Deze week hoorde, las en zag ik veel over AGOVV. Dat was vroeger de Apeldoornse Geheel Onthouders Voetbal Vereniging. Met een blauw shirt vanwege de “blauwe knoop”.

Dat alles jammer genoeg in een negatieve context van een faillissement, maar meer nog deed deze naam mij denken aan vroeger. Vroeger, toen ik nog een kind was en in het mooie Twente woonde.

Mijn vader was in die dagen een verdienstelijk voetballer, speelde voor mijn geboorte op het hoogste niveau van het toenmalige amateurvoetbal. Speelde na de Tweede Wereldoorlog zelfs nog in het Oostelijk elftal en heeft ook nog tegen Abe Lenstra gespeeld. Toentertijd speelde mijn vader voor Tubantia in de eerste klasse Oost.

Mijn vader was helemaal gek van voetbal. Ik heb wel geprobeerd dat ook te worden, maar dat is helaas mislukt. Ik vind voetbal leuk, maar ben geen fanaat. Maar goed, mijn vader had dus ook Voetbaljaarboeken, geschreven door de legendarische Leo Pagano en ir. Ad van Emmenes. Namen waar voetbalkenners nog steeds koude rillingen van krijgen, want zij waren de grote radioverslaggevers van die tijd.

En uit zo’n Voetbaljaarboek ken ik AGOVV. Want ik verslond die boeken met huid en haar. Alle voetbalverenigingen uit Nederland stonden er in en met een Bos atlas kon ik precies herleiden waar die dan allemaal vandaan kwamen. Zo wist ik als jong kind al van Harkema Opeinde en weet ik tot op de dag van vandaag heel goed waar allerlei plaatsen in Nederland liggen. En ken ik ook veel namen van voetbalverenigingen, waarvan er inmiddels ook al een aantal zijn verdwenen.

Zo zie je maar dat een honger naar weten, al is het uit een Voetbaljaarboek, later tot kennis leidt. En daar moest ik aan denken, toen ik over AGOVV hoorde, las en zag.