Film nummer 9
Gravity 3D (VS – 2013 – 91 min.) Regie: Alfonso Cuarón Met o.a. Sandra Bullock, George Clooney en Ed Harris
Gravity 3D was mijn eerste 3D film. Ja, ik weet dat ik achter loop, maar ik weet nu ook wat dit is. En ik moet zeggen dat het voor deze film heel toepasselijk was. De film gaat over 3 astronauten, waaronder Clooney en Bullock die in de ruimte bezig zijn met onderhoudswerk. Plots krijgen ze de waarschuwing om snel terug te keren naar hun shuttle vanwege snel naderend ruimtepuin. Rampspoed volgt, de shuttle wordt vernield en Clooney en Bullock blijven alleen in de ruimte achter. Niet getreurd, dan maar op weg naar het ruimtestation ISS. Zo volgen er meer omzwervingen door de ruimte waarbij Clooney op een bepaald moment ook lekker afdrijft. Helaas dames, onze held haalt het einde niet.
Gravity 3D is zo natuurgetrouw mogelijk gemaakt. Het zicht op de aarde is adembenemend en ook de stilte in de ruimte is voelbaar. Maar het is en blijft een grote Hollywoodfilm, met een ijzingwekkend spannend verhaal, goed scenario en sterke opnamen. En natuurlijk een min of meer ‘happy ending’ (hoewel niet voor de Clooney-fans, hoewel hij nog even als verschijning opduikt). Met zo’n film breng je een prima tijd door in de bioscoop en na de spanning kom je ontspannen naar buiten. Maar ergens blijft het een beetje magertjes, als je je niet laat overdonderen door al het effectgeweld.
Mijn waardering: een 7.
The Broken Circle Breakdown (België – 2012 – 111 min.) Regie: Felix van Groeningen Met o.a. Veerle Baetens, Johan Heldenbergh en Nell Cattrysse.
Deze Belgische film staat bol van de tegenstellingen, prima muziek, tragiek, humor en vreugde en verdriet. Elise en Didier komen elkaar tegen en worden verliefd op elkaar. Zij, eigenaar van een tattooshop, hij muzikant in een bluegrassband. Zij spiritueel gelovig en hij seculair humanist. Dan komt er een dochtertje, de kleine Maybelle. De zon schijnt, het leven ziet er geweldig uit. Maar na een aantal jaren wordt Maybelle ziek en ze blijkt leukemie te hebben. Na uitputtende behandelingen overlijdt ze.
De film maakt ons deelgenoot van het onmeetbare verdriet van Elise en Didier. Ieder op hun eigen manier, maar niet in staat om dit met elkaar te delen. Dat zien we vaker gebeuren, maar hier zijn de gevolgen nog groter. Zoals gezegd sleept het verhaal ons mee, heen en weer in de tijd. Dan weer met begrip voor Elise, dan weer met begrip voor Didier. Verschillende thema’s komen voorbij, zoals de discussie over het wel of niet toestaan van stamceltherapie (de film speelt rond de eeuwwisseling). Dat maakt dit ook zo’n sterke film, het laat ons ongemerkt denken over een aantal belangrijke zaken. Eén van de betere films tot nu op dit festival. Zeker ook door de heerlijke bluegrassmuziek, waarvan ik een fan ben.
Mijn waardering: een 8,5.