NO (113 min. – drama – Chili/Frankrijk/VS)Regisseur: Pablo Larraín
Met Gael García Bernal, Alfredo Castro en Antonia Zegers Genomineerd voor een Oscar voor beste buitenlandse film Meer weten: IMDB
Chili, 1988. Het land zucht onder de dictatuur van generaal Pinochet. Onder druk van het buitenland wordt een referendum georganiseerd. Doorgaan met Pinochet of niet. Uiteraard zijn de machthebbers er van overtuigd dat zij de verdeelde oppositie, een stelletje “communisten”, gaan verslaan. De keuze is SI of NO, zo simpel is het.
Beide kanten krijgen elke dag 15 minuten zendtijd. De oppositie besluit René Saavedra, een bekend reclameman, in te schakelen. En die kijkt met een totaal andere blik naar het referendum. In plaats van de confrontatie te zoeken met beelden van de harde werkelijkheid, de martelingen, de verdwijningen, laat hij beelden van hoop zien. Een betere toekomst, blije gezichten, een gelukkig Chili.
De film is opgenomen in de beeldkwaliteit van de jaren 80. Daardoor zijn de leuren flets, maar kunnen originele beelden uit die tijd zo worden ingepast, zonder dat het opvalt. Veel shots zijn tegen de zon in opgenomen, waardoor de fletse kleuren nog fletser worden. Maar hierdoor ontstaat wel een echt tijdsgevoel, dat voor de iets ouderen heel herkenbaar is. Jonkies, opgegroeid in het digitale tijdperk zullen de film waarschijnlijk als mislukte opnames beschouwen.
In de film zien we ook volgens mij ook de eerste regenboogcoalitie. Want de oppositie is totaal versplinterd in kleine partijen, van uiterst radicaal tot christen-democraten. Reclamemaker Saavedra slaagt er handig in om elke kleur aan een partij te linken. Mad Men tegen Pinochet.
NO is een spannende film, waarin voortdurend een onderhuidse dreiging aanwezig is. De dreiging van een nietsontziende dictatuur, die alles en iedereen in de gaten houdt. Zo krijgt ook reclameman Saavedra te maken met anonieme auto’s voor de deur, vreemde telefoontjes en pure dreiging, richting zoontje en vrouw. Deze dreiging doet je beseffen hoe het is om in zo’n land te wonen. Vooral als je voor normale democratische rechten wilt opkomen.
NO is wat mij betreft een aanrader. Vanwege het thema, dat nog steeds alledaags is, vanwege de manier waarop het opgenomen is, maar ook vanwege het goede verhaal dat op een ouderwets chronologische volgorde verteld wordt. En vanwege het feit, dat een sterke op emoties gerichte reclame wonderen kan verrichten. Goed geacteerd, sterke dialogen.
Mijn waardering is een 8. Hieronder de trailer.
Geef een reactie