De laatste dag van het Leiden International Film Festival. Vier films op het programma, maar het blijkt dat O Apóstolo is vervallen. Dat is een Spaanse animatiefilm, waarbij de ondertiteling ontbreekt. En dat is te lastig, want Engelstalig zonder ondertiteling lukt nog wel, maar Spaans…. Dus resteren er drie films als afsluiter.

Film 19: Party Girl

Party Girl vertelt het verhaal van Angélique, een gastvrouw in een bar, waar ook aan paaldansen en andere nuttige zaken des levens wordt gedaan. Ze doet dit al haar hele leven en ze is hier eigenlijk tevreden mee. Maar de tand des tijds laat ook bij haar zijn sporen na, mede door het vaste nachtelijke barleven.

Op een avond verklaart vaste barbezoeker Michel haar zijn liefde. Ondanks alles houdt hij van haar en vraagt hij haar ten huwelijk. Angélique is hierover onzeker, doet ze er wel goed aan haar barleven op te geven om te trouwen. Het leven wordt dan wel ineens heel anders. Maar uiteindelijk stemt ze toe.

Ze roept al haar kinderen bij elkaar, waarvan ze soms niet precies weet wie de vader is. De kinderen zijn enthousiast, alleen haar schoonzoon vraagt zich af of dit wel de goede weg is.

Op weg naar de trouwdag zie je al hier en daar een paar barstjes in de prille liefde ontstaan. Angélique is helemaal niet gewend aan een gewoon burgerleven. In de huwelijksnacht komt dit tot een climax als ze uiteindelijk bekent dat ze niet van Michel houdt.

Party Girl is het debuut van het trio regisseurs en het hele bijzondere is dat Angélique zichzelf speelt in deze film. Haar kinderen zijn ook haar echte kinderen. De acteurs zijn dus bijna allemaal amateurs. Maar toch wordt er, misschien juist wel daardoor, heel naturel gespeeld.

Wat je ziet is dat het op leeftijd raken moeilijk is. Te erkennen dat je niet meer de barbloem was die je ooit was, dat doet pijn. En Party Girl maakt ook goed duidelijk dat het heel moeilijk is om je vrij te maken van je eigen leefwereld. Het overstappen naar een andere wereld gaat gepaard met heel veel moeite, waar je toch veel voor moet opgeven. Angélique slaagt daar dan niet in.

Party Girl is een innemende film, waarbij de acteurs Duits, Frans en Letzeburgs door elkaar spreken. Dat geeft een film een authentiek gevoel.

Mijn waardering: een 7.

Party Girl

Regie: Marie Amachoukeli-Barsacq, Claire Burger en Samuel Theis

Met: Angélique Litzenburger, Joseph Bour en Samuel Theis

Duur: 96 minuten

IMDB waardering: 6.8

Film 20: Mr. Turner

Mr. Turner is een film over de beroemde Engelse schilder William Turner, die leefde van 1775 tot 1851. De film gaat over de laatste 25 jaar van zijn leven, als hij al beroemd en gefortuneerd is.

Turner woonde in een groot huis in Chelsea (Londen) en had nog een ander huis in Margate. De film begint als hij net terug is van een bezoek aan Nederland. We zien zijn huis, met zijn atelier, waar hij met zijn vader woont, die een soort huisknecht is geworden. Zijn huishoudster Hannah wordt af en toe gebruikt voor een beetje sex. Turner is ietwat excentriek en vooral eenzaam. Hij heeft geen vrienden, zeker niet als zijn vader is overleden.

In Margate verblijft hij vaak in het pension van mrs. Booth. Na verloop van tijd wordt hij verliefd op haar en gaan ze samen in een nieuw groot huis wonen. Uiteraard aan de kust, want Turner is vooral bekend om zijn landschappen en zeeschilderijen. Langzaam wordt zijn werk abstracter, in de zin dat er alleen nog maar kleuren zijn. Hij raakt hierdoor uit de mode en wordt in theaters bespot. Maar dat maakt voor hem niet uit, want hij is al lang binnen en kan een bod van 100.000 pond van een schatrijke industrieel op al zijn werk gewoon afslaan. Hij wil zijn werk na zijn dood nalaten aan de staat, zodat ‘het volk’ gratis kan genieten van zijn werk.

Mr. Turner is een boeiende, misschien iets te lange film over een buitengewoon kunstenaar. Timothy Spall speelt Turner op een intrigerende manier, brommend en kuchend, een eigenzinnig mens. Hiermee krijgt de film een mooie diepgang, mede door de goede bijrollen. De film wordt gelukkig niet als een schilderij in beeld gebracht, maar we zien wel hoe het leven in de eerste helft van de 19e eeuw er uit zag. We zien ook de industriële ontwikkeling, bv. van de stoomboot, de stoomtrein en de camera. Dit laatste verontrustte Turner nogal, hij zag het bestaan van de schilder bedreigd worden door deze ‘camera obscura’.

Mijn waardering: een 8.

Mr. Turner

Regie: Mike Leigh

Met: Timothy Spall, Paul Jesson, Dorothy Atkinson en Marion Bailey

Duur: 150 minuten

IMDB waardering: 7.1

Film 21: Welcome to New York

Devereaux, een machtig man met een politieke topbaan, arriveert in een hotel in New York. In zijn suite wachten enkele getrouwen hem op, samen met een aantal callgirls (of in gewoon Nederlands luxe hoeren). Wat volgt is een bacchanaal, waarbij Devereaux kundig wordt ontdaan van zijn zaad. Als het gezelschap is verdwenen, volgt een nieuwe ronde. Twee nieuwe callgirls helpen Devereaux opnieuw aan zijn gerief. We kijken naar een soort pornofilm, waarin lijven kronkelen, kreunen, steunen en wat dies meer zij. Voilà, het leven van de machtige Devereaux in een notendop.

De volgende ochtend moet het kamermeisje er aan geloven. Hoewel ze ettelijke keren “housekeeping” roept, reageert Devereaux niet. Pas als ze hem naakt in de badkamer ziet staan, komt hij in actie. Hij grijpt haar, ondanks haar verzet, en randt haar ter plekke aan. Als machtig man vindt hij dat dit moet kunnen.

Helaas voor hem dient zij een aanklacht in en wordt Devereaux uit het vliegtuig naar Parijs gehaald. Dan volgt een ontluisterende procedure, die alle gevangenen moeten doorstaan, en wordt hij opgeborgen op Rikers Island. De rechter besluit vervolgens om hem tegen 1 miljoen borgsom elektronisch huisarrest op te leggen in een appartement met een huur van $ 60.000 per maand. Uiteindelijk volgt er geen tenlastelegging en komt Devereaux vrij.

In flashbacks zien we ook nog een poging tot aanranding van een journaliste en zijn sex met de jonge dochter van een Afrikaanse ambassadeur.

Deze film is gebaseerd op de affaire DSK (Dominique Strauss-Kahn), indertijd de topman van het IMF. Devereaux wordt gespeeld door een groteske Depardieu, die een immens lichaam met zich meetorst. We zien Devereaux als een monster, die meent dat elke vrouw hem toebehoort, met of zonder toestemming. Hij is ongetwijfeld sex verslaafd. Tegelijkertijd vertelt hij de onderzoekspsychiater dat hij “geen gevoelens en geen zak om mensen geeft”. Daarmee verklaart hij zichzelf tot sociopaat. Kenmerkend is ook de discussie met zijn vrouw na zijn vrijlating, waarin hij nogmaals stelt niet schuldig te zijn aan verkrachting. Welnee, hij heeft het kamermeisje alleen maar gedwongen tot orale seks, that’s all, folks. En het ligt niet aan hem, nooit en te nimmer. Dat komt niet in hem op. Daardoor draagt hij ook geen verantwoordelijkheid voor zijn daden.

Vanaf de eerste minuten had ik een onbehaaglijk gevoel bij deze film. Niet vanwege het onderwerp, want dat heb ik wel vaker gezien. Waarschijnlijk meer vanwege het uitgangspunt van de regisseur, die Devereaux in het middelpunt plaatst en waarbij geen enkele aandacht wordt geschonken aan de slachtoffers. Misschien is dat ook de opzet van deze film, maar hierdoor ontstaat wel een onevenwichtig beeld.

Verder komen er nogal wat pseudo-filosofische bespiegelingen om de hoek kijken, waarmee Devereaux zichzelf wil schoonpraten. Als hij op het dure balkon staat van zijn appartement, heeft hij het over “het oneindige lijden dat inherent is aan de menselijke natuur”. Gewoon bullshit, opbergen zo’n vent, zou ik zeggen.

Mijn waardering: een 2.

Welcome to New York

Regie: Abel Ferrara

Met: Gérard Depardieu, Jacqueline Bisset en Marie Mouté

Duur: 125 minuten

IMDB waardering: 5.2