Gisteren begon het Leids Film Festival voor mij, met twee films. Vanaf vandaag een dagelijks verslag van de films die ik heb gezien.
Film nummer 1
Beasts of the Southern Wild (2012 – VS – 93 min.) regie: Benh Zeitlin Met o.a. Quvenzhané Wallis, Dwight Henry en Gina Montana.Beasts of the Southern Wild is een film, die vorige week uitstekende recensies kreeg van de Nederlandse filmcritici. De film won twee prijzen in Cannes en de juryprijs van Sundance. Voorwaar geen kattenpis voor debuterend regisseur Benh Zeitlin (die eerder een paar korte films maakte).
De film vertelt het verhaal van de 6-jarige Hushpuppy, onnavolgbaar gespeeld door de eveneens zesjarige Quvenzhané Wallis, die samen met haar alcoholische vader Wink in de Bathtub woont. Een moerassig stuk land in de Mississippi delta, waarvan de bewoners denken dat ze nog maar één storm verwijderd zijn van hun ondergang.
Het is een rauw onopgesmukt verhaal, in de prachtige wilde woeste natuur van Louisiana. De mensen passen als twee druppels water in deze natuur. Het verhaal wordt verteld door de ogen van Hushpuppy. De wondere rauwe belevenissen, geplaatst in het magisch kader van kinderogen. Maar tezelfdertijd ook “volwassen” ogen. Vader Wink, ongeneeslijk ziek, leert haar te overleven in deze wereld. In haar fantasie komen de “oerossen” tevoorschijn als er weer sprake is van vernietiging door orkaan en water. Maar uiteindelijk temt ze deze “oerossen”.
Een hele mooie film, absoluut de moeite waard om te zien. Al was het alleen al om de acteerprestatie van de 6-jarige Quvenzhané, Oscarwaardig. Plus de onnavolgbare levenslust van de bewoners van de Bathtub.
Mijn waardering: een 7.5.
Film nummer 2
Indrukwekkend, ijzingwekkend en soms angstaanjagend. Dat zijn de woorden die bij mij opkwamen na het zien van deze film.
Jagten gaat over de gescheiden Lucas, die helpt op een kleuterschool. Hij woont in een dorp, waar alle mensen elkaar min of meer kennen. Hij heeft een hechte vriendenkring, die regelmatig samenkomen. Met zijn ex heeft hij een moeizame verhouding over de bezoekregeling van zijn zoon Marcus.
Op een dag zegt Klara, het dochtertje van zijn beste vriend, dat ze de piemel van Lucas heeft gezien, rechtopstaand. Als kijker weten we dat dit een fantasie is, die op andere beelden is gebaseerd, maar waar Lucas niets mee van doen heeft.
Deze opmerking van Klara zorgt voor een tsunami aan gebeurtenissen. De kleuterschool verklaart Lucas tot ongewenst persoon, doet aangifte bij de politie en informeert de ouders. Wellicht zijn er nog meer gevallen waarin Lucas zich heeft misdragen. Let wel, er is nog geen spoor van bewijs en dit is al de insteek.
Het gevolg is dat iedereen zich afkeert van Lucas, behalve Johan, een andere vriend. Niemand wil meer met hem praten, hij is niet meer welkom in de lokale supermarkt, kortom, hij is persona non grata. Let wel, nog steeds is er geen bewijs.
Vinterberg laat zien wat kindermisbruik, of het vermoeden daarvan, met mensen doet. En dat is ijzingwekkend en angstaanjagend. Eigenlijk is iedereen slachtoffer in een dergelijke zaak en dat wrijft Vinterberg ons goed onder de neus. En je gaat uiteindelijk naar huis, denkend over hoe je zelf in zo’n zaak zou staan.
Mijn waardering: een 8.
Heb je er een weekje voor vrij genomen om overal van te kunnen genieten.
Was het maar waar, moet ook nog gewoon dagelijks werk doen ;-(