Normaal gesproken hangt kunst aan de muur. Of staat het ergens op, of bevindt het zich gewoon ergens. Maar altijd zie je dat er kunst is. En dat schept soms een afstand, of juist niet. Kunst wordt bekeken en je wordt meestal gedwongen om dat in een bepaalde context te doen. Denk maar aan een museum.

Je mag daar niet ineens het schilderij van de muur halen om het eens anders te bezien. Daardoor krijgt kunst ook, misschien wel onterecht, een aureool van ‘heiligheid’, van ‘onschendbaarheid’. Het is kunst dus is het mooi. Hoewel sommigen het soms helemaal niet mooi vinden.

De Amerikaanse Louise Lawler maakt foto’s die kunst ontdoen van hun aureool. En daardoor krijgt kunst iets alledaags. Zoals de Brillo Box van Warhol. Door het ongewone standpunt wordt het een gewone doos, helemaal geen kunst meer. Gewoon een doos vol met Brillootjes. Misschien was dat juist wat Warhol wilde. Kunst als gebruiksvoorwerp.

Een ander mooi voorbeeld is het beroemde schilderij Emma van Gerhard Richter. Lawler fotografeerde dat terwijl het gekanteld op een grond staat. Ineens staat daar een ingelijst iets op de grond, dat ontdaan van context bijna geen betekenis meer heeft. Terwijl, als het hangt, mensen er met open mond naar staan te kijken.

Zo laat Louise Lawler ons met andere ogen naar kunst kijken kijken. Je kunt je afvragen wat kunst dan nog aan betekenis heeft, als er geen context meer is. Zijn al die dure kunstveilingen het nog wel waard. Mooi om daar tijdens de kerstdagen eens over te bomen met je tafelgenoten.

Wil je de foto’s van Louise Lawler zelf zien, dan kan dat in het Museum Ludwig in Keulen, nog tot 26 januari 2014.