Enkele dagen geleden gingen HW en eega weer eens ouderwets naar de film. Naar het Kijkhuis, voor de Chileense film Gloria van regisseur Sebastián Lelio.

De film gaat, zoals de titel al doet vermoeden, over Gloria. Een vrouw zonder man, waarschijnlijk gescheiden want ze heeft wel oudere kinderen. Gloria zelf is 58 jaar, werkt fulltime, is vitaal en ondernemend. Eigenlijk is ze op zoek naar een man, hetgeen blijkt uit het veelvuldig bezoeken van dansavonden.

Daar ontmoet ze Rodolfo, eigenaar van een pretpark. Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken en zoeken elkaar vaker op. Er ontstaat een intieme band, maar Rodolfo laat niet veel over zichzelf los. Hij wordt regelmatig gebeld door zijn dochters, maar doet dit op een beetje lamlendige manier af als dat zijn ex en zijn dochters nog erg op hem leunen.

Enfin, we weten hoe zulke avonturen verlopen. Uiteindelijk blijft Gloria weer alleen achter, een illusie armer.

En over illusies gesproken, daar gaat het een beetje over. Je bent 58, voelt je jong, kunt nog de hele wereld aan maar je bent wel alleen. Dus ga je op zoek naar het geluk en meestal vind je dat niet. Zo’n verhaal wordt hier direct verteld, rechttoe rechtaan, zonder poespas en zonder veel omhaal. Net als in het echte leven. Een realistische film dus, ook over dromen die aan duigen vallen. Tezelfdertijd is het ook een film over het leven, waarvan je ten volle kunt genieten, ongeacht leeftijd. En als het een keer tegenvalt, dan raap je jezelf weer bij elkaar en ga je gewoon verder. Want het leven is om geleefd te worden.

Gloria wordt prachtig neergezet door Paulina Garcia, die hiermee de Zilveren Beer in Berlijn won. De film kent enkele ontroerende momenten, maar is door het realistische tegelijk heel gewoon. Eigenlijk een beetje voorspelbaar, maar het wordt boven de middelmaat uitgetild voor Paulina Garcia.

Mijn waardering schommelt ergens tussen een 6 en een 7. Geen ‘must see’, maar wel goed voor een onderhoudend filmavondje.