niet. Zij is jong en ambitieus.

Een andere verhaallijn gaat over Jabir, die de school moest verlaten omdat zijn ouders geen geld hebben om een opleiding te bekostigen. Jabir is een gevoelige jongen, die een goed stel hersens heeft. Toch komt ook hij langzaam onder de invloed van een steeds langskomende jongen, die hem aanspoort om bij zijn koranklasje te komen. En zo zie je ook Jabir langzaam de fundamentalistische islam binnengetrokken worden en veranderen in een ‘terrorist’.

En we volgen het verhaal van de vertwijfelde Asimah, wiens dochter Ainsi door een fundamentalistische groep is ontvoerd. Haar zoektocht door de sloppen zorgt voor het dramatische effect in de film. De beelden zijn mooi, je kunt bijna de geuren opsnuiven, maar het is ook een huiveringwekkend verhaal. Want we weten inmiddels dat het fundamentalisme in veel arme landen oprukt. En dat men zijn uiterste best doet om onder de jeugd te rekruteren. Een angstaanjagende gedachte, die je door het hoofd blijft spoken. En dat is precies wat regisseur Nugroho wil bereiken.

Mijn waardering is een 8.

Film 9: Ace Attorney

Regie: Miike Takashi, met o.a. Narimiya Hiroki, Kiritani Mirei en Saito Takumi.

Japan, duur 135 minuten.

Regisseur Takashi kende ik van zijn eerdere film “Ichi, the Killer” (2001). Een keiharde en wrede film, die zo over the top is dat het weer lachwekkend wordt. Hij staat vooral bekend om dat soort films. Maar Ace Attorney is van een ander slag. Gemaakt naar een Nintendo videogame, Phoenix Wright: Ace Attorney, dat wereldwijd een grote schare trouwe spelers en fans heeft.

De jonge advocaat Phoenix Wright moet een paar rechtszaken afhandelen. Dat gebeurt in een soort ‘battle’ tussen aanklager en advocaat, die in de rechtszaal tegenover elkaar staan. De rechter zit er hoog boven en het publiek zit op de tribune. In de rechtszaal worden, met een vingerknip, virtuele schermen tevoorschijn getoverd met daarop bijvoorbeeld het bewijsmateriaal.

Langzaam wordt duidelijk dat een paar zaken te maken hebben met een 15 jaar oude rechtszaak. Aanklager Miles Edgeworth komt ineens in de beklaagdenbank terecht en moet door Phoenix verdedigd worden. Geweldige visuals maken de film tot een groot spektakel. Ook zitter een hele leuke grappen in (als er een leugen wordt verteld valt iedereen op dezelfde manier van zijn stoel). De film is ook bedoeld als kritiek op het Japanse rechtssysteem, dat steeds meer showbiz trekjes krijgt.

Een heerlijke ontspannen film, voor HW en eega een fraaie afsluiter van het filmfestival.

Mijn waardering is een 8,5.