Vandaag stonden twee films op het programma. Twee totaal verschillende films, eentje klein van karakter en de ander een vermoedelijk grote kaskraker, de nieuwe film van Christopher Nolan.

Film 11: Still Life

Still Life is de tweede film van Uberto Paolini, de neef van de beroemde regisseur Luchino Visconti. De film gaat over John May, een ambtenaar die belast is met zoeken naar nabestaanden van mensen, die alleen zijn overleden.

John May, een schitterende rol van Eddie Marsan, is een keurige man, die met overgave zijn werk doet. Hij doet dat wel een beetje traag waardoor er in het mortuarium af en toe iets te veel doden liggen. Want dan is John nog bezig om nabestaanden op te sporen. Nauwgezet, consciëntieus, altijd aanwezig bij een begrafenis, keurig verzorgd, dat is John.

Maar op een dag zegt zijn manager dat hij vanwege bezuinigingen en een samenvoeging met een andere gemeente, nog een paar dagen heeft om de zaken af te wikkelen. Iemand anders neemt zijn werk over. John stort zich dan met volle overgave op zijn laatste ‘case’.

Feitelijk is het een eenvoudig verhaal, rechttoe rechtaan verteld. Een man, zijn werk, zijn leven. Maar door zijn zoektocht voor die laatste ‘case’ krijgen we een prachtig beeld van de wereld der eenzaam gestorvenen. Het is een kleine film vol met mensen, gewone mensen met hun herinneringen aan de overledene. Dat maakt deze film speciaal. Eigenlijk omdat die zo gewoon is. Maar je wordt wel helemaal in het verhaal gezogen en leeft mee met deze laatste zoektocht. Eigenlijk is het ook de laatste zoektocht naar zijn eigen geluk.

Als je van hele gewone films houdt met een sterk verhaal en uitstekende acteurs, dan kan ik je Still Life aanraden.

Mijn waardering: een 8½.

Still Life

Regie: Uberto Paolini

Met: Eddie Marsan, Joanne Froggatt, Karen Drury en Andrew Buchan

Duur: 92 minuten

IMDB waardering: 7.6

 

Film 12: Interstellar

Interstellar is, na The Dark Knight Rises, de volgende grote film van succesregisseur Christopher Nolan. Dit keer gaat hij op de science fiction toer.

Het is een en al misère op de aarde. Stofstormen, droogte, hittegolven en meer van dat soort natuurrampen teisteren de aarde. Oogsten mislukken en alleen maïs valt nog te telen. Het einde van de aarde lijkt in zicht.

Boer Cooper, die met twee kinderen en zijn vader, een boerenbedrijf runt, ziet de toekomst ook somber in. Tijdens zo’n grote zandstorm vormen zich in de kamer van zijn dochter Murph bepaalde patronen in het zand. Cooper ontdekt dat dit coördinaten zijn en samen met zijn dochter gaat hij op onderzoek uit. Hij komt terecht bij een afgesloten gebied, waar diep onder de grond wordt gewerkt aan een interstellaire vlucht. Dr. Brandt is de leider van dit project. Cooper kent hem, want hij was vroeger een befaamd ruimtevaartpiloot.

Dr. Brandt legt uit dat de aarde twee keuzen heeft. Of de hele bevolking moet worden verhuisd naar een andere planeet, of er moeten ingevroren cellen naar een andere planeet worden gebracht om daar te worden ontwikkeld tot levende mensen. In het laatste geval wordt de bevolking op aarde opgegeven.

Het grote doel is dus om een bewoonbare planeet te vinden in een ander sterrenstelsel. Daartoe moet door een ‘wormgat’ worden gevlogen, dat plots beschikbaar is gekomen. Het idee is dat ‘andere wezens’ dit ‘wormgat’ hebben geplaatst. Kennelijk is er dus sprake van andere levende wezens ergens in de ruimte.

Natuurlijk pakt Cooper dan zijn koffertje in, neemt afscheid (hoewel dochter Murph niet wil dat hij gaat), stapt in zijn ruimteschip en vertrekt.

Uiteraard volgen dan vele ruimtelijke avonturen (zoals in alle andere vergelijkbare films), wordt er verraad gepleegd en vallen er doden. De robots aan boord doen denken aan de robots uit 2001, A Space Odyssey van Kubrik. Ze praten met mensen en maken zelfs grapjes, ook tegen elkaar.

Uiteindelijk volgt dan een ontknoping, die ik hier niet uit de doeken zal doen, maar die te maken heeft met de vierde en vijfde dimensie.

Maar al met al kon Interstellar me niet overtuigen. Ongetwijfeld zit de film wetenschappelijk goed in elkaar, zijn de beelden prachtig en spectaculair, maar blijft de menselijke maat achterwege. De band tussen Cooper en Murph, die in het begin redelijk intens was, verwaterd. Daardoor kun je je als kijker ook niet goed hechten aan een karakter en vraag je je steeds af waarom iets wel of niet gebeurt. Het gevolg is dat het je niet zoveel uitmaakt wat er met de karakters gebeurt. En daardoor wordt het ineens alleen maar technologie, die een rol speelt.

De metavraag die blijft is dan waar de plaats van de mensheid is in de ruimte. Die vraag blijft onbeantwoord, mede door het vreemde einde. Want ineens zien we wel weer een groene aarde, maar het vraagteken blijft waar die aarde nou eigenlijk is.

Mijn waardering: een 5.

Interstellar

Regie: Christopher Nolan

Met: Matthew McConaughey, Anne Hathaway, Wes Bentley en Jessica Chastain

Duur: 169 minuten

IMDB waardering: 9.4