Vakantiedag 12 was een midweekse dag, woensdag 1 augustus. HW en eega hadden deze dag bestempeld tot de Amsterdamse Dag. En dat betekende vroeg in de ochtend inschepen op Leiden Centraal, waar het London Live event in volle gang was. De stationshal was omgebouwd tot een soort Heineken House waar mensen konden kijken naar de Olympische Spelen (inclusief demonstraties). Maar daar kwamen HW en eega niet voor, wij kwamen voor de eerstvolgende trein richting Amsterdam Centraal.

Doel nummer 1 in onze hoofdstad was Huis Marseille, een mooi museum voor fotografie aan de Keizersgracht. Daar was de tentoonstelling “Chino Otsuka – A World of Memories”. Chino Otsuka is een 40-jarige Japanse, geboren in Tokio maar opgegroeid in Groot Brittannië. Deze gemengde culturele identiteit is haar leidraad, die gaat over herinneringen. Herinneringen aan Japan, maar ook herinneringen aan haar reizen over de wereld.

Zo laat ze foto’s zien waarin ze zichzelf in het heden plaatst in foto’s van het verleden, waarin ze als klein meisje staat. Dit zijn heel intrigerende foto’s die je ook zelf terugbrengen naar je eigen verleden. Stel je voor dat je een foto hebt van jezelf als kind in het verleden en je bezoekt die plek, waaraan je herinneringen hebt, nogmaals maar dan in het heden. Vervolgens monteer je jezelf in die oude foto, zodat je een beeld hebt van heden en verleden.

Ontroerend vond ik de hele simpele foto’s van bladzijden uit een fotoalbum, waaruit de foto’s waren verdwenen. Je kent dat wel, ze zijn eruit gevallen of iemand heeft ze eruit gehaald. Wat resteert zijn de fotohoekjes of teksten, die aan die foto’s doen denken. Onwillekeurig roept dat beelden op in je herinneringen, zonder dat er daadwerkelijk foto’s zijn. Intrigerend, net als de video’s Memoriography, waarin het heden en verleden op een prachtige wijze in elkaar overlopen.

Een klein aanradertje, deze heerlijke fototentoonstelling in het Huis Marseille. Nog tot en met 9 september te bekijken. Vervolgens onder het inmiddels warme zonnetje verder gewandeld over de mooie Keizersgracht naar het Fotomuseum Foam.

Want daar wilden we de tentoonstelling Paparazzo Extraordinaire! van Ron Galella bezoeken. Ron Galella is de pionier van de paparazzi fotografie en is vooral beroemd geworden met zijn foto’s van Jacqeline Kennedy Onassis.

Vooral deze foto is bekend geworden, omdat ze hier onvoorbereid was op Galella, geen zonnebril draagt en even van haar huis naar een bakker loopt. De wind speelt met haar haren en het zonlicht op de auto’s zorgt voor een hele mooie zachte belichting. Kortom, een prachtfoto. Waarbij bedacht mag worden dat de fotograaf dit in een split second maakt.

Dat is natuurlijk het kenmerk van een paparazzi fotograaf. Het kenmerk van Ron Galella is dat hij veel foto’s niet door zijn zoeker maakt, maar oogcontact maakt en dan snel afdrukt. Voordat de gefotografeerde het door heeft zijn er vaak al twee foto’s gemaakt.

Mooi vind ik ook deze foto van Lennon en Jagger. Fraaie natuurlijke belichting en interessant onderwerp. Eigenlijk moet ik zeggen dat ik erg onder de indruk was van het werk van de paparazzi Ron Galella. Vaak wordt er nogal cynisch gedaan over dit soort fotografen, die vaak hun “slachtoffers” tot in het extreme achtervolgen. Maar de foto’s zijn in ieder geval van een uitstekende kwaliteit, op een zilver gelatine afdruk die recht doet aan de foto’s.

Ook deze tentoonstelling is een absolute aanrader voor fotografieliefhebbers en ook voor mensen die graag sterren bekijken. Na een lekkere lunch bij Foam trokken HW en eega vervolgens naar het Amsterdamse Stadsarchief voor de tentoonstelling Isaac Israels in Amsterdam. Isaac is de zoon van de bekendere Jozef Israëls, maar ik moet zeggen dat de kwaliteit van Isaac ons aangenaam verraste. Duidelijk beïnvloed door een vroege Van Gogh hangen er een aantal prachtige schilderijen.

Zoals deze fraaie sjouwers, die een handkar voortduwen op de Prinsengracht bij de Noordermarkt. Isaac Israels was ook een meester in de belichtingstechniek. Zo hangt er een mooie krijttekening van een kruispunt, waarbij je echt een nat straatoppervlak ziet. Met alleen maar gebruik van zwart en wit, echt ongelooflijk goed.

En Israels zocht ook graag het avondplezier op. De Warmoesstraat was een geliefde plek, waar hij ‘s avonds graag dansende vrouwen schilderde. En ook hier komt zijn vakmanschap tot uiting, in de vorm en de kleur.

Kortom, een verrassende tentoonstelling van een wellicht iets te onbekende schilder.

Inmiddels waren de kelen dorstig geworden en wandelden we op ons gemak naar het Amstelveld, waar we even lekker gingen borrelen bij NEL. Een paar mooie Zatten van Brouwerij ‘ IJ, goudgele tripel, fluwelig, tongstrelend, aromatisch en vol. Waarna de wolken steeds meer de goudgele zon ging verdringen en we ons door de NS gerieflijk lieten terugbrengen naar Leiden. Als afsluiter gingen we naar Sisaket voor een lekkere Thaise maaltijd. Thun Tong als starter en Massaman als hoofdgerecht streelden HW’s tong. En zo ging vakantiedag 12 heel prettig voorbij.