Een dagje filmpauze doet een mens goed, hoor je wel eens zeggen. Maar eerlijk gezegd had ik maandagavond best nog een beetje zin om na de avondbezigheden weer een filmpje te pakken. Toch maar niet gedaan, want anders had ik het vorige blogbericht ook niet kunnen plaatsen. Maar dinsdag was het weer tijd om verder te gaan, met film nummer 6, What Maisie Knew.

Film nummer 6

What Maisie Knew (VS)

What Maisie Knew is een bewerking van het verhaal van Henry James uit 1897. Het gaat over een gescheiden en onverantwoordelijke ouders. In die zin heeft het boek weer een grote relevantie gekregen, omdat het aantal vechtscheidingen aanzienlijk is. Susanna (Julianne Moore) en Beale (Steve Coogan) vechten elkaar niet alleen de tent uit, maar ook de rechtbank, de school, eigenlijk alles waar je elkaar maar uit kunt vechten. Dochtertje Maisie (Onata Aprile) zit er tussen en kijkt er naar. De ouders bekommeren zich amper om het kind en schuiven verantwoordelijkheden totaal af op anderen. Na de echtscheiding trouwt vader Beale gauw met de voormalige oppas Margo (Joanna Vanderham) zodat hij bij de rechtbank goed voor de dag komt. Als reactie gaat moeder Susanna, een rockzangeres, samenwonen met de jonge Lincoln (Alexander Skarsgård). Maisie wordt voortdurend heen en weer geslingerd tussen de nieuwe partners, die uiteindelijk ook nog eens verliefd op elkaar worden en helemaal gaan als nieuw ouderpaar gaan optreden.

What Maisie Knew is een film die een heel belangrijk thema aansnijdt, namelijk onverantwoordelijke ouders, waar een kind de dupe van wordt. De film kiest voor de optiek van de kinderogen. We zien alle toestanden vanuit Maisie, zonder dat daarover een standpunt wordt ingenomen. Dat moet de kijker zelf maar doen. Het verhaal wordt helder verteld zonder echt meeslepend te worden. Je voelt je als kijker een soort medegluurder, waarbij ik in ieder geval af en toe de “tjsongejonge”-reactie had. Een verklaring voor het gedrag van de ouders was er niet echt. Ja, het waren grote egoïsten, die alleen maar aan hun eigen belang dachten, maar hoe dat zo was gekomen bleef duister. Waarom ze überhaupt een kind hadden bleef een grote vraag.

De acteerprestaties zijn goed. Waarbij ik Julianne Moore niet echt overtuigend vond als ‘rockbitch’ (misschien iets te oud). Mooi was het ogenblik waarop vader Beale in de taxi ineens inziet wat er echt aan de hand is, als hij dochter Maisie gewoon voor de deur dropt. Eindelijk voelt hij dat hij niet goed handelt, maar dat is maar een ogenblik. Daarna is zijn wereld weer belangrijker. Onata Aprile heeft natuurlijk de hoofdrol, omdat via haar alles moet worden geduid. Ze slaagt daar prima in.

Al met al een belangrijke film vanwege het thema, maar toch ook een film die net iets te gemakkelijk is zodat er niet iets bij de kijker gaat schuren.

Mijn waardering: een 7.

Posted with Blogsy