Bij het opstaan blijkt de verkoudheid nog niet geweken. Dus dat blijft minimaal een dagje nog snuiven, snotteren en hoesten.

Vandaag met de bus naar mijn werk. Gemakkelijk, lijn 169 stopt praktisch voor mijn deur en voor de deur van mijn werk. Ideaal, en het gaat ook nog eens vlotjes. Ik ga met de bus want rond het middaguur vertrekt ik vanuit Alphen voor een werkbezoek aan de Sociale dienst Drechtsteden.

De reden van dit bezoek is het nieuwe minimabeleid dat zij hebben ingevoerd. Vooral het PMB (Persoonlijk MinimaBudget) intrigeert. Ook wij willen in de Rijnstreek het minimabeleid activerend van aard maken. Dat betekent dat niet iedereen meer eenzelfde vergoeding kan krijgen via bijzondere bijstand en/of minimaregelingen.

We krijgen goede informatie van de Drechtse collega’s, inclusief valkuilen, implementatietips en zaken waar men achteraf gezien niet zo goed over heeft nagedacht. Een uitdaging om het straks in de Rijnstreek goed te doen. Vervolgens per trein terug naar Leiden. En het blijft altijd weer inspirerend om van Leiden CS door de stad naar huis te lopen.

Daar blijkt eega een vergeten afspraak te hebben om ergens te gaan eten en kan ik de eerder door eega gemaakte pizza, die heerlijk smaakt, nuttigen.
Om vervolgens richting Stadsgehoorzaal te wandelen voor de Grand Finale van het Leids Slamtoernooi. Dat is een avond met dichters, die een wedstrijdje poëzie met elkaar uitvechten. De winnaar mag naar het Nederlands kampioenschap. De deelnemers waren Pom Wolff, Martijn Holtslag, Ditmar Bakker, Gijs ter Haar, Leo van Zanen en Roel Weerheijm.

En na ampel beraad bekroonde de jury Pom Wolff met de Grand Prix. Het publiek had echter een sterke voorkeur voor Gijs ter Haar, hij kreeg de publieksprijs. Persoonlijk had ik ook gekozen voor Pom Wolff, wiens eerste gedicht van een wonderbare schoonheid was.