De zevende dag van het Leiden International Film Festival was vooral gevuld met dramatiek. Van Frans liefdesdrama via Amerikaans drumdrama naar Russisch bestaansdrama. Zwaar gevuld en droef te moede togen HW en eega in het donker huiswaarts.

Film 13: 3 Coeurs

Belastingambtenaar Marc Beaulieu mist ‘s-avonds laat de trein en zit vast in een klein Frans stadje. Hij moest terug naar Parijs, maar duikt eerst maar even een bar in. Daar komt een jonge vrouw, Sylvie Berger, sigaretten halen. Hij spreekt haar aan en ze wandelen de hele nacht door het stadje. Op de een of andere manier springt er een vonk over, zonder dat dit direct gevolgen heeft. Ze spreken een week later af in Parijs, op een bankje in een park. Sylvie vertrekt naar Parijs, maar door omstandigheden of het lot mist Marc de afspraak. Hij is te laat.

Een tijd later is Marc weer in datzelfde Franse stadje en dan ontmoet hij Sophie. Ze spreken opnieuw af en er springt een vonk over. Uiteindelijk leidt dit tot een huwelijk, een zoontje en Marc vraagt overplaatsing van zijn werk van Parijs naar het kleine stadje.

Maar op een gegeven ogenblik komt hij erachter, dat Sophie de zus is van Sylvie. En hiermee is het drama geboren, want eigenlijk zijn Sylvie en Marc nog verliefd op elkaar.

Dat is in het kort de inhoud van 3 Coeurs, geregisseerd door Benoît Jacquot (bekend van Farewell, My Queen). Vier topacteurs spelen de hoofdrollen in dit kleine liefdesdrama. Benoît Poelvoorde geeft uitstekend inhoud aan de ambtelijke, maar toch ook weer avontuurlijke Marc en Catherine Deneuve zet een natuurgetrouw familiehoofd (in Franse traditie) neer.

Goed vind ik het idee dat een toevallige ontmoeting een onuitwisbare indruk kan maken. En als dit van beide kanten is dan ligt er een sluimerende liefde onder de oppervlakte. Meestal blijft het hierbij, maar in 3 Coeurs speelt het lot een aparte rol. Hierdoor wordt het een interessant verhaal met een spanningsboog, want wanneer zal deze verboden liefde uitkomen en wat zullen de gevolgen zijn.

Mijn waardering: een 7.

3 Coeurs

Regie: Benoît Jacques

Met: Benoît Poelvoorde, Charlotte Gainsbourg, Chiara Mastroianni en Catherine Deneuve

Duur: 106 minuten

IMDB waardering: 5.7

Film 14: Whiplash

Whiplash is de tweede grote film van de jonge regisseur Damien Chazelle. De film gaat over Andrew, wiens grote droom het is om een top jazzdrummer te worden. Hij is eerstejaars student op het beste conservatorium. Daar wordt hij opgemerkt door Terrence Fletcher, de man die vorm en inhoud geeft aan de top big band van het conservatorium.

Wat volgt is een drumcursus, waarbij Fletcher Andrew uitdaagt om de grenzen van het mogelijke op te zoeken of daar zelfs over heen te gaan. Dit alles onder het motto dat je alles moet geven om de top te bereiken. Daarvoor moet je bereid zijn om alles op te geven. Andrew doet dit dan ook, hij zet zijn vriendinnetje Nicole zonder scrupules aan de kant. Hij geeft alles op en heeft er zelfs een auto-ongeluk voor over.

Waar doet mij dit toch aan denken. Een zekere tafeltennister of bepaalde turnsters en hun trainers. Waar ligt de grens om de top te bereiken en hoeveel van je leven moet je hiervoor opofferen. Laat je de trainer/slavendrijver jouw leven bepalen of neem je op een bepaald ogenblik zelf de touwtjes in handen.

Eigenlijk is dit een vraag die ieder van ons in zijn eigen leven moet beantwoorden. Hoeveel ambitie heb je, raak je hierdoor verblind en doe je eigenlijk dingen die niet goed voor je zijn. Feitelijk een belangrijke levensvraag. Of deze vraag in Whiplash wordt beantwoord moet je zelf maar gaan zien.

De twee hoofdrolspelers,  Miles Teller als student en J.K. Simmons als leraar, spelen alsof de duivel op hun hielen zit. Alleen dit spel is al de moeite waard om te zien. Whiplash won zowel de publieksprijs als de juryprijs op het Sundance Film Festival.

Mijn waardering: een 8½

Whiplash

Regie: Damien Chazelle

Met: Miles Teller, J.K. Simmons, Paul Reiser en Melissa Benoist

Duur: 107 minuten

IMDB waardering: 8.6

 

Film 15: Leviathan

In een Russisch kustdorpje, ver in het noorden, wonen Kolya, zijn vrouw Lilya en hun tienerzoon Romka. Ze hebben een aardig huis aan het water, waar Kolya auto’s repareert. Helaas heeft de corrupte burgemeester een oogje laten vallen op deze plek. Hij is een soort onteigeningsprocedure gestart, waardoor huis en grond worden afgepakt. Uiteraard voor een veel te lage prijs, zodat Kolya op alle mogelijke manieren wordt gedupeerd.

Kolya vraagt dan een oude legervriend, Dmitriy, te hulp die inmiddels een bekend advocaat in Moskou is. Dmitriy bouwt een dossier op over de onfrisse praktijken van de burgemeester en confronteert deze daarmee. De burgemeester raakt in eerste instantie in paniek, maar slaat later hard terug.

Ondertussen ontspoort het leven van Kolya volledig door allerlei andere verwikkelingen. Uiteindelijk loopt het met iedereen helemaal verkeerd af, behalve met de burgemeester die op alle fronten wint.

Leviathan is gefilmd in staalblauw en ijzig grijs, passend bij landschap en sfeer. De naam is ontleend aan het boek van de Engelse filosoof Hobbes, die in 1651 stelde dat de ideale overheid haar burgers beschermt tegen eenzame, arme, brute en korte levens. Het is hard om te constateren dat regisseur Zvyagintsev hier exact het omgekeerde laat zien. Namelijk een volkomen onbetrouwbare overheid, die haar burgers juist op alle mogelijke manieren misbruikt. Leviathan is daarom ook een satirische blik op het Russische leven van alledag en op de verhouding tussen burgers en overheid.

De film zet ook aan tot nadenken over de verhouding tussen onze eigen overheid en haar burgers. Want ook hier zien we langzamerhand dat veel burgers het vertrouwen in de overheid verliezen. Waarbij ook hier de vraag gesteld kan worden hoe betrouwbaar onze overheid nog is. Mooi voer om even op te kauwen.

Mijn waardering: een 8½

Leviathan

Regie: Andrey Zvyagintsev

Met: Elena Lyadova, Aleksey Serebryakov, Vladimir Vdovichenkov en Roman Madyanov

Duur: 140 minuten

IMDB waardering: 8.0