Net gelezen: “Geestdrift” van Daniel Hecht

Geestdrift begint met een paar bladzijden cursieve tekst. Twee tieners banjeren door een van binnen totaal geruïneerd groot landhuis, in de bossen van Westchester County, net ten noorden van New York. De jongens smijten allerlei spullen door de kamers. Dan wordt iets zo hard te pletter geslagen dat het lijkt alsof er drie grote sterke mannen iets kapot slaan, waarna er iets door de ruimte vliegt. Het blijkt Steve te zijn.

De toon is gezet. Er speelt iets in het grote vreemde landhuis. Enter Paul en Lia, een leuk stel. Zij geeft les en hij is werkloos. Daar komt bij dat hij lijdt aan het Tourette-syndroom. Paul heeft een zoon, Mark, die bij zijn ex woont.

Als Paul een telefoontje krijgt van zijn eigenaardige tante Vivien, de eigenaresse van het landhuis, om voor veel geld de ruïnes op te ruimen en alles te herstellen, dan weten wij dat er veel te gebeuren staat.

Het blijkt dat er in de omgeving van het huis ook een aantal tieners spoorloos is verdwenen. Nooit meer iets van gehoord of gevonden. Rechercheur Mo, uiteraard iemand met een persoonlijk geheim/probleem, neemt het op zich om dit eens grondig uit te zoeken.

Genoeg ingrediënten dus voor een mooi spannend verhaal. Een verhaal met een mysterieus tintje. Als dan ook nog begrippen als ‘hyperkinesie’ en ‘hyperdynamiek’ worden geïntroduceerd, dan wordt er ook nog een mooi vleugje wetenschap toegevoegd.

Geestdrift leest vlot weg. Een goed verteld verhaal waarin de hoofdpersonen inhoud krijgen door hun eigen tekortkomingen/aandoeningen. Naarmate het verhaal vordert wordt langzaam meer duidelijk, maar tast je nog steeds in het donker naar het hoe en waarom. De ontknoping is absoluut verrassend en onverwacht. Overigens geen verhaal voor de gevoelige mens vanwege enkele tamelijk gruwelijke scenes.