Gisteren bezocht ik met een groep van de Leidsche Mondialen de tentoonstelling “Expeditie Zijderoute” in de Amsterdamse Hermitage. We werden door een gids rondgeleid langs de vele schatten, die werden ontdekt. Het werd een tocht langs vergeten beschavingen, die eeuwenlang bekend was als de Zijderoute.

Van Istanbul tot ver in China, door Turkije, Iran, rond de Kaspische Zee, door Oezbekistan en Tadzjikistan bewogen de karavanen zich voort. Langs en door het hoge gebergte, door woestijnen, werd een immense afstand afgelegd. Met kamelen, trekezels en yaks. Een tocht die wij ons tegenwoordig niet meer kunnen voorstellen.

Tijdens die tochten werden verschillende culturen aangedaan. Zelfs de boeddhistische cultuur kwam over het hooggebergte aanwaaien en werd meegenomen. Goed om bij stil te staan, dat bij het begin van de Zijderoute het christendom en de islam nog niet bestonden.

Hoogtepunten waren de prachtige dertienhonderd jaar oude muurschildering uit de koningsstad Varakhsha van het verdwenen koninkrijk Sogdië, waarop een gevecht van een godheid met roofdieren wordt verbeeld.

Maar ook enkele terracotta beeldjes van boddhisatva’s zagen er prachtig uit.

“Expeditie Zijderoute” maakt duidelijk hoeveel beschaving er al voor het begin van onze jaartelling bestond in landen, die wij nu een beetje geringschattend bekijken. Landen als Oezbekistan en Tadzjikistan hebben eeuwenoude schatten, toen wij nog met onze voeten in de bagger stonden.

Nog te zien tot en met 5 september.