Leiden International Film Festival: een terugblik #leidenIFF

Het filmfestival ligt al weer een paar dagen achter ons. Tijd om dus even een blik over de schouder te werpen.

Een nieuw record qua bezoekersaantal. Er kwamen 33.000 bezoekers, dat is gemiddeld per voorstelling zo’n 200 mensen. En dat was te merken, want heel veel voorstellingen waren uitverkocht. Een groot succes, dat mag wel worden gezegd. En tegelijk het bewijs dat er een behoefte is aan dit festival, waarbij de nadruk ligt op de Amerikaanse indie producties.

Nieuw was het gebruik van de Cineville filmpas. Het was een beetje wennen aan het gebruik hiervan, maar het was merkbaar dat er veel mensen waren die gebruik maakten van deze pas. Hierdoor kwamen er ook meer filmliefhebbers van buiten Leiden en dat was natuurlijk mooi meegenomen. Jammer was wel dat de films niet meer op de pas kon worden gezet, zoals vorig jaar. Hierdoor moesten de kassamensen meer handelingen verrichten en leidde dit soms tot opstoppingen bij de kassa. Problematisch werd het bij The Disappearance of Eleanor Rigby, waarbij de twee versies achter elkaar werden gedraaid. Hier liep het werken met de Cineville pas helemaal uit de hand. Maar goed, al het nieuwe vergt een gewenningsperiode en uiteindelijke hebben zowel het LIFF als Cineville er wel van geprofiteerd, denk ik.

Whiplash was de winnaar van de American Indie Competition, gevolgd door The Young Kieslowski en Gabriel. De Publieksprijs werd gewonnen door Pride, gevolgd door Coming Home en 20.000 Days on Earth.

Mijn eigen winnaars waren Gabriel en White God. De eerste vanwege het geweldige spel van Rory Culkin, die op een buitengewone manier een jongen met een psychische aandoening speelde en de tweede vanwege de ingenieus verborgen boodschap (à la Animal Farm van George Orwell).

Andere toppertjes waren voor mij Whiplash, Leviathan en Still Life. Het meest heb ik gelachen om de maffie vampierensatire What We Do in the Shadows.

Uiteraard waren er ook tegenvallers. Welcome to New York van Abel Ferrara was de absolute hekkensluiter voor mij. Ook Interstellar, de groots aangekondigde nieuwe film van Christopher Nolan, was niet wat ik er van verwachtte. Maar voor de rest was het een festival om te genieten, om een puntje aan te zuigen.

Hopelijk komt er volgend jaar opnieuw prachtige American Indie Competition, met veel hoogwaardige kleine producties. Aangevuld met een aantal voorpremières, die de moeite waard zijn.

Hulde aan de samenstellers van het programma!