Woensdag was er weer tijd voor één film, mede vanwege de gewone dagelijkse werkzaamheden, het normale avondeten en dan tijd voor de film. Dit keer was het een film over opgroeiende kinderen, Hide Your Smiling Faces.

Film nummer 7

Hide Your Smiling Faces (VS – 81 min.)

Met o.a. Ryan Jones, Nathan Varnson en Colm O’Leary

Regie: Daniel Patrick Carbone

Hide Your Smiling Faces is de eerste lange film van regisseur Carbone. De film gaat over twee broertjes, Tommy en Eric, resp. zo’n 10 en 14 jaar. Zij groeien op in een dorpje, ergens in de bossen van New Jersey. Een beetje afgelegen, met huizen die ver uit elkaar staan. Echt landelijk zou je kunnen zeggen.

In het begin van de film wordt het dode lichaam van een andere jongen gevonden. Van een viaduct gesprongen, zelfmoord of niet? Verder wordt er regelmatig met andere jongens uit de buurt een potje geworsteld. Met deze zaken heb je het wel zo ongeveer gehad qua actie in deze film

De film is eigenlijk een liefdevolle observatie van het opgroeien. Met vallen en opstaan, met verdriet (vanwege het overleden vriendje), met schuld (had je er iets aan kunnen doen), met plezier, met samen zijn als broers. Midden in de natuur, ver van de bewoonde wereld. Waardoor ook een drang ontstaat om uit dit milieu te ontsnappen en de wijde wereld in te trekken.

We zien vooral veel natuur, hele mooie opnames. Er wordt niet echt een verhaal verteld. De film begint ergens en eindigt ergens, maar een logische samenhang hiertussen is er niet. Anders dan dat je zou kunnen zeggen dat we een week meeleven met een paar jongens. De dialoog is ook minimaal, we horen vaak ook de natuurgeluiden. Vader en moeder spelen op de achtergrond een minimale rol.

Na afloop vertelde de regisseur tijdens een Q&A dat de film voor een deel autobiografisch is. Hij komt uit de buurt en gebruikte voor de film de voor hem bekende omgeving. Enkele shots waren zelfs toeval en werden aan het script toegevoegd.

Zelf vond ik de film maar ten dele boeiend en dat kwam vooral door het ontbreken van een verhaal. Maar ook de fragmentarische opbouw kon mij niet echt bekoren. Wel waren de jongens heel naturel in hun spel, hetgeen mede veroorzaakt werd doordat ze zich niet per sé aan het script hoefden te houden.

Mijn waardering: een 6,5.