Zondag moest ik ‘s middags eerst een radioverslag doen van de voetbalwedstrijd UVS – Nieuwkoop, althans dat was de bedoeling. Maar een collega kon dit overnemen en daardoor kon ik een tweede film aan het programma toevoegen, in plaats van de geplande één.

Film nummer 4

The Young and Prodigious T.S. Spivet (Frankrijk/Canada)

De nieuwe film van regisseur Jeunet, die vooral bekend is van magisch-realistische films als Amélie en Delicatessen gaat over de 12-jarige T.S. Spivet, een klein wonderkind. Het jochie heeft het perpetuum mobile uitgevonden en krijgt daarvoor de prestigieuze Baird-prijs van het Smithsonian Institute. Hij wordt uitgenodigd voor de uitreiking en zo begint een avontuurlijke reis die het joch stiekem in zijn eentje aflegt. Daarmee ontsnapt hij ook aan zijn vreemde familie, zijn vader die nog in het cowboy-tijdperk leeft en zijn moeder die kevers verzamelt en rubriceert.

De film heeft een echt Jeunet-begin. Vreemde karakters, fantasievolle kleuren, onwaarschijnlijke gebeurtenissen, kortom een magisch-realistisch begin. Na de introductie volgt de reis naar het verre Washington, die TS als een ‘hobo’ aflegt. Ook mooi in beeld gebracht, met hele weidse landschappen. Maar eenmaal in Washington verdwijnt het magische en wordt de film heel gewoon, bij vlagen zelfs sentimenteel en dat is jammer want dit berooft de film uiteindelijk van zijn eigenheid.

Kortom, ijzersterk tot voorbij de helft en daarna inzakkend als een plumpudding.

Mijn waardering: een 7.

Film nummer 5

Inside Llewyn Davis (VS)

Begin jaren ’60, Greenwich Village, New York. De tijd van de folksingers, die optreden in clubs als de Gaslight. Llewyn Davis is zo’n folksinger. Helaas heeft hij weinig optredens, geen geld en geen vaste slaapplaats. Oscar Isaac vertolkt zijn rol met verve, hij heeft een prachtige stem en vertolkt zijn liedjes heel goed. De hele film zit trouwens vol met heerlijke muziek, met dank aan T-Bone Burnett.

Llewyn Davis is ook een beetje arrogant en heeft met vrijwel iedereen ruzie. Dat gebeurt gewoon. In het begin krijgt hij al een dreun in een donker steegje en dezelfde scene zien we aan het eind nogmaals. Dan weten we waaraan hij die klap te danken heeft. Het verhaal komt op mij vrij somber over, de jongeman besluit ten einde raad maar aan te monsteren op een boot, maar zelfs dat mislukt. Met het verlies van een paar honderd dollar als gevolg. Je zou de film bijna kunnen betitelen als een stuk muziekhistorie, en dat is aan de Coen Brothers wel toevertrouwd. Denk maar aan hun andere muziekfilm Oh Brother, Where Art Thou? Overigens zit er ook weer een prachtige kleine rol in van John Goodman. Maar zit er nou ook echt verhaal in? Dat is wel even zoeken, ik hou het maar op een week uit het leven van Llewyn Davis. Uitstekend tijdsbeeld, prima muziek, maar qua verhaal een beetje mager. Dat heb ik beter gezien van de Coen Brothers.

Mijn waardering: een 7,5.

Posted with Blogsy