Het heeft enige tijd geduurd voordat ik Meryl Streep als The Iron Lady zag, maar enkele dagen geleden kwam het er dan toch nog van. De film kwam begin 2012 in Nederland in de bioscopen. Meryl Streep kreeg een Oscar voor haar rol, net als de make-up mensen.

De film gaat, zoals de titel al doet vermoeden, over het leven van Thatcher in de politiek. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een oude, bijna seniele Thatcher, die terugkijkt op haar leven. De geest van haar overleden man Denis kijkt over haar schouder mee en becommentarieert haar leven.

Door deze insteek valt de nadruk helemaal op een oude vrouw die mompelend door haar appartement scharrelt. En het opvoeren van een overleden geest draagt ook al niet bij aan het verhaal. De vraag is dan ook wat regisseur Phyllida Lloyd nou eigenlijk voor ogen had, welk verhaal zij ons wilde vertellen.

Want Margaret Thatcher was iemand die ontegenzeggelijk een grote stempel heeft gedrukt op de levens van de Britten in de jaren 80. Haar strijd met de vakbonden, de Falkland-oorlog, het begin van de anti-Europese houding van de Conservatieven, allemaal zaken die het beeld van die jaren hebben bepaald. En niet te vergeten haar neo-liberalisme dat ze met Reagan, de toenmalige Amerikaanse president, deelde.

Het lijkt me dat op basis van deze historische gegevens en haar onbuigzame, ijzersterke karakter een prachtige film zou kunnen worden gemaakt. Want geen misverstand, The Iron Lady is dat absoluut niet. En dat is een gemiste kans.

Ondanks het feit dat Meryl Streep een Oscar voor haar rol kreeg, meen ik dat juist haar vertolking erg afleidt van waar het om zou moeten gaan. Natuurlijk is zij als vertolker fenomenaal, maar het doet de film als geheel geen goed.

Van mij krijgt deze film daarom slechts een 5.