Boyhood, de nieuwe film van Richard Linklater, is naast een hele fijne film over het leven van een opgroeiende jongen ook een film, die je laat reflecteren op je eigen jeugd.
Tegelijkertijd is het een heel bijzonder geproduceerde film. Want Linklater heeft 12 jaar lang elk jaar een stukje opgenomen met dezelfde acteurs. Dus je ziet daadwerkelijk opgroeiende kinderen en ouder wordende ouders. Het mooie is dat je hier in de film niets van terugziet. De overgangen van jaar naar jaar zijn vlekkeloos gemonteerd, je hebt helemaal niet in de gaten dat er weer een jaar is verstreken.
Boyhood vertelt het verhaal van Mason, die 5 jaar is als de film begint. Hij woont samen met zijn iets oudere zus Samantha bij zijn moeder. Zijn vader werkt, volgens moeder, ergens in Alaska. Vader blijkt een vrolijke flierefluiter, die vooral genietend door het leven gaat.
De film, die 165 minuten duurt, is zo geniaal dat je bijna niet in de gaten hebt dat het een film is. De dialogen zijn puur natuur en juist in de kleine dingen komt de echtheid naar voren. De problemen van een opgroeiend kind, daarna die van een puber, de schoolproblemen, de stiekeme dingen, de ontdekking van sex (met plaatjes in een soort Wehkampcatalogus), al deze zaken komen op een hele gewone manier voorbij.
Je ziet de wereld in beeld veranderen, je ziet de mensen veranderen, de omgeving verandert en je ziet hoe een zoekend jochie opgroeit en zijn weg weet te vinden in de ingewikkelde wereld om hem heen.
En passant wordt je ook zelf geconfronteerd met je eigen jeugd. Heel veel gebeurtenissen herken je vlekkeloos, ondanks het Amerikaanse. Kennelijk gaat het hier om universele zaken. De confrontatie van je verhouding tot je eigen ouders, familie, schooljeugd, zet je ook aan het denken over je eigen verleden. Oude en soms al vergeten herinneringen komen weer naar boven. En het mooie is dat iedere kijker dat vanuit zijn/haar eigen optiek kan doen. Immers, een jongere van deze tijd zal anders kijken dan ikzelf als oudere.
Het thema ‘opgroeien’ krijgt door deze film een andere dimensie. Omdat het gewone leven het belangrijkste wordt, komen er geen overdreven tienerliefdes of daar soort dingen in de film voor. Daarmee ontstijgt Boyhood alle andere ‘coming of age’-films.
Uit alles blijkt dat deze film met ontzettend veel liefde en aandacht is gemaakt. Richard Linklater heeft een nieuwe grens bereikt met deze film.
Eigenlijk is Boyhood een must voor iedere filmliefhebber, nee, eigenlijk voor iedereen die van het leven houdt. Een film om bij te lachen en te huilen.
Kijk zeker even de trailer hieronder.
Lijkt me inderdaad een heel leuke en goede film, ga hem op mijn lijstje zetten.