Wat gebeurde er in de vroege ochtend van donderdag 21 maart 2013. Om precies te zijn tussen ongeveer 4.00 en 6.30 uur, in de omgeving van de Rijnstraat en Haverstraat in Leiden. Tussen die uren verdween namelijk onze poes. Zo maar, ineens en volledig. En sinds dat tijdstip hebben HWE en eega niets meer van de poes gehoord of gezien.

Wat is er die ochtend gebeurt. Normaliter bleef ze altijd binnen een radius van max. 100 meter van haar huis. Ze liep de tuin uit door een smal gangetje, keek in de Haverstraat wat om zich heen en begaf zich af en toe naar de hoek met de Rijnstraat. Ook het stukje Rijnstraat tussen Haverstraat en Gorterstraat wilde ze wel eens verkennen, maar verder ging ze eigenlijk nooit. De andere kant, richting pleintje, liep ze nooit op. Althans, daar hebben wij haar nooit gezien.

Wat is er die ochtend gebeurt. Heeft een hond haar opgejaagd en is ze hard weggerend. Daardoor de weg kwijt geraakt, verloren geraakt. Of is ze ergens in gekropen waar ze niet meer uit kon, een openstaande deur, schuur. Of is ze gewoon zo maar pardoes overleden, ze was al zo’n 16 jaar oud.

Het kan allemaal. Ze vertoonde wat kenmerken van een beginnende dementie. Dat kan betekenen dat ze de weg naar huis niet meer kan terugvinden. Het kan, allemaal. Onze buurvrouw vertelde dat ze daar twee weken eerder voor het raam zat, zoals ze altijd bij ons voor het raam zat als ze naar buiten wilde. Dat duidt er op dat ze het verschil niet meer zag. Want onze buurvrouw heeft een echt gesloten tuin, met een flinke schutting. Kennelijk kon ze die tuin wel binnen, maar wij hebben haar nooit over een schutting zien klimmen. Hoe kan dat dan?

We hebben de hele buurt, deur aan deur, geïnformeerd met een A4. Voorzien van deze mooie foto. Maar daar kwam geen reactie op, van niemand. Anders dan “Heeft u de poes al terug?” En nee moesten we dan antwoorden, ze is nog niet terug.

En ondertussen, zo’n anderhalve week verder, hebben wij de moed langzaam opgegeven dat we haar nog terugzien. Geen bericht bij het dierenasiel, geen bericht bij de dierenambulance. Helemaal niets, zo maar verdwenen van de wereld.

Resteren de hele fijne herinneringen van 16 jaar aan een hele fijne vriendelijke poes, die gek was op alle mensen, jong en oud. Die ‘s-nachts voor het slapen gaan even tussen de kussens kwam liggen om aangehaald te worden. Die ‘s avonds altijd bij eega op schoot wilde liggen en als eega op de bank een boek las daar dan in ieder geval dicht tegenaan wilde liggen. Een poes die rond half zeven naast haar bakje ging zitten, want dat moest dan wel gevuld worden. Een poes die nooit ziek was. Een poes ook, die ook op latere leeftijd af en toe nog heel wild kon spelen. Een poes, die met enig geweld de trap af denderde, en passant een aantal kralenkettingen wegslaand. Een poes die aandacht vroeg en daar ook aandacht voor terug gaf.

Een poes die nu weg is, misschien nooit meer terug komt. En dat zorgt voor pijn en verdriet. Zo is het.