Onlangs zag ik de film A Most Wanted Man van onze landgenoot Anton Corbijn. Met daarin helaas de laatste hoofdrol van de geweldige Philip Seymour Hoffman, naar een boek van een van de grootste spionageschrijvers John le Carré.
Het verhaal speelt zich af in Hamburg. Niet toevallig ook de plaats waar indertijd de 9/11 kapers vandaan kwamen. Günther Bachmann (Seymour Hoffman) is het hoofd van een klein, nogal geheimzinnig antiterrorismebureau. Hij opereert voornamelijk buiten de gevestigde orde om.
Dan verschijnt ineens de half-Russische, half-Tsjetjeense Issa Karpov op de radar. Hij is illegaal met een boot meegereisd en zoekt contact in de islamitische wereld van Hamburg. Hij krijgt hulp en onderdak, maar wordt vanaf het begin al geschaduwd. Zowel de Duitse als de Amerikaanse inlichtingendiensten hebben belangstelling voor hem. Issa krijgt hulp van de linkse advocate Annabel Richter (Rachel McAdams).
Maar dan wordt Annabel ontvoert door de dienst van Bachmann en ze wordt onder druk gezet om hen te helpen. Issa blijkt namelijk over heel veel geld te kunnen beschikken, een erfenis van zijn vader. Hoewel hij dit geld niet wil, hij vind het ‘bloedgeld’, haalt Annabel hem over dit toch te gebruiken om weg te geven aan islamitische goede doelen. Bachmann probeert hiermee een nog grotere vis te vangen, waar hij al een poosje op aast. Zijn motto: “It takes a minnow (voorn) to catch a barracuda, a barracuda to catch a shark”.
Geheel in de stijl van John le Carré krijgen we te maken met elkaar tegenwerkende geheime diensten, die elkaar proberen te overtroffen in successen. Zo ook hier, de finale is hiervan een ijzingwekkende aanklacht.
A Most Wanted Man is de derde film van Anton Corbijn, een van onze topfotografen die inmiddels ook uitstekend met de filmcamera overweg kan. Hij slaagt erin om de spanning rustig op te bouwen, met ontspannen camerawerk en een uitstekende cast. De dreiging neemt langzaam toe, maar we weten niet van welke kant die gaat komen. Is Karpov nou wel of geen terrorist, die met slechte bedoelingen is gekomen. Of zien we spoken. Mooi is de scene waarin Bachman tegen de CIA-vertegenwoordiger Martha Sullivan (Robin Wright) zegt dat de Amerikanen goed zijn in het wegbombarderen van terroristische leiders, maar vervolgens niet meer weten hoe ze dan verder moeten.
Een sterke spionagefilm, die niet draait om ontploffingen en grootse achtervolgingen, maar om het precieze handwerk dat nodig is om contraterrorisme uit te voeren. Inclusief de onderlinge haat en nijd. Met in de soundtrack “Down Man” van Brainbox (het blijft een Corbijn-film).
De film is een aanrader, wat mij betreft. Kijk nog even de trailer en geniet van Philip Seymour Hoffman.
